Helford River naar Dover

De Helford River is de meest westelijke rivier van de streek Cornwall in Zuid-Engeland. Het is een getijderivier en in deze rivier wordt veel aan oesterteelt gedaan. Nog enkele vissersbootjes die er rond varen maar het zijn voornamelijk de zeilers die daar aan een mooring liggen of hebben geankerd waarbij je moet oppassen niet in de oesterbedden te ankeren. En daarbij heel veel dinghy’s om je te kunnen verplaatsen vanaf de mooring naar het vaste land. Dat hebben wij vandaag ook gedaan en met onze dinghy afgemeerd aan een klein steigertje. Een zijtak van de rivier liep dwars door een dorpje,

Helford Village met lieflijke cottages en een pub. Het dorpje zijn we doorgelopen en uiteraard hebben we de pub ook met een bezoek vereerd. De rivier was overigens helemaal drooggevallen. Ook onze dinghy lag bij onze terugkomst op het droge en André mocht van mij ervoor zorgen dat het bootje weer water onder de bodem kreeg. Hij kreeg dus natte voeten en een natte broek. Morgen varen we weer een stukje verder. We hebben hier twee dagen met mooi weer gratis gelegen aan een vrije, echter niet groene, mooring. Achteraf zagen we dat de groene visitors moorings 23 pond per overnachting kosten. Een beetje te gek !!


17 augustus, Helford River naar Falmouth

Vandaag 8 mijl verderop gevaren naar Falmouth. Falmouth is één van de grootste natuurlijke havens ter wereld. Dit gebied is bekend om zijn vele zeilraces die hier plaatsvinden. Ook toen wij er naartoe voeren waren er allerlei wedstrijden aan de gang. We doen dan ook echt ons best om de deelnemende boten niet te hinderen.
Ook hier wilden we weer aan een mooring liggen en we maakten vast aan een blauwe mooring. Nadat we ons lekker geïnstalleerd hadden keken we eens goed rond, we kregen een beetje het idee dat we een privé mooring hadden opgepikt en aangezien er veel boten aan de wedstrijden deelnamen was het niet denkbeeldig dat de eigenaar aan het einde van de dag zou terugkeren naar zijn mooring. Dré heeft daarom de havendienst opgeroepen en inderdaad, we moesten een stuk verderop en dan aan een groene visitors mooring vastmaken. Dat hebben we maar gedaan, Het lag er een stuk onrustiger met allerlei bootjes van vissersboten tot taxibootjes die soms met veel snelheid langs voeren.
We hebben de dinghy klaargemaakt en zijn naar het dorpje gevaren althans dat was de bedoeling. We waren net los van de Rondo toen de buitenboordmotor ermee ophield. André kreeg hem niet meer aan de praat dat werd roeien weer terug naar de Rondo. Sterke man heb ik hoor. Op de rivier stroomt het nogal. Na wat oponthoud werkte het allemaal weer en konden we naar de kant varen. Falmouth was een verrassend gezellig plaatsje. We hebben er de hele middag doorgebracht en op het laatst van een lekkere Chinese maaltijd gesmuld. ’s Avonds hebben we genoten vanaf de Rondo van een prachtig vuurwerkspektakel. We lagen eersterangs. Vanaf de heuvel aan de overkant werd het afgestoken. Morgen varen we weer verder.


18 augustus, Falmouth naar Plymouth

Om half acht ’s morgens de mooringlijn losgegooid, weer 40 mijl te gaan. Dat valt me echt tegen hoor. Ik had geen idee dat we in Zuid-Engeland zulke grote afstanden moesten overbruggen. Het werd deels motorzeilen en deels zeilen. Een leuke afleiding is dan wel de dolfijnen en bruinvissen die we regelmatig zagen. Maar de dolfijnen kwamen toch niet rondom onze boot zwemmen.

Om half vier konden we in een marina in Plymouth langszij een Engelse boot afmeren. Sedert lange tijd konden we nu weer onze stroomkabel aansluiten. Overigens redden we ons best met de combinatie van windgenerator en zonnepaneel. Tezamen houden ze onze accu’s goed op spanning.
Na onze aanlegborrel heeft André een warme hap klaargemaakt en intussen heb ik een wasje gedraaid. Daarna op pad om nog iets van Plymouth te zien. Al te lang wilden we hier niet blijven, liever hebben we een mooring, anker of klein haventje. Bovendien was deze haven aardig aan de prijs. Maar het was wel een must om hier af te meren. Op André’s één van zijn eerste marine reizen was hij hier ook geweest en hij was benieuwd of hij er nog iets van terug kon vinden. Nee dus: het was ook al bijna vijftig jaar geleden!!! Het was lekker weer en we stonden er versteld van hoe veel gezellige terrasjes er waren. Natuurlijk hebben we één terrasje uitgeprobeerd onder het genot van een pint. Er was ook live music dus gezelligheid alom.


