Het Caledonisch Kanaal

Het Caledonisch Kanaal
Op 19 juni ben ik aangekomen in Inverness, André heeft me opgehaald van het vliegveld, met de bus naar Inverness en gelijk de pub in voor een heerlijke pint en een “pubmeal”. Bij aankomst op de boot bleek dat de boot heel netjes was schoongemaakt, bloemen op tafel en boodschappen al aan boord. Wat een welkom.

De volgende dag vertrekken we al om het Caledonisch Kanaal in te gaan.
Het Caledonisch Kanaal is een verbinding tussen de Schotse Oost- en Westkust. Wij bevaren hem vanaf de westkust.
Het Caledonisch Kanaal heeft 29 sluizen, is bijna 100 km lang met een niveauverschil van 32 meter. Vanaf de westkant sluis je eerst omhoog en halverwege het kanaal sluis je weer naar beneden. Je kunt iedere dag een stukje doen.
De meeste sluizen zijn in een groep bij elkaar, bv. drietraps, viertraps genaamd staircases. De allerlaatste staircase in het Kanaal is een 8 traps.
Gelukkig staan er bij alle sluizen sluiswachters, dames of heren die je uitstekend en vriendelijk zullen helpen.

We varen ’s morgens al vroeg via de eerste (zee)sluis Clachnaharry binnen. Worden vriendelijk welkom geheten, krijgen uitleg over het Kanaal en mogen betalen. Krijgen ook een sleutel mee die op elk toiletgebouwtje onderweg past. Als je het Kanaal verlaat dan lever je hem bij de laatste sluis weer in. Tot onze verbazing komt er uit het sluiswachtershuisje een wat oudere dame met een doosje zelfgebakken fruittaart. We mochten er lekker van smullen. Ze vertelde dat ze heel vroeger als heel jong meisje een keer in Bakkum en Alkmaar was geweest. Zo leuk dit soort ontmoetingen.

Na de eerste zeesluis stoppen wij direct al bij Caley Marina, een werfje, hier hebben we een afspraak met een monteur om te proberen de marifoonantenne te laten maken. De monteur is een paar uur bezig en we hebben goede hoop dat we voorlopig vooruit kunnen, onder de mastvoet is blijkbaar sprake van een samengeknepen kabel en dus kabelbreuk/beschadiging.

De volgende dag zijn we het Loch Ness overgevaren, op de motor. Uitgekeken naar Nessie maar helaas niet gezien. We hebben hier alleen maar tegenwind. Afgemeerd in het plaatsje Fort Augustus, een gezellig zeer toeristisch dorpje. Er waren drie pubs, we wilden daar graag een pintje drinken maar de pubs zaten barstensvol, geen plaats meer voor ons. Op de boot zaten we nog even buiten en daar werden we verrast door een doedelzakspeler aan de overkant van het kanaal. Ik vond het prachtig.

Op 22 juni van fort Augustus naar Gairlochy, een stukje van 18 mijl maar door de sluizen kostte het veel tijd. Eenmaal net afgemeerd in de sluis werden we bijna geramd door een huurboot. We konden hem amper van ons afhouden. In zo’n sluis heb je veel bekijks van toeristen. We zijn dan ook talloze keren gefotografeerd en gefilmd. Tijdens het sluizen kwam opeens de sluiswachtster bij me, ik kreeg een sticker en ze zei dat ik een good girl was. Wat bleek, tijdens het omhoog sluizen van de ene trap naar de andere loop ik op de kant met twee lijnen in de hand en die beleg ik bij de volgende sluistrap. De sluiswachters hebben dan graag dat je je zwemvest aandoet. Het is immers levensgevaarlijk als je zelf in de sluiskolk valt met al zijn stromingen. Ik had hem dus om en werd daarvoor beloond met een stickertje (beetje kleuterachtig).
De dag erna weer een stukje doorgevaren, het weer wordt steeds beter. Heerlijk hoor. ‘s Avonds hebben we voetbal in een pub gekeken maar er was weinig sfeer.

De laatste dag alweer van het Kanaal, er wachtte ons nog de Neptune Staircase, een 8(!)traps sluis en daar ben je algauw anderhalf uur zoet mee. We hadden afgesproken dat we om acht uur ’s morgens konden beginnen met sluizen. Daarna zouden we een paar uur moeten wachten in verband met het tij want we gingen de zee weer op. Die tijd hebben we benut met boodschappen doen en ik heb een paar uur liggen rusten. Ik ben nog steeds niet topfit door gordelroos en neem elk uurtje rust die ik pakken kan.
Om vier uur kozen we het ruime sop en om negen uur hebben we aan een mooring voor het stadje Oban afgemeerd.