Redon naar Jersey

Redon naar Jersey, Engeland

We hebben twee heerlijke weken doorgebracht in Almelo, druk maar heel fijn.
Bij aankomst op 3 augustus werden we ’s avonds door Lianne en Kaatje van Schiphol gehaald en zijn we naar Bergen gereden waar tot onze verrassing Sander ook al was. De volgende dag ben ik met Kaatje op de trein gestapt naar Almelo en Andre, Sander en de tweeling zijn met de auto naar Almelo gereden. De kleintjes zijn al die tijd bij ons gebleven en we hebben ervan genoten. Speeltuinen, dierentuin, pretpark, fietsen alles is aan bod gekomen. Lianne kwam ook nog een paar daagjes bij ons. Ondanks alle drukte hebben we onze eigen dingen ook kunnen doen, André is nog twee keer wezen trimmen met zijn groep en ik heb nog aan een optreden van het viswijvenkoor mee kunnen doen. Heel fijn om vele koorleden even te spreken. We hebben ook veel aanloop gehad van vrienden en familie dus iedereen weer even gezien.

Uiteindelijk zijn de kleintjes op maandag weer opgehaald en hadden we nog net tijd om puin te ruimen bij ons. Op dinsdagmorgen om kwart over vijf reed Hans van Houten met de auto voor om ons naar het station te brengen. Wat een fijne service.

De trein- en daarna de vliegreis verliepen voorspoedig en we arriveerden in een zeer warme stad, Nantes. Dan de shuttlebus van het vliegveld naar het station. Daar moesten we een paar uur wachten voor de trein en deze tijd hebben we overbrugd door te gaan lunchen. Het kopen van treintickets bracht wel wat verwarring. De dame achter het loket had tickets voor ons die vijftig á zestig euro kosten. Dat vond ik teveel, ik had uitgerekend dat het voor 22 euro kon. Na enige discussie, ook door ons gebrekkige Frans en bij haar het ontbreken van Engelse taalkennis, kwamen we uit bij de door mij uitgekiende prijs. Iedereen tevreden.

In Redon aangekomen was het niet meer warm maar heet! Gelukkig de boot lag er nog zoals door ons twee weken geleden achtergelaten. We hadden er vertrouwen in maar toch…
De temperatuur in de boot was 40 graden en onze koelkast heeft er lang over gedaan om weer op een koeltemperatuur te komen. De boot was ook niet zo snel af te koelen. We besloten om ervoor te zorgen dat we hier direct de volgende morgen weg konden varen, het zou nog warm blijven de komende dagen en om dan in zo’n stadje te liggen is geen pretje.

Dus meteen naar de supermarkt om de boot goed te bevoorraden. We hadden samen al afgesproken dat we heel aso zouden doen namelijk het supermarktkarretje mee naar de boot te nemen, daar alles uitladen en dan natuurlijk het karretje weer terugbrengen. Al die flessen water, wijn, bier en andere dingen waren niet te tillen. Echter toen ik bij de kassa stond af te rekenen kwam er een man naar me toe en hield een hele Franse riedel, ik verzocht om Engels. Het bleek de bedrijfsleider te zijn en hij vroeg of ik hier met de boot lag en zo ja, bood hij aan om de boodschappen naar de boot te brengen. Waauw wat vriendelijk en gemakkelijk voor ons. Hij vertelde dat hij zelf ook een boot had en wist wat een gezeul het was. Wij waren er dankbaar voordat we in deze hitte niet hoefden te sjouwen met de boodschappen.


17 augustus, Redon – Piriac, 35,6 mijl

Om acht uur vertrokken en varend de rivier weer af. Langs alle plekjes waar we op de heenweg gelegen hadden. Leuk. Het weer werd niet zoals voorspeld, zonnig en warm, het was bewolkt. Jammer, maar niets aan te doen. We waren onderweg iets te vroeg voor de brugopening van Cran, we konden aan een ponton aanleggen en hadden tijd om de boot met de puts en schrobber wat af te spoelen. Was wel erg stoffig geworden in deze weken.
We hadden ons voorgenomen om aan het einde van de rivier in Arzal diesel te tanken, we hadden bijna een lege tank want ik vond het te duur in Redon dus erop gegokt dat we het zouden redden tot Arzal. Dat lukte ook wel echter de pomp in Arzal was kapot. Pech, maar onze ervaring was dat de dieselmeter in de boot wel bijna op nul kon staan maar dat er dan nog best veel inzit. Dus verder, we hadden ook geen keus. De sluis naar zee ging net open en we konden zo binnenschuiven, geen drukte gewoon heel eenvoudig sluizen deze keer. Na de sluis hebben we even aan een ponton aangelegd, enerzijds om rustig te overleggen wat we gingen doen en om te lunchen, en anderzijds was het ook een tijstop. We gingen nu via de brede riviermonding de zee weer op en het was net laag water geweest. We wachtten tot er wat meer water zou staan.