19 augustus, Plymouth naar Dartmouth

En jawel. Weer 40 mijl te gaan. Vandaag windje vijf maar van achteren met best wel hoge golven. Wederom moesten we een lastige kaap ronden. De eerste 10 mijl kwam de golfslag vervelend van opzij, er zaten bijzonder hoge golven bij. Daarna kwam er een koerswijziging en werd het een stuk prettiger varen. Stroom mee, windje 5-5 ½ . We hadden een flinke snelheid, zo wil ik wel langere afstanden zeilen. Regelmatig hebben we dolfijnen gezien en ook een flinke groep dolfijnen die rondom de boeg bleven zwemmen.
Om half vier voeren we de rivier de Dart op en zagen we het dorpje Dartmouth liggen. Als je naar binnen vaart de rivier op dan zie je aan beide kanten op 140 meter hoge hellingen prachtig huizen liggen. Echt een bijzonder aanzicht. De rivier meandert er helemaal doorheen. En wat een drukte, haventjes, moorings, ferry’s, watertaxi’s. Heel levendig.

Wij hebben afgemeerd aan een ponton in de rivier. We konden daar niet vanaf maar een watertaxi konden we via de marifoon oproepen en die kwam je dan ophalen en bracht je naar de kant. Zo konden we het dorpje ook nog bekijken en kregen we wat beweging. We zagen een leuk restaurantje en hebben daar heerlijk gegeten.
Weer terug aan boord ging Dré direct weer aan de slag om de route voor de volgende dag uit te zetten. We wilden verder want de voorspelling is dat er weinig wind aankomt en de wind van morgen willen we toch een beetje meepakken.


Maandag 20 augustus, Dartmouth –Weymouth

We zijn toch wel aan het mijlen maken de laatste tijd. Vandaag weer 58 mijl te gaan. Er zitten soms ook weinig havens tussen die we aan kunnen lopen. Door het getijverschil vallen vele haventjes droog en ja, dat is geen optie voor ons. Ook kijken we steeds naar de weerberichten, wat is handig, nu doorzetten of juist even een paar dagen blijven liggen. Het is steeds weer samen kijken, overleggen, wat is wijsheid, wat vinden we leuk. Gelukkig hebben we geen echte tijdsdruk qua werk bv. Aan de andere kant begin ik me toch stiekem een beetje op Nederland te verheugen. Maar zover is het nog lang niet.

Om half zeven ’s morgens uitgevaren en pas om 13:00 uur kregen we de stroom mee. De eerste uren werd het zeilen en moest de motor bijstaan maar een groot gedeelte van de trip werd het toch stevig zeilen. Onderweg zaten we nog een flinke tijd aan de marifoon gekluisterd. Een boot met sportduikers verzond een noodbericht. Er waren twee duikers weer boven gekomen die flink in de problemen zaten. Lichamelijk waren ze er slecht aan toe en de lifeboat en een helikopter moesten er met spoed naar toe. We konden het volgen via de marifoon maar ook via de verrekijker. Het gebeurde dus bij ons in de buurt. We zagen dat de twee duikers met de brancard de helikopter in werden gehesen. We hopen maar dat ze het gered hebben.

Nu kregen we nog een spannend stuk water, de kaap Portland Bill moesten we ronden. De Portland Race – het stuk snelstromend water om Portland Bill - is een gevaarlijk stuk water in het Kanaal. Er onstaat daar een combinatie van ondiep water plus twee sterke getijdestromen die bij de Portland Race samenkomen. Er kan een zeer sterke stroom ontstaan en op de kaart werd gewaarschuwd voor ”overfalls” oftewel brekers. Gelukkig was het heel rustig weer toen we er in de buurt kwamen. Er zijn twee manieren om er langs te komen, of heel dicht langs de kust maar maar dat is toch een beetje risicovol of er helemaal ruim omheen. Dit laatste deden wij. We kregen er bijna een beetje spijt van want het was op deze manier wel een uur omvaren. Toch bleven we sterk: hier hebben we voor gekozen zeiden we tegen elkaar. Wel probeerde Dré even een stukje af te snijden maar toen de golven op dat stukje wel heel raar gingen draaien en kolken zijn we toch maar weer terug naar de oude koers gegaan. Toen we uiteindelijk afmeerden langszij een Engelse boot vroeg de bemanning onmiddellijk: well, how did you sail the race? En na ons antwoord: you did the only right way!


