Lauwersoog naar Hvidesande

Lauwersoog naar Hvide Sande, Denemarken

5 mei, dagje Lauwersoog

Het was echt zo’n dag van lekker aanrommelen, een was gedraaid, klusjes gedaan, niet teveel hoor het is toch vakantie. We hebben wat rondgelopen in de vissershaven van Lauwersoog, er werden op dat moment netten vol garnalen uit een vissersboot overgeheveld in een vrachtauto. Het blijft leuk om die bedrijvigheid te volgen. Uiteraard moesten we toen zelf ook een visje eten, lekkere kibbelingen met als toetje een softijsje. Het zonnetje scheen, een vakantiegevoel geeft dat, maar helaas was het weer niet goed genoeg om op zee te varen.
Uiteraard hebben we iedere dag telefonisch contact met Bob om een evt. vertrekmogelijkheid door te spreken.
Later in de middag begon het te stormen en niet zo zuinig ook. Nu weten we weer waarom we niet uit konden varen. Je moet er toch niet aan denken om dan midden op zee te zijn. Het lokt me steeds minder aan.

6 mei

Nog zo’n dag, de wind blijft stevig, als je je ogen dicht doet dan voelt het of je midden op zee bent, zulke schommelingen maakt de boot aan de steiger. ’s Avonds komt Bob en de routebesprekingen komen weer op gang hoewel, we doen al dagen niets anders. Het lijkt ervan te komen. Besloten wordt om morgenmiddag om plusminus half twee te vertrekken en dan richting Thyboron (Noord Denemarken) te gaan. Het zorgenkindje is op dit moment het Westgat (de nauwe verbinding tussen Wadden- en Noordzee bij Schiermonnikoog) vanwege de hoge golven die daar na een storm staan en die bovendien nog verhoogd worden doordat de windrichting tegen stroomrichting in gaat. Morgenvroeg opnieuw bekijken.

7 mei, vertrek uit Lauwersoog

’s Morgensvroeg opnieuw de weerberichten binnengehaald, besluit ligt vast, vanmiddag vertrekken we met hoog water. Bob en ik gaan de laatste boodschappen doen. Bij terugkomst op de boot, staat er iemand met André bij de boot te praten. Hij komt me vaag bekend voor, maar kan hem niet plaatsen. Ik schaamde me dood, het bleek iemand te zijn die ik via mijn werk heb leren kennen en met wie ik vele jaren veel zeil/boot dingetjes heb uitgewisseld. Blijkbaar heb ik de schijf gewist van mijn werkgever. Kan ook positief zijn toch? In ieder geval wist ik de naam van zijn boot nog wel, zijn eigen naam duurde iets langer voor het me weer te binnenschoot. Leuk om weer even bij te kletsen. Hij gaat zijn droom waar maken, hij heeft ontslag genomen en gaat voor drie jaar vertrekken met zijn boot naar de Carieb. Ik ga zijn blog volgen.

Dan is het moment van vertrek toch daar. Een knoop in de maag van spanning maar och, een zeilboot moet varen en eenmaal op het water is het toch wel weer fijn. We hebben de kinderen geïnformeerd, alarmnummer van de kustwacht doorgegeven en een evt. te verwachten aankomsttijd in Thyboron . Bob heeft Dineke het vertrek doorgegeven en het telefoonnummer van Lianne. Ook hadden we voor het vertrek een “grabbag” klaar gemaakt. Dat is een waterdichte tas gevuld met belangrijke zaken, paspoorten, telefoon, bootpapieren, portemonnee, water ed. Mocht er wat gebeuren onderweg dan kun je die tas misschien nog meegrissen voordat je de boot moet verlaten.

Plusminus half twee uitgevaren, de sluis ging vlot. We hebben in het begin alleen op de fok gevaren. Het was in het Westgat best wel heftig, maar het ging. Door een grote golf hebben we een flinke klap gemaakt en Bob en ik hoorden toen een flink schrapend geluid aan de schroef, Andre heeft er een “ technisch oog” naar geworpen (niet naar de schroef hoor, dat zou lastig zijn) maar kon niets verontrustends vinden.

De eerste uren stond er een flinke deining met hoge golven, echt een zeeziektekoersje. André en Bob hadden trouwens ’s morgens al een speciale pleister (Scopoderm) opgedaan tegen zeeziekte. Dat heeft een 24-uurs werking, maar duurt ook een paar uur voordat het gaat werken.
Tijdens de eerste lange zeiltocht mochten we een cadeautje van Lianne openmaken. Nou bingo, een CD van Dotan, met ook zijn nieuwste nummer erop: Hungry. Maar vooral het nummer Coming Home hebben we uit volle borst meegezongen en lekker hard aangezet. De zeehonden werden er net niet wakker van.

