Crinan Canal

Het Crinan Canal

Op 25 juni hebben we ’s morgens op tijd de mooring lijn losgegooid en zijn we naar het haventje in het centrum van Oban gevaren. Een klein, vrij oud maar wel gezellig havenstadje. We hebben flink geshopt althans André. Binnen 20 minuten had hij een jas en twee T-shirts gescoord in een outdoor winkel. Daarna in een pub een koude Guinness gedronken. Later hebben we ook in deze pub gegeten.

Om 16:00 uur pas uitgevaren, dit heeft weer te maken met de stroming. Geen wind dus op de motor gevaren. Wel zeehonden en bruinvissen gezien. We wilden naar de zeesluis van het Crinan Canal (dit kanaal wilden we door om de omweg via de Mull of Kintyre te ontlopen) maar bij aankomst om 19:00 uur bleek de sluis al gesloten te zijn en besloten we aan een mooring af te meren.
De eerste mooring die we namen bleek bij een werfje te horen en we zagen dat het 20 pond kostte om een nacht onze boot daaraan vast te maken. Dat staat dan op de oranje mooring bol beschreven. Dat werd ons te gek, dan zouden we liever een ankerplekje zoeken. Maar hadden we een baaitje verderop nog wat boten aan moorings zien liggen en ja hoor, een aantal onbewoonde boten en nog twee moorings vrij. Er stond niets op dus bingo wij lagen vast. We hadden daar een prachtig uitzicht en konden zo genieten van een mooie zonsondergang in de baai.

26 juni
Vandaag het Crinan Canal op, de eerste dag naar Cairnbaan. halverwege het kanaal. Eerst door de zeesluis, we hebben ons via de marifoon gemeld en al vrij snel lieten ze ons binnenvaren in de sluis.
Het Crinan Canal heeft 15 sluizen en daar moet je er 12 zelf van bedienen. Hierbij ook een paar flinke sluistrappen. We werden al gewaarschuwd dat het bijna niet te doen is om dit in je eentje te doen, maar ja, dit zware werk is nu voor mij niet weggelegd. Je vaart de sluis in, dan moet je de sluisdeuren achter je hand(c.q. rug-)matig dichtduwen en de schuiven in de deuren dichtdraaien. Dan ervoor zorgen dat alle sluisdeuren voor én achter (4 dus) goed dichtzitten en dan langzaam de spuigaten openzetten. Als het spuien klaar is dan moet je aan de andere kant de sluisdeuren weer openzetten om weer verder te kunnen. Eigenlijk moeten er mensen op de kant met de boot meelopen om steeds maar alles te openen en te sluiten en de lijnen van de boot in de sluiskolk te beleggen. Ook moeten er mensen aan boord zijn om de lijnen bij het stijgen of dalen van het water te bedienen. Het rare van dit is dat, ondanks dat je alles zelf moet doen, je toch veel geld (130 pond) voor dit Kanaal moest betalen om het te passeren.

Toen wij dus door de eerste zeesluis waren en André alle administratieve zaken geregeld had zag ik een boot met drie mannen de eerste sluis invaren. Wij onmiddellijk er achteraan en we konden samen met hun de eerste sluis in. We hadden geluk, ze hadden dit veel vaker gedaan en gingen de eerste dag tot dezelfde stop als wij wilden. We hoefden het dus niet alleen te doen. Het was wel een vrij zware klus voor de mannen, duurde lang, het was bovendien warm. Gelukkig hadden de drie mannen nog voor meer hulp gezorgd aan de kant. Moeders stond met vrienden al bij de eerste sluizentrap te wachten en zij verzetten ook heel wat werk. Het was een prachtig smal kanaal, echt heel mooi. We hebben deze eerste dag maar 5 mijl kunnen afleggen en waren 10 sluizen verder. De volgende dag verder maar dan naar beneden sluizen dat is iets gemakkelijker. Helaas ging de bemanning van de andere boot niet verder dus André moest flink aan de bak. Maar hij had eerst een pilsje verdiend en we gingen in de kuip genieten van het warme weer en de mooie omgeving.