22 augustus, Weymouth- Swanage Bay

Gisteren zijn we in Weymouth blijven liggen, even uitrusten van zo’n lange tocht. We willen wel graag verder want vrij dicht in de buurt varen steigerburen van ons (Paul en Ronny,met hun zeiljacht de Merou) en we wilden elkaar graag ontmoeten. Dit zou misschien al gebeuren op de Scilly’s maar zowel zij als wij konden de Scilly’s niet aandoen. Het weerbeeld pakte precies verkeerd uit. Maar nu komen we toch aardig bij hun in de buurt, we appen bijna dagelijks met elkaar en ook volgen we elkaar via Marine Traffic of Findship. Maar eerst een rustdag hier, heerlijk weer en Weymouth blijkt een mooie badplaats, veel toerisme, grote stranden. Er zijn hier ferrybootjes die op een heel ouderwetse manier, namelijk roeiend, mensen overzetten van de ene naar de andere kade. Leuk om te zien.
We hebben een flink stuk gewandeld langs de boulevard. In de baai zagen we kleine zeilboten waar kinderen les kregen maar ook zeilwedstrijden werden er georganiseerd. Het was een heel gezellige plaats om te vertoeven. Na deze gezellige rustdag met uiteraard ’s avonds weer een pubmeal maakten we ons weer op voor de volgende dag.


23 augustus, Weymouth- Swanage Bay

23 mijl te gaan en we hebben heerlijk gezeild. Wederom hadden we een kaap te ronden, de St. Alban’s Head. Echter het was rustig, mooi weer. We hoefden niets te vrezen. Wel weer op gepaste afstand maar we hebben verder hier niets gemerkt. Een makkie dus.
Afgemeerd aan een mooring. We dachten dat we in de Studland Bay lagen maar kwamen er achter dat we één baai te vroeg hadden genomen. Lag misschien iets minder beschut maar we besloten wel te blijven liggen. Weer contact met de bemanning van de Merou opgenomen. We waren nu vrij dichtbij. Zij lagen in Yarmouth op het eiland Wight, dit was maar één zeiltrip verder dan wij maar zij wilden de volgende dag verder. Voor ons was het gunstig met de stroming om ’s morgens om half zes (net licht) te vertrekken voor een zeiltrip van 18 mijl naar Yarmouth. De Merou beloofde om half tien een ontbijt bij hun op de boot te verzorgen om daarna gezamenlijk ’s middags onze weg te vervolgen naar Cowes, ook op het eiland Wight. Hartstikke leuk en zo hebben we het gedaan.

Het was een fijn weerzien. We hadden veel bij te kletsen. Een heerlijk ontbijt stond er klaar. Om een uur of twaalf zijn we de haven uitgevaren en hebben buiten de haven een mooring opgepikt om het juiste tij af te wachten om onze trip te vervolgen naar Cowes. We hebben deze dag in totaal 30 mijl gezeild en bij aankomst in Cowes bij ons aan boord een aanlegborrel gedronken. Aan gespreksstof geen gebrek. Ook de bemanning van de Merou is al geruime tijd onderweg dus leuk om elkaars verhalen te horen.


24 augustus, Cowes-Bembridge

Toch maar weer verder vandaag, op naar Bembridge, 12 nautische mijlen. Het luistert hier zeer nauw om op het juiste tijdstip binnen te komen. Een klein ondiep geultje naar het haventje en je moet toch genoeg water onder de kiel houden. Maar de mannen hadden het goed uitgerekend en we hebben gezeild met alleen de fok erop en kwamen zo op het juiste tijdstip binnen. Het was vrij druk dus we kwamen langszij een Engelse boot te liggen en de Merou weer langszij bij ons.
In de middag een flinke wandeling gemaakt. Helaas begon het te regenen maar Paul en André doken gauw een pub binnen. Ronny en ik konden niets anders doen dan te volgen. Daarna nog de dagelijkse boodschappen gehaald en de wandeling weer terug gemaakt. Weer terug op de boot kregen we echt een flinke bui dit hadden wij lang niet meer meegemaakt.