Bob heeft onderweg eten gekookt, wel lastig bij zo’n geslinger. Hij hing in een band die we aan het aanrecht hadden bevestigd. Maar het moest niet te lang duren. Maar het is gelukt en we hadden lekkere nasi. Dat ging er wel in. Je bent op zo’n tocht toch steeds bezig met eten, drinken in thermoskannen klaarmaken ed.
Toen het donker werd viel de wind weg en zijn we op de motor verder gegaan. De shipping lanes (een snelweg voor grote schepen) konden we relatief gemakkelijk oversteken dankzij AIS op de plotter. André probeerde als eerste te slapen maar na een half uur was hij alweer terug. Lukt niet. Bob en ik hadden ons heerlijk geïnstalleerd onder de buiskap, warm aangekleed en een fleece dekentje over onze benen. Overigens deed onze stuurautomaat Sjonnie uitstekend zijn werk. Ik kan wel vast verklappen dit heeft hij de gehele overtocht gedaan, wat heeft dat apparaat een werk voor ons verricht en goed ook. Om half twee ’s nachts ben ik naar bed gegaan maar ik was doodsbang voor zeeziekte, het slingerde ook verschrikkelijk, maar ik heb toch af en toe kleine dutjes gedaan. Eerst had ik het steenkoud maar later kreeg ik het in bed te warm. Wat bleek, André en Bob hebben de buiskap dicht gedaan en de dieselkachel aangezet. We hebben in de kuip ook een verwarmingsopening dus zij zaten lekker beschut en warm. De leidingen van de kachel lopen echter onder ons bed door en daarom kreeg ik het ook warm.

’s Morgens konden de zeilen er weer op en hebben we de hele dag heerlijk in het zonnetje kunnen varen. Bob heeft eieren met spek gebakken, ik denk dat ik Bob maar voor iedere vakantie vraag om mee te gaan. Onderweg kregen we bij een windmolenpark nog een Deense wachtboot achter ons aan. We werden gesommeerd om meer afstand te houden van het park. Op dat moment waren we er al bijna voorbij, maar waren we wel dicht langs meetpalen gevaren. Een klein beetje wisten we wel dat dat niet mocht maar het scheelt enige mijlen omvaren.

De weerberichten werden natuurlijk voortdurend gevolgd en het zag er niet goed uit voor de volgende dag omdat er op korte termijn een flinke toename en draaiing van de wind verwacht werd. Plan moest dus bijgesteld worden. Er werd besloten niet naar Thyboron te gaan maar iets eerder naar de kust af te buigen en naar Hvide Sande te varen (een vissersplaatsje aan de westkust van Jutland). Maar het viel allemaal niet mee. We verloren veel tijd doordat we de wind tegen kregen. De motor moest weer aan. Bob heeft weer gekookt, weer nasi maar een beetje anders en met veel sambal. Maar dat smaakt wel hoor op zo’n lange tocht.

De tweede nacht op zee ging in. André had nog steeds niet geslapen, hele kleine “wegtrekkertjes” van vijf minuten maar dat is niet genoeg, maar ook nu lukte het niet. Ik ben laat in de avond naar bed gegaan, maar inmiddels was de wind opgestoken en we moesten er pal tegen in, dat was geen pretje door het flinke stampen van de boot en in bed blijven was daardoor ook geen optie. We hebben uren en uren opgebokst tegen de elementen. Bob en ik hebben nog even in de kajuit op de bank geslapen, wel netjes hoor. Het laatste anderhalf uur zat André er helemaal door en is hij op de bank in slaap gevallen. Gelukkig. Net toen Bob naar buiten ging om het sturen van Sjonnie over te nemen ging het regenen. Bob heeft de boot de haven in gevaren, het was toen gelukkig al weer licht en om half zes ‘s morgens lagen de lijntjes vast in Hvide Sande. De mannen hebben de huik om het grootzeil gemaakt en ik heb intussen glühwein heet gemaakt. Dat ging er goed in evenals wat krentenbollen. We hebben smsjes gestuurd naar Sander en Lianne en aangegeven dat we later op de dag zouden bellen. 40 uur aan één stuk gevaren, nu slapen.