Boson naar Sassnitz

Op 25 juli hadden we een vlucht geboekt van Stockholm naar Schiphol. Lianne en Kaatje kwamen ons ’s avonds afhalen van Schiphol. Nog even wat gekissebis wie er naast Kaat mocht zitten in de auto, ze wilde ons allebei dicht bij zich hebben maar dan moest Lianne voorin taxichauffeur spelen. Uiteindelijk nam ze genoegen met mij alleen.
We bleven twee nachten bij de kids in Bergen en we werden de eerste morgen zeer vroeg enthousiast begroet door twee kleine mannetjes. Heerlijk!
Op vrijdag zijn we naar Almelo gegaan en hebben de drie kindjes meegenomen. Lianne zou in de loop der volgende week komen en dan de kids weer mee terugnemen. We gingen ervan genieten. Gewandeld , gefietst met de kleintjes, Sander kwam geregeld langs, de kinderen zijn gek op hem. Echter er kwam wel een kink in de kabel. Op maandag hebben we de dierentuin in Nordhorn bezocht en op de terugweg merkte André dat hij wat wazig zag. Op dinsdag zag hij dubbel en bezocht de huisarts. Deze heeft voor hem een afspraak bij de oogarts geregeld op vrijdag. Op woensdag werd het slechter en fietsen was zelfs niet meer mogelijk vanwege het slechte zien. Donderdags verslechterde zijn toestand, huisarts gebeld en direct doorverwezen naar de spoedafdeling van het ziekenhuis. De neuroloog werd ingeschakeld. Daar kreeg hij onmiddellijk te horen dat hij ter observatie werd opgenomen. Allerlei scans werden gemaakt om zo oorzaken op te sporen c.q. uit te sluiten. André heeft aan iedereen op het ziekenhuis wel duidelijk gemaakt dat hij toch echt op woensdag weer terug wilde vliegen naar Stockholm om verder te zeilen, hij werd wel een beetje meewarig aangekeken maar we moeten zeggen dat ze in het ziekenhuis alles op alles hebben gezet om de onderzoeken zo snel mogelijk te laten plaatsvinden.
Bij de oogarts bleek dat er een zenuw bij een oogspier niet meer werkte maar ja, de oorzaak kon nog divers zijn. Er werd een prismaglas op zijn bril gezet zodat het beeld iets rustiger werd. Een propje, een bloeding? Ook op de mri-scan is niet alles te zien.
Vrijdagmiddag laat kon Dré het ziekenhuis weer verlaten met een doos pillen en raadgevingen. Gelukkig niets ernstigs gevonden maar beslist niet autorijden. Maar dat hoefden ze hem niet uit te leggen. Hij ziet dubbel, hoofdpijn en duizelig. We hopen op herstel maar dit kan blijkbaar wel enkele weken tot maanden duren.

Op zaterdag is Lianne met de kids weer naar huis gegaan en had André nog een paar dagen rust thuis. We besluiten wel woensdag met het vliegtuig weer af te reizen naar de boot in Zweden. Gelukkig heeft Bob besloten om voorlopig met ons mee te varen vanaf Stockholm. Hij kan op zondag een vlucht boeken dus we wachten daar op hem. Met ons drieën moet het lukken.


9 augustus, Almelo-Bosön

Om vijf uur geland op vliegveld van Stockholm en onze taxibus stond al klaar om ons naar de boot te brengen, 40 minuten rijden. De boot lag er gelukkig nog netjes bij, we hadden ook niet anders verwacht.
Naast ons lag een Zweeds zeiljacht en die hadden we 14 dagen geleden ook al gezien en de bemanning toen gesproken. Zij waren net teruggekomen van een zeiltochtje langs de mooie scheren. Toen André de schipper verteld over wat hem was overkomen in Nederland deed hij heel begripvol en stelde er zeer concrete vragen over en stelde toen vast dat de behandeling in het ziekenhuis op de juiste manier was gedaan. Bij navraag bleek dat hij internist was maar ook veel van de klachten van André afwist. Hij gaf praktische tips. Een domper voor Dré was dat hij vertelde: stel dat het oog zo blijft dan kan het wel twee jaar duren voordat het gezonde oog alle functies zoals diepte zien volledig kan overnemen. Twee jaar is wel lang. We blijven hopen op eerder herstel.