Cairnbaan naar Tarbert
Nog 4 sluizen te gaan, maar André had er goed over nagedacht. Ook nog even met een brugwachter gesproken of er toch mogelijkheden waren voor assistentie en deze beloofden naar de voorlaatste sluis een mannetje te sturen. Er werd onmiddellijk gebeld, vriendelijkheid ten top hier hoor.
Dré vond het ook wel weer een uitdaging om het alleen voor elkaar te krijgen en dit was dus ook nodig bij één sluis. Dit ging prima. Even tussen de sluizen door hebben we aangelegd bij een klein ponton. We hadden op de kaart gezien dat er dicht in de buurt een heel kleine supermarkt zou zijn en we hadden brood nodig. Toen we aanlegden zagen we er een kleine platbodem liggen, de Zuiderling genaamd. De bemanning was inderdaad Nederlands. Dit bootje was trailerbaar, zo konden deze mensen mooie reizen maken zonder over zee te moeten want dat was eigenlijk niet verantwoord met zo’n klein bootje.

André deed het alleen sluizen prima en eigenlijk heeft hij ook een sticker verdiend (koop je vast een stickerboek Astrid?). Na de laatste zeesluis weer het zout op, prachtig, warm weer maar weer géén wind. Och, diesel genoeg, varen maar en van het zonnetje genieten.
We gingen naar Tarbert, een vissershaven door velen aanbevolen. Onderweg zagen we weer de bruinvissen en zeehonden. De zee is meestal zo glad als een spiegel dus je ziet veel in het water. De haven van Tarbert was prima maar ik schrok me een hoedje van het sanitair, blinkend schoon hoor maar zo verouderd. Ik wist niet dat het nog bestond. Wel moderne en goede wifi (voor het eerst) maar de rest zo oud. We zijn het stadje ingelopen en hebben wat inkopen gedaan. Terug bij de boot besloten we om hier weg te gaan. In de haven hadden we eigenlijk niets meer te zoeken en vlak naast de haven lag een mooie baai met moorings. Prima dan, konden we lekker barbecueën want dit mag meestal niet in een haven. Het fijne was dat, als we met de boot een beetje richting haven draaiden, dan nog gebruik konden maken van de wifi. Zo heb ik mijn vorige verslag kunnen versturen. De foto’s versturen lukt dan weer niet direct, pas de volgende morgen.
Het was zo warm dat Dré besloot om maar te gaan zwemmen in de baai, knap hoor, ik vond het water te koud en ik heb een lauwe douche genomen, daar fris je ook wel van op. In de baai zwommen twee zeehonden die iedere keer nieuwsgierig kwamen kijken.

28 juni, van Tarbert naar Arran.
Wat ook zo fijn is van aan een mooring liggen is, dat je ’s morgens alleen maar een lusje hoeft los te gooien en weg vaar je. Niets verder op te ruimen (lijnen, fenders). Na het ontbijt uitgevaren, géén wind, warm! Op aanraden van Hans en Wilma van de “Zeline” hadden we veel thermokleding meegenomen want zij hebben het vorig jaar in Schotland zo koud gehad maar wij zitten in een hittegolf. De Schotten begrijpen er zelf niets van, zo ongebruikelijk die hitte hier. Weer zien we bruinvissen, zeehonden en heb ik nu voor het eerst papegaaiduikertjes gezien.

Na vier uur varen komen we aan in een baai bij het eiland Arran met daar tegenover het kleine eilandje Holy Island. Hier is geen haven maar kun je afmeren aan een mooring waarvoor je wel betalen moet.
Aan de mooring was geen lijn bevestigd die ik op kon vissen met de pikhaak en dus alleen een oog waardoor ik mijn lijn kon schuiven. Dat vereiste de techniek dat ik midden in het gangboord ging liggen op mijn buik om de mooringboei te bereiken en dan maar hopen dat het lukt. Ik had twee pogingen nodig. Wederom een schitterende plek. Lastig was wel dat we geen internetverbinding konden maken, ook onderweg niet en dat was de dagen ervoor ook al het geval. De bergen houden veel signaal tegen waarschijnlijk. We kunnen zonder maar voor de weerberichten is het wel handig om verbinding te hebben.

