Schotland naar Ierland

Op 1 juli zijn we de Ierse zee overgestoken van Schotland naar Noord-Ierland oftewel Ulster. Om zes uur ’s morgens uitgevaren, eerst weer het lange stuk de baai uit. Direct de zeilen kunnen zetten, er stond een vlagerige wind maar we konden flink snelheid maken. Op de zee zelf werd het rustiger en we hebben de gehele overtocht kunnen zeilen met fijne weersomstandigheden. Eén keer zijn we uitgeweken voor een vrachtschip.
Ons doel was Bangor, een voorstad van Belfast waar een prima marina zou zijn met een goede verbinding naar de stad. Bij aankomst in marina Bangor eerst diesel getankt en daarna een plekje in de haven gezocht. We blijven hier een paar dagen.
De volgende dag zijn we met de trein naar Belfast gegaan, een half uurtje treinen door de zeer vele tussenstations. Bij het toeristenbureau hebben we kaartjes gekocht voor de “Hop-on Hop-off" bus om op deze manier een goede indruk te krijgen van Belfast.
Bij de eerste stop al uitgestapt voor een bezoek aan het Titanic museum. Dit is een museum bij de werf waar de Titanic is gebouwd. Hier kun je het hele verhaal van de bouw tot het zinken als het ware meebeleven. De geschiedenis is natuurlijk wel bij iedereen bekend. Tijdens de eerst reis in 1912 raakte de RMS Titanic een grote ijsberg op de Atlantische oceaan. Het schip zonk snel en er verdronken 1500 opvarenden en 700 opvarenden werden gered. Het gigantische gebouw bestaat uit 9 grote zalen waar je doorheen geleid wordt. Elke zaal behelst een thema, o.a. de scheepswerf, tewaterlating, de eerste reis, het zinken. We kwamen er algauw achter dat we veel te weinig tijd hadden om het gehele museum uitgebreid te beleven, bekijken. We wilden ook nog met de bus de hele rondtour maken om Belfast te leren kennen. Nadat we voor ons de belangrijkste dingen bekeken hadden zijn we weer in de bus gestapt en hebben ons anderhalf uur lang laten rondgidsen door Belfast.

Belfast ligt aan de monding van de Lagan, een rivier aan een zeearm: Belfast Lough genaamd. Deze staat weer in een directe verbinding met de Ierse Zee. Belfast wordt omringd door twee grote heuvels de Black Mountain en de Cavehill. Nog altijd is deze stad verdeeld in protestantse en katholieke buurten. Deze buurten worden op sommige plekken nog gescheiden door de zogenaamde “peacewall”. Hoge muren en hekken met op sommige plekken doorlaatposten die nu gelukkig de hele dag openstaan. Je kunt de buurt groepering vaak herkennen aan de schilderingen, vlaggen en graffiti bij de ingangen, poorten van de buurten. De verdeling tussen de twee groepen heeft al voor veel ellende gezorgd en ook voor bomaanslagen. Het hotel Europe, wat destijds het mediacentrum was, is wel 30 keer getroffen door bomaanslagen (IRA). Op veel plaatsen zag je muurschilderingen e.d. die de slachtoffers herdachten. In 1997 is er een wapenstilstand gekomen en er is nu vrede maar af en toe is het toch weer onrustig. Ook dit is een stukje geschiedenis die bij iedereen wel bekend is, het is wel een hele ervaring om erdoor te rijden. Het centrum van Belfast is inmiddels heel modern.


3 en 4 juli, Bangor

We zijn in Bangor blijven liggen, de haven en omgeving bevallen ons prima en er zijn wat kleine klusjes gedaan. Heerlijk gewandeld, kortom ontspannen en nog steeds mooi weer. De bevolking kan er zelf niet over uit. Als je ze tegen komt dan zeggen ze onmiddellijk: “lovely weather isn’t it?”

Bangor naar Ardglass

Vandaag is het 5 juli en Lianne en de buuf (Sarah) zijn jarig vandaag. Ja, dan zou ik graag even in Nederland willen zijn maar goed, dat doen we over twee weken wel. In ieder geval had ik thuis al geregeld dat ze beiden een cadeautje van ons kregen vandaag.
We zeilden 34 mijl verderop naar Ardglass, een vissershaventje met een kleine marina ernaast. De voorzieningen hier ook weer eenvoudig, schoon maar de haven wel weer erg duur. Dat is normaal hier blijkbaar. Een klein dorpje en uiteraard wel een pub, ook klein, zeer klein maar heel mooi en de Guinness smaakte goed. Later op de avond hebben we nog met de jarigen gebeld.