De volgende dag hebben we rustig de boot weer op orde gebracht. inkopen gedaan en een fijne boswandeling gemaakt. Dré gebruikt er nu ook een ooglapje bij en dat maakt het zien voor hem wat rustiger. Een echte Piet piraat heb ik aan boord, nu nog een papegaai op zijn schouder. De duizeligheid en hoofdpijn wordt wat minder, we blijven rustig aan doen.


11 augustus, Bosön-Sandviken, 4 mijl

We blijven hier niet liggen tot zondag (tot Bob komt) maar gaan een klein stukje verderop in een mooie baai voor anker. Hier kom je helemaal tot rust en dat moet ook even. Het is prachtig weer, we zitten voor op het dek te lezen, barbecuen en kijken wat er om je heen gebeurt, vele bootjes uit de omgeving ankeren hier ook even om dan in de avond terug te varen naar hun haventje. De zonsondergang is prachtig. Morgen blijven we hier ook om dan zondag weer terug te varen naar Bosön omdat Bob daar ’s avonds aankomt. Maandag 14 augustus beginnen we dan met zijn drieën aan de terugreis.


14 augustus, Bosön-Utö, 36 mijl

Bob is gisterenavond aangekomen dus konden we vanmorgen eindelijk wegvaren uit Bosön. Een fijn plekje, blij dat we dit gevonden hadden. Het was mooi weer in tegenstelling tot de regenachtige voorgaande dag. Er stond geen wind maar we voeren door de scheren van Stockholm en daar kun je toch bijna niet zeilen.
André had een route uitgezet langs prachtige plekjes maar ook door zeer nauwe doorgangetjes. Je kon elkaar daar zelfs niet passeren. Voor Bob was deze trip een mooie kennismaking met de scheren.
Om half vijf afgemeerd aan dezelfde mooring in Utö als waar we in juli ook al aan hadden vastgelegd. Mooi weer dus de bbq aan, pilsje, wijntje, genieten!


15 augustus, Utö-Havrig, 45 mijl

Eerst koers gezet naar Nynashamn om diesel te tanken. Er was weer geen wind dus diesel was wel nodig. André en Bob hadden voor wat betreft de koers een plan A en een plan B gemaakt. Welke uitgevoerd zou worden zou er van afhangen of er alsnog een beetje wind zou komen om te kunnen zeilen. We zouden namelijk over zee kunnen of door de scheren. Na een paar uur konden we kiezen en het werd over zee verder varen en zo hebben ook nog wat uurtjes kunnen zeilen. André had via Google Maps ( ja, ja) een piepklein haventje, een bak leek het wel, midden op zee uitgezocht op een klein eilandje. Dat was schrikken toen we daar naar binnen wilden varen. Een zeer nauwe ingang, André stuurde maar de stroom kreeg de boot te pakken en we raakten de zijkant van de ingang. Deze was gelukkig met grote autobanden bedekt, dus geen schade.
Eènmaal binnen bleek het haventje eeeeerg klein, 2 passantenplaatsen maar daarvoor was de Rondo te groot. Verder twee lege plekjes maar die waren gereserveerd. Ten einde raad daar toch maar met veel passen en meten aan vastgelegd. We gokten er maar op dat we hier mochten blijven liggen. Bob en André zijn het later gaan vragen aan twee mannen in een vissersbootje in het haventje en zij dachten dat het geen probleem zou zijn.
We lagen nu bij een klein eilandje op zee, er waren alleen een vuurtoren en 20 vakantiehuisjes, weids uitzicht maar verder was er helemaal niets. Ook alleen per eigen boot bereikbaar. Wij hebben ook niet meer nodig en we hebben er heerlijk geslapen.