25 augustus, Bembridge- Brighton

Vanaf dit punt gaan we toch echt op de terugreis hoewel dit niet snel hoeft en zullen we bij onze trips vooral naar het weerbeeld kijken. Niets moet.
We zijn vanuit Bembridge vertrokken en hebben 40 mijl bijna helemaal gezeild, alleen bij de nauwe passage van het Looe Channel kregen we flinke tegenstroming. Daar moest de motor er wel bij aan. In de buurt van Brighton trok de wind ook nog even stevig aan en was het (vond ik) een flinke stuurmanskunst van André en ook van Paul om de haven van Brighton binnen te varen door de grote golven die er inmiddels stonden. Allemaal gelukt. Hier liggen we een paar dagen verwaaid. Er komt flinke wind aan. Laat maar komen, wij hebben de lijntjes vast. We lagen overigens langszij bij een zeilboot ook uit marina Makkum.

De volgende dag moesten André en ik op pad voor de telefoon van André. Of een nieuwe kopen of een reparatie(op zeer korte termijn). Het begon te regenen en we het was zeker nog een half uur lopen. We zijn de heen en terugweg wel zo verschrikkelijk nat geworden tot op onze onderbroek. De telefoon bleek alleen een nieuw laadsnoertje nodig te hebben. We hebben onze twijfels maar zolang het werkt zijn we tevreden.

Op 28 augustus zijn we verder gevaren van Brighton naar Eastbourne. Al deze havens hebben we in het verleden al een paar keer eerder gedaan, niets nieuws alleen de vaaromstandigheden zijn natuurlijk altijd wisselend. Het was nu windstil en we hebben de afstand van 20 mijl op de motor moeten overbruggen. Het was weer lekker weer en na aankomst hebben we een flinke tippel gemaakt naar het dorp en zijn de pier daar nog opgelopen. Even de spieren in werking zetten.


29 augustus, Eastbourne naar Dover

Weer een behoorlijke dagtrip van 45 mijl. De kaap Dungeness moest gerond worden. We konden gelukkig zeilen wel met een rif erin. Bij de kaap trok de wind stevig aan en de golven gingen ook flink doorzetten. Maar ook dit ging weer voortvarend.
Na de kaap hoorden we op de marifoon een motorboot de kustwacht oproepen: hij had een klein rubberbootje gesignaleerd met een man er in die alleen een paraplu vasthield. Hij sprak geen Engels. We zagen via de verrekijker inderdaad de motorboot en af en toe boven de golven een klein hoofd tevoorschijn komen van de man in het rubberbootje. De lifeboat en helikopter werden geactiveerd. De motorboot bleef al die tijd bij de man in de buurt zonder hem aan boord te nemen. Wij voeren al een stuk verder maar de Merou was daar net in de buurt en zij konden van dichtbij meemaken hoe de man en later zijn rubberboot uit het water werden getild en door de lifeboat werden meegenomen. Het zou zo maar kunnen zijn dat dit een migrant was vanuit het nabijgelegen Calais die met zijn plu wind wilde vangen zoals een zeiltje om zo trachten Engeland te bereiken. Triest hoor.
In eerste instantie vonden we het vreemd dat de motorboot die man niet direct aan boord had genomen maar later beseften we dat dit de nodige risico’s zou inhouden. Je weet niet wat die man van plan is en als je met een vluchteling een haven zou binnenlopen zou je ook de nodige problemen kunnen krijgen. Dit had ons ook kunnen overkomen dus wij spraken af dat, als iemand niet in directe nood is – want dan ben je verplicht te helpen – wij ook zo zouden handelen en dus in de buurt blijven en wachten en hulp van buitenaf inroepen.

Later konden we ook nog toekijken hoe twee vliegtuigen uit de tweede wereldoorlog (Spitfires) met elkaar aan het schijnvechten waren en leuke capriolen uithaalden boven de zee. Een leuke afleiding voor ons op zo’n lange tocht.
Dover hebben we gehaald, morgen varen we verder naar Duinkerken (Frankrijk) om van daaruit via de kust van het vasteland omhoog te varen naar Nederland. De Merou blijft nog een dag of twee liggen maar uiteindelijk willen beide boten weer naar Nederland dus ik verwacht dat we elkaar gauw weerzien.