De volgende dag verder naar Carlingford Lough. Een zwak windje schuin van achteren. Het bleek een rustig koersje waarbij we de gennaker opgezet hebben, wel een afstand van 40 mijl te overbruggen maar we hadden alle tijd. We waren zo mooi rustig aan het varen dat André besloot om te gaan vissen vanaf de boot. Ja, en dat ging weer mis. We moeten tijdens het varen hier bijzonder opletten of er geen visboeitjes uitgezet zijn. Veel lokale vissers gaan hier de zee op in kleine bootjes en zetten dan kreeftenkooien uit. Met een lange lijn gaan die naar de bodem en een boeitje (als je geluk hebt dan met de kleur oranje) blijft dan boven water drijven. Het vervelende is dat ze klein zijn en door de stroming soms onder water getrokken worden. Een lijn van zo’n visboei wil je beslist niet in de schroef hebben. Deze keer schrokken we op omdat we net naast onze boot een boeitje omhoog zagen komen en nee, niet in de schroef vast maar aan onze vislijn. De hengel begon gevaarlijk door te buigen. Ik naar binnen rennen om het mes te pakken om de lijn door te snijden maar er knapte zelf al iets, niet de lijn maar het vistuig (dat zijn we kwijt) en de vissteun is afgebroken. Het had erger gekund. André heeft weer wat te klussen.

Aangekomen bij het Carlingford Lough probeerden we voor de haven te ankeren of een mooring te pakken. Het was al laat en alleen voor eten en slapen hebben we geen (dure) haven nodig. Het lukte niet omdat we geen passende mooringboei vonden maar we zagen aan de overkant van de fjord ook mogelijkheden dus daar maar naar toe gevaren. Wel goed de dieptes bekijken want er is hier ook een flink verschil tussen eb en vloed. We zagen een vrije mooring die groot genoeg leek voor onze boot. De overige moorings leken ons te klein en alleen bedoeld voor kleine bootjes. Terwijl we bezig waren om vast te maken kwam er een motorbootje langszij varen. De schipper gaf aan dat het de beste mooring voor ons was. Er lag normaliter een 36-voeter aan maar de eigenaar lag nu in het ziekenhuis. We waren dus vrij om de mooring te gebruiken. Fijn is het toch om die zekerheid te hebben en niet later weer weggejaagd te worden.
Leuk om te vermelden: het Carlingford Lough is een soort fjord dat precies de scheiding tussen Noord Ierland en Ierland is. We dachten in Ierland te zijn vandaag maar lagen nu toch weer in Noord-Ierland c.q. Ulster.

Overigens is het ook wel leuk om te vermelden dat we sinds onze aankomst in Schotland en Ierland vaak in verwarring waren door de kreten “Loch”, “Lough” en “Lock”. Vooral door de marifoon en in de weerberichten klinken deze kreten voor ons nagenoeg hetzelfde terwijl ze toch heel verschillende betekenissen hebben. Loch is een binnenmeer, Lough is een soort fjord of zeearm en Lock is een sluis. Maar gelukkig kwamen we er wel steeds uit soms m.b.v. de kaart.

’s Morgens maar weer zo’n 40 mijl verder zuidwaarts. We zijn op weg richting Dublin en op dit traject tussen Bangor en Dublin zit eigenlijk niet zo heel veel waarvoor je wilt blijven liggen. Er zijn natuurlijk wel vele kleine haventjes maar het zijn allemaal getijdenhavens en droogvallen met onze Rondo doen we maar niet. Zo zeilen we heerlijk Ierland binnen. Doel is het plaatsje Malahide en het liefst aan een mooring en die liggen voor de ingang van de haven. We vonden er één en met wat moeite kreeg ik onze lijn aan de mooring bevestigd. Ineens een hoop geschreeuw en gefluit vanaf een helling aan de kant. Dat was voor ons bedoeld. We probeerden het nog even te negeren maar dat is moeilijk. Een man beduidde ons dat we daar niet mochten liggen, dat de mooring van hem was en niet van ons. Uiteindelijk zijn we maar afgedropen en de haven binnengevaren. Het was niet anders en een mogelijkheid tot ankeren was er niet. Nu konden we in ieder geval de benen strekken.