16 augustus, Havrig-Harstena, 23 mijl

Om negen uur uitgevaren aanvankelijk in stromende regen. De zee was rustiger dan toen we binnenvoeren en zonder problemen kwamen we door de nauwe uitgang. We blijven pech hebben met de wind, steeds uit het zuiden en dat is nu net de richting die wij ook uitmoeten. Kruisen in de scheren is geen optie. De regen was minder leuk maar we voeren een tijdje op een groot open stuk, dus alle drie onder de buiskap en Sjonnie (onze stuurautomaat) het werk laten doen. De regen was gelukkig snel over.
We gingen naar Harstena. Daar waren we in 2010 ook geweest samen met de Tai Pan, Hanneke en Leo. Een schitterend baaitje waar je aan een steigertje kon afmeren. Toen we uiteindelijk de baai binnenvoeren was er niets wat we herkenden en vreemd genoeg ook geen steiger. Wel een paar geankerde zeiljachten. Ook wij hebben toen maar het anker laten zakken. Het was een mooi plekje daar niet van maar toch niet wat wij gepland hadden. De plotter maar geraadpleegd en de pilot erbij gepakt. Het bleek dat we de verkeerde baai te pakken hadden, er waren er drie naast elkaar. Jammer Tai Pan, ik had graag een foto gestuurd. Dit plekje was ook mooi.
Met ons drieën zijn we in het rubberbootje gestapt en afgemeerd aan de rotsen van de overkant. Van daaruit een mooie boswandeling gemaakt en het bakkertje opgezocht die daar alleen in de zomermaanden geopend is. Net voor sluitingstijd kwamen we aan en hebben het laatste brood en wat lekkers gekocht. Dat was nog een hele zoektocht dwars door het bos heen en op de terugweg zijn we ook een beetje verdwaald in het bos. We zagen wel baaitjes met geankerde boten maar niet de onze. Maar ook dat kwam weer goed, we hebben dus wel wat beweging gehad.


17 augustus, Harstena-Idö, 40 mijl

Op tijd anker opgehaald en op weg met onze “motor”boot. Wel weer een mooie route door de scheren, normaal gesproken zouden we hier langer willen verblijven maar ik wil nu het liefst, zolang Bob erbij is, mijlen maken om zover als mogelijk richting Nederland te komen. Met André gaat het de goede kant op, het dubbelzien blijft maar hij wordt al een stuk zekerder, geen hoofdpijn en duizeligheid meer. Hij maakt gebruik van het prismaglas in zijn bril en een ooglap. Dat went gelukkig al.

Terwijl we door een schitterend stukje scheren varen komt er opeens een militaire helikopter aanvliegen, zo laag dat heb ik nog nooit gezien, blij dat we geen zeil hadden opstaan want dan kun je nog een rare vlaag meekrijgen. Onderweg heb ik ook nog een brood gebakken. De voorraad raakt aardig op en omdat we steeds in kleine baaitjes liggen kunnen we geen inkopen doen.
De laatste paar uurtjes konden we toch nog zeilen. We begonnen vanmorgen in de korte broek maar het werd steeds frisser en er werden steeds meer kledingstukken aangetrokken. We zijn aan het eind van de middag afgemeerd weer in een baai maar nu met een haventje, mooi aan de binnenkant zodat we géén last hadden van inlopende golven. Idö ligt tegenover Vastervik en daar varen nogal wat ferry’s heen en weer die misschien wat golven veroorzaken.
De havenmeester heeft zijn winkeltje speciaal voor ons even geopend, alles is eigenlijk al gesloten want het seizoen is voorbij. Hij had nog maar een paar dingen, gelukkig nog boter,want die was op, en we hebben ook zijn laatste drie ijsjes maar gekocht. Kon zijn vriezer ook uit. Bob en ik hebben nog op de steiger onze was gedaan tot groot vermaak van André maar ja, hij wil uiteindelijk toch af en toe een schone onderbroek aan.


18 augustus, Idö- Oskarshamn, 33 mijl

Om negen uur in de regen uitgevaren, oliegoed aan. Uiteraard weer op de motor, we wennen er al aan. Al snel werd het droog en warm en konden we ons gaan uitpellen. Het laatste uurtje nog het zeil gezet. Aangekomen in Oskarshamn, eerst getankt en daarna afgemeerd met een haak aan een hekboei achter en de boeg voor vast met lijnen aan de steiger.
Voor het eerst weer in een echt haventje, Oskarshamn is een industriestadje, handelshaven en er varen, buiten vrachtschepen, ook veerboten in en uit vooral die van de route van en naar Visby, Gottland. Deze veerboten zagen we dus ook eerder al in Visby steeds langskomen.
In Oskarshamn hebben we flink inkopen gedaan en op de terugweg heeft Bob ons getrakteerd op pizza’s die we hebben meegenomen naar de boot en daar opgesmikkeld.