29 juni, van Arran naar Stranraer.
Om negen uur uitgevaren, we moesten 39 mijl verderop. In de baai leek het erop dat we een beetje wind zouden hebben. Grootzeil, fok opgezet. Ik geloof dat dit de eerste keer was sinds mijn aankomst dat ik ons zeil zag. Maar ja, het is vaak een gegeven: mooi weer dan vaak weinig wind. Maar we hadden de afgelopen week ook vaak tegenwind en dan gaat zeilen ook niet. Kruisen met zulke lange afstanden schiet ook niet op. Bovendien in de kanalen kun je niet zeilen.
Het werd al snel motorzeilen, nou ja alle beetjes wind helpen. André vond het een leuk koersje om te gaan vissen. Hengel in de standaard achterop de boot, lijn uit en we horen de ratel wel als er een visje of zoiets aanzit. Af en toe gebeurt dat en dan bleek er een lange sliert wier aan te zitten.
Op een gegeven moment was André voor op de boot aan het rondkijken en hoor ik de vislijn ratelen. Ik gillen maar door het geluid van de motor hoorde hij het niet direct. Hij rende van voor op de boot naar achteren om de lijn binnen te halen, het leek zwaar te gaan. Oei, vast een “big fish” dachten we. Opeens dook er achter de lijn een zeehond op en die keek Dré een beetje meewarig aan. De lijn ging opeens soepeltjes oprollen. De zeehond bleef kijken en ja, niets meer aan de lijn. Conclusie was: of de zeehond zat even aan de lijn of er zat een visje aan die de zeehond lekker heeft opgesmikkeld. Hij leek ons ook uit te lachen en ik lachte stiekem mee.

Om 17:00 uur kwamen we aan bij de haven van Stranraer. Een jonge vrouw stond al klaar om ons op te vangen en ik gaf haar de lijn en zei erbij dat ze die voor moest vastmaken. Ondertussen liep ik naar achteren om Dré te helpen. Wat bleek: we kwamen ineens volkomen verkeerd te liggen en we kwamen bijna tegen de boot van de buurman aan die ook net was afgemeerd. Ze had de lijn verkeerd vastgemaakt en ons zo schuin de box ingetrokken. Ik doe het allemaal liever zelf voortaan. Nadat de boot weer recht lag maar nog niet echt vast, begon diezelfde vrouw me direct te vertellen dat zij de havenmeester was (van mij mag ze eerst op cursus) en vroeg of ik nu pen en papier had voor de codes van de gate en het toiletgebouw. Ze wilde n.m. naar huis. Ze was het weekend vrij en er kwam geen andere havenmeester. We konden het benodigde geld in een enveloppe doen en deponeren in de brievenbus van de havenmeester. Ik heb toen maar een beetje vriendelijk (met moeite) gezegd dat ik eerst mijn boot wilde vastleggen en dat ik dan de codes dan zou opschrijven.
Nou ja, uiteindelijk lagen we goed vast en het sanitair ed. bleek piekfijn in orde. Maar of we het envelopje goed vullen? Waarschijnlijk een metertje minder deze keer.

Wat later op de avond werden we opgeschrikt door luid gekrijs van vogels die elkaar ook steeds antwoord leken te geven. We zagen ook veel spreeuwen die massaal in de masten van de boten in de haven gingen hangen. Daar houden we niet van, je windaanwijzer boven in de mast kan verbuigen en je boot komt onder de vogelpoep te zitten en dat is lastig schoon te maken. Na een uur hield het gekrijs op en de spreeuwen verdwenen allengs ook. Het bleek dat mensen, die hier een vaste ligplaats hebben, een luidsprekerinstallatie hadden geplaatst met roofvogelgeluiden om zo de spreeuwen te verjagen. Dit hielp dus blijkbaar voor geen meter!

De volgende dag zijn we hier blijven liggen, inkopen gedaan en in een pub voetbal gekeken en gelijk maar een pubmeal genomen.
Naast ons was een Ierse boot komen liggen. Een erg enthousiaste schipper met allerlei tips voor ons. Hij bleek een vaste ligplaats te hebben in Howth, dichtbij Dublin, en beloofde ons gelijk, als we daar ook kwamen, dat hij ons naar het vliegveld zou brengen en halen wanneer we daar het vliegtuig namen om even naar Nederland te gaan.
Ook vertelde hij dat hij een mooring had in de buurt van Cork in Zuid-Ierland en dat we deze t.z.t. gratis van hem mogen benutten. Kijk, daar kunnen we wat mee. Werd genoteerd, hij heeft ons visitekaartje gekregen en hij houdt via Findship in de gaten wanneer we aankomen.

Dit was ons laatste haven in Schotland. Daarna willen we oversteken naar Noord-Ierland. We hebben het heel snel gedaan. Dit komt ook doordat we geen fiets- en wandeltochten hebben gemaakt omdat ik dat fysiek nog niet aankon. Jammer, we moeten dus een keer terug. Geen kou gehad alleen maar warm tot héél warm. Gelukkig géén midges (kleine muggen, hier een plaag) gezien. De omgeving van West Schotland heeft me verbaasd. Het was net alsof ik in Noorwegen was. Rotsen, bergen, baaitjes. Pas in de buurt van Stranraer werd het wat vlakker.
We zijn hoe het in Noord Ierland zal zijn.