De volgende dag konden we door het getij pas om 16:00 uur uitvaren dus we hadden alle tijd om langs de boulevard te slenteren. Hier hadden vele kunstenaars hun schilderijen geëxposeerd aan hekken langs de straat. Er waren mooie stukjes bij vrijwel allemaal met thema water, bootjes e.d. Laat in de middag uitgevaren echter maar 5 mijl verderop naar een klein eilandje. Daar was een baai die op de kaart aangemerkt stond als goede ankerplaats. We hebben daar inderdaad ons anker laten vallen. De barbecue aangestoken en genoten van de omgeving en het mooie weer. Er zwom ook nog een dolfijn rondje Rondo!
Eerst lagen er meer boten van de plaatselijke bevolking maar die gingen in de avond terug naar hun haven. Slechts één Engelsman bleef liggen. Wat een mooi plekje, prachtige zonsondergang. Het enige vervelende was dat we op de aanvliegroute lagen van Dublin Airport. Ach, over 10 dagen gaan wij ook vliegen.

’s Morgens het anker weer losgegooid op 9 juli en naar Howth, 1 mijl verderop gevaren op het vasteland. Alleen maar even in de marina afgemeerd om te informeren of we over een week hier onze boot konden achterlaten i.v.m. ons verblijf in Nederland. Dit moest eerst overlegd worden met de supervisor en de volgende dag zouden ze ons bellen of mailen. We zijn toen verder gevaren op weg naar een haventje in Dublin omdat dit mooi dicht bij het centrum was. Ook dit was maar 5 mijl verderop.
We hadden pech, haventje stampvol, alleen aan de buitenkant van de steiger was plaats daar waar grote schepen langs voeren. Hierdoor ontstonden er steeds hoge golven dus daar lag je zeer onrustig. Dit wilden we niet dus weer terug, nu naar het plaatsje Dun Laoghaire in de baai voor Dublin. Hier wilden we toch al informeren over het achter kunnen laten van de boot en ook dit ligt dichtbij Dublin. Het bleek een zeer grote jachthaven te zijn. Hier in ieder geval een nacht blijven liggen, prijzen opgevraagd en nu gaan we morgen vergelijken met de prijs van Howth en dan de knoop doorhakken. We vliegen 18 juli naar Nederland en voor die tijd willen we Dublin verkennen, misschien ook nog een bustocht door Ierland maken.

De beslissing is genomen, in Howth konden ze ons maar voor één week een ligplaats geven dus het werd Dun Laoghaire en wel gelijk gereserveerd voor een maand. We gaan de omgeving hier verkennen al wandelend of fietsend. Natuurlijk naar Dublin en een bustour naar het westen van Ierland. Vanuit hier gaat een bus naar het vliegveld dus makkelijker kan het al niet.

We hebben twee dagen in Dublin rondgestruind. Dit is zeker een aanrader. De eerste dag weer een Hop-on Hop-off tour gedaan. Zo kom je heel wat te weten over de bezienswaardigheden en geschiedenis van de stad. Daarna het uitgaanswijkje de Temple Bar in. Wat een sfeer. Drukke pubs, muziek, bloemen overal. Het mooie weer draagt ook steentje bij aan de sfeer. We wilden graag een pint nemen in de bekendere pubs zoals Temple Bar pub. Maar dat lukte gewoon niet, bomvol.
De tweede dag Dublin hebben we gericht activiteiten gedaan. Als eerste nog eens over het terrein van het Trinity college gewandeld en daarna het Irish Whiskey Museum bezocht. We hadden een enthousiaste gids, leuke informatie en er hoorde een proeverij bij van vier soorten whiskey. Ik heb het geprobeerd maar whiskey is toch niet mijn smaak. Daarentegen had André natuurlijk op deze manier een goede dag. Al voor één uur ’s middags vier whiskey’s geproefd.
Het volgende museum wat we gezien hebben betrof het museum van de zogenaamde “Easter” opstand in 1916 wat de aanzet was tot de latere onafhankelijkheid van Ierland. Het postkantoor (GPO) van Dublin was het hoofdkwartier van waaruit de opstand geleid werd. In dit gebouw is nu een museum met veel documentatie en films over die tijd. Overigens op de begane is nog een groot postkantoor in bedrijf, een prachtige, ouderwetse zaal met daarin nog de faciliteiten van een postkantoor wat je bij ons niet meer zult zien. Hierna vond ik dat we cultureel genoeg waren geweest. Het was weekend dus ik verwachtte met dit mooie weer Ierse muziek op de straten en in de wijk Temple Bar. Ik werd beloond hoor. In twee Ierse pubs gezeten, de Dubliner en de Temple Bar. Beiden met live muziek plus dat we de voetbalwedstrijd België-Engeland konden volgen. Daarna hebben we genoten van Ierse muziek op de straten. Een dag met een plusje.

Voor maandag hebben we een bustour geboekt naar de Cliffs of Moher en naar Galway City aan de westkant van Ierland. Zo zien we nog iets meer van Ierland. En dan woensdagavond voor veertien dagen naar Almelo.