19 augustus, Oskarshamn-Borgholm, 31 mijl

Het weerbericht zag er niet fraai uit. We wilden langs de kust verder zuidwaarts afzakken maar dat zou niet echt goed lukken met die windrichting. Tot mijn verbazing konden we het eerste stuk wel zeilen en hard ook, na twee uur moesten we van koers veranderen en de wind trok hard aan, een rif gezet en even later nog een rif erin. Ik voelde me er niet lekker bij, bovendien flinke windvlagen en daar houd ik helemaal niet van.
We probeerden te kruisen om zuidwaarts te komen maar dat bleek niet handig, we zouden teveel op onze eigenlijke koers verliezen. Uiteindelijk besloten we koers te zetten naar het eiland Oland, wel nog steeds kruisend er naar toe. Ik was blij toen we om drie uur de lijntjes vast konden maken in Borgholm, haventje op het eiland. Niet waar we eigenlijk naar toe wilden maar wel veilig en beschut.

We hebben een hoosbui afgewacht en daarna een wandeling door het stadje en naar het plaatselijke kasteel gemaakt. Morgen willen we graag weer oversteken richting het vaste land maar de wind is nog steeds hard en uit de verkeerde hoek. De hele week nu al tegenwind terwijl we zo graag, zolang Bob er nog bij is, wat verder willen komen. Maar ja, we kunnen op niemand boos worden.


20 augustus, Borgholm-Kalmar, 18 mijl

Volgens de weerberichten zou het vroeg in de morgen nog rustig zijn met de wind en hopelijk ook met de golven Dus vroeg de haven uit. Het ging inderdaad heel rustig maar jammer was nu dat we weer op de motor moesten en een sterke tegenstroom kregen. Dat schoot niet op.
Bij de grote brug van Kalmar aangekomen (die het vaste land met het eiland Oland verbindt) hoorden we op de marifoon een “mayday” roepen, een vrouw die behoorlijk in paniek was. De motor was blijkbaar uitgevallen. Ze gaf een onduidelijke positie door die we niet konden herleiden, het klonk wel alsof het bij ons in de buurt was maar, hoewel we goed uitkeken, zagen we niets. De boten die we om ons heen zagen voeren normaal door. De marifoonberichten kwamen slecht door. We waren intussen Kalmar al voorbij en ineens kwamen kustwacht en reddingsboten ons voorbij stuiven. Ze keken nogal naar ons maar wij zwaaiden vriendelijk en rustig naar hun. Ze draaiden snel om en stoven terug, Bob zag ineens door de verrekijker in de verte en zeilboot bijna tegen de brug aanzitten. Die was dus in nood. Een angstige, benarde beleving. De brug en de ondieptes, rotsen om je heen en je kunt niet manoeuvreren. De reddingsboten hadden het gelukkig ook al door en gingen er tussen de rotsen door naar toe. Het bleek om een Hollandse zeilboot te gaan. Dat zagen we later toen hij de haven van Kalmar werd binnengesleept.

Inmiddels hadden wij besloten om om te keren naar de haven van Kalmar, we moesten zo hard tegen de golven in botsen, dat was niet goed voor ons maar ook niet voor de Rondo. Morgen maar opnieuw proberen.
Voordeel hier was dat ik in de haven van Kalmar een wasmachine kon draaien, dus dat was weer meegenomen.


21 augustus, Kalmar-Utklippan, 50 mijl

Lange , lange trip naar Utklippan en helemaal op de motor, nagenoeg geen wind. Maar wel een zonnetje erbij. Utklippan is het zuidoostelijke puntje van Zweden en het bestaat uit twee eilandjes op zee. Er tussenin een kleine sund en een haventje dat eigenlijk bestaat uit een vierkante betonnen bak. Op één eilandje staan twee huizen (van de havenmeester) en een vuurtoren waarin nog een flauw lampje zit, puur voor de toeristen. Hij is al lang niet meer in werking.
We waren wel een beetje bang dat er geen plaats voor ons zou zijn. Er zijn volgens de pilot maximaal dertig ligplaatsen en vanuit Kalmar was voor ons een grote groep jachten vertrokken en als die allemaal naar Utklippan waren gegaan dan konden wij het wel schudden. Dat zou betekenen dat we zeker twee uur terug moesten varen om ergens een baaitje te vinden. We hebben erop gegokt en goed gegokt. Uiteindelijk hebben maar vier boten van die groep daar aangelegd.

Toen we Utklippan naderden zagen we veel zeehonden. De havenmeester vertelde ons later dat er wel 2000 zeehonden zaten die iedere dag een enorme hoeveelheid vis verorberden. Je hoefde daar zelf geen hengeltje meer uit te gooien.
We hadden een plekje aan de kant en omdat het nog heerlijk zonnig was gelijk de bbq en het bier gepakt. Dit werd een hele mooie afsluiting van deze lange motordag. Er kwam nog een Duits jacht naast ons liggen, het ging moeilijk met afmeren, hulp van ons was echt nodig. Wat bleek, ze zaten er volkomen door heen, hadden meer dan 40 uur gevaren, ’s nachts tegen windje 6 opgebokst, zij de hele tijd zeeziek. Ze konden niet meer. Zagen ook nergens een mogelijkheid om aan te leggen. Ze hebben wel een paar dagen nodig om bij te komen denk ik.


22 augustus, Utklippan-Ronnö (Bornholm/Denemarken), 64 mijl

Schitterend gezeild, stevige wind. In het begin waren de golven wel wat te hoog, waardoor ik niet lekker werd. Logisch natuurlijk, met deze tochten varen we ’s morgens direct uit en ik ga dan binnen het ontbijt klaarmaken en opruimen en ja, als ik dat op mijn dooie gemak doe in een scheefstaande hobbelige boot….Maar dat was gauw over en de zee werd rustiger en de wind bleef.
Onderweg wel wat probleempjes. Er vloog een bout en moer uit het grootschootblok waardoor we het grootzeil even niet konden gebruiken. Het zeil laten zakken en de giek bevestigd met een lijntje aan de kikker zodat André met het opgezocht gereedschap aan het werk kon. Het lukte, Bob en ik hadden gelukkig de bout en moer teruggevonden tussen de lijnen. En Dré heeft het tijdelijk kunnen herstellen. In een haven maar kijken of we nieuwe bouten kunnen kopen.
Door al het gedoe met zeilen naar beneden en het fladderen van het gehele spul was er natuurlijk een lijn om de zaling geslagen en had zich vastgeklemd. Dat kostte ook nog wat tijd om het los te krijgen maar daarna konden we toch alles weer goed zetten, nu met een rif want er trokken grote buien langs. Uiteindelijk ging het pas een beetje regenen toen we de haven van Ronnö op het eiland Bornholm binnenvoeren. Denemarken bereikt!!


23 augustus, Ronnö-Sassnitz (Duitsland), 53 mijl

Weer op tijd uitgevaren, we wilden naar Sassnitz op het eiland Rügen in Duitsland varen want van daaruit kon Bob gemakkelijk met de trein naar Hengelo komen. Er zou weinig wind zijn dus we waren weer voorbereid op een dag op de motor.

De eerste paar uur was de zee zo glad als een spiegeltje. We werden op de marifoon opgeroepen door het wachtschip van een windmolenpark dat men aan het aanleggen was. Hij riep ons in het Nederlands op, grappig was dat. Het was blijkbaar een Nederlandse wachtboot. We kregen het verzoek om onze koers te verleggen. Prima, was niet zo’n grote omweg en vanaf dat moment kwam er wind en hebben we heerlijk kunnen zeilen naar Sassnitz, een visserijhaven aan de oostzijde van Rűgen, waar inmiddels ook een passantenhaven is. Duitsland bereikt. Daar hebben we op geproost en daarna een wandeling gemaakt naar het station om alvast een kaartje te kopen voor Bob voor de volgende dag. We hebben een hapje gegeten aan de kade en toen vermoeid onze benen gestrekt in de boot. We hebben nu 10 dagen achter elkaar elke dag gevaren en soms lange afstanden afgelegd. Het was vooraf niet de bedoeling om het zo te doen maar wel nodig. Vanaf hier gaan Dré en ik samen verder maar eerst morgen een rustdag.
Ik vind het fijn dat ik nu in Duitsland ben, lijkt wat dichterbij Nederland maar we hebben nog wat flinke trips te gaan. André lijkt gewend aan de situatie. Komt goed.

(Foto’s volgen later)