We besloten, als de wind gunstig bleef, om naar Crouesty te gaan, echter dit lukte niet gezien de windrichting en toen hebben we weer koers gezet op Piriac sur Mer. Daar waren we op de heenreis ook al geweest. Het was inmiddels half vijf en we waren erg vermoeid, ook nog van de reis van gisteren. Nog snel even diesel tanken in deze haven en lijntjes vast en bijkomen.


18 augustus, Piriac sur Mer – Quiberon

De wekker liep om 7 uur af, we zouden om acht uur vertrekken, echter die nacht was er een stevige wind opgestoken, we zouden ook nog tegenwind hebben. André bekeek alle weerberichten. Conclusie was: we varen niet uit dus gordijnen dicht en nog even slapen.


19 augustus, Piriac sur mer – Quiberon, 24,5 mijl

Nu liep de wekker om zes uur af, gezien het getij moesten we om kwart voor zeven uitgevaren zijn wilden we op tijd aankomen in Quiberon. De komende dagen zou er teveel wind komen en we wilden toch graag een stukje richting het noorden varen. Het werd een heerlijke zeiltocht, wel met regen dus André ging weer helemaal in het zeiltenue. Dat was lang geleden. Op het eind toch nog een rif gezet want de wind ging al aantrekken. Om half twaalf arriveerden we al in Quiberon waar we keurig werden opgevangen door een havenmeesteres in een bootje. We moesten aan een lange steiger liggen en onze boot tussen andere boten persen. De havenmeesteres duwde ons met haar rubberboot er netjes tussen.

In Quiberon waren we heel vroeger al eens met de auto en geweest toen we nog in een tentje kampeerden. Veel strand , rotsen, branding en een mooie stad. We gingen het allemaal weer zien want we zouden hier zeker twee dagen vast zitten door harde wind.
`s Middags nog hebben we de fietsen gepakt en de omgeving verkend. Heel toeristisch allemaal, er was een gezellige braderie in de stad. op de boulevard en op het strand was het erg druk. In de stad merk je niets van de harde wind. Het was zonnig en warm.


20, 21 augustus, Quiberon,

Lekker uitgeslapen en daarna wat klusjes gedaan. In de middag zijn we gaan fietsen. Er staat een flinke wind maar de temperatuur is heerlijk. Op dit schiereiland kun je goed fietsen. Het is niet vlak maar goed te doen. We hebben de kustweg gevolgd langs mooie stranden, overal liggen bootjes voor anker van de bewoners maar bijna alles valt droog. Er is hier weer een groot tijverschil. De westkust van het schiereiland heet Cote Sauvage mede gezien de enorme steile rotspartijen en het blijft prachtig om te zien hoe de sterke branding beukt op de rotsen. We hebben een mooi plekje opgezocht en al genietend van het natuurgeweld ons meegebrachte biertje opgedronken. Daarna waren de benen wel wat zwaar bij het fietsen.
Eenmaal terug in het stadje hebben we een hapje gegeten. Dré kreeg deze keer mooie, grote, lekkere mosselen. Dat is wel eens anders geweest. Na het eten zei André : ik hoor viswijven zingen. Gelijk had hij spijt dat hij het had gezegd want ik wilde daar natuurlijk heen. Er stond inderdaad een groep dames te zingen, wel mooi, wat rommelig maar ook gezellig. Iedereen die wilde kon bij hen gaan staan en meedoen. Ze zongen “Het ruisen der golven”, natuurlijk galmde ik mee maar dan in het nederlands. Ze wilden me een tekstboek geven en dat ik bij hun kwam staan maar ik vond het prima zo en mompelde wat dat ik Nederlands zong. Dit werd niet zo gewaardeerd want volgens hen was het een Frans lied.

Op zondag 21 augustus was het nog wat warmer en we besloten om een beschut rustig strandje opzoeken en uurtje te gaan liggen daar. Het strandje hadden we zo gevonden dicht bij de haven maar rustig… Achter het strand was een vliegveldje en voortdurend landen en stegen er kleine vliegtuigen op. Mooi om te volgen was dat er vele parachutisten uit de vliegtuigen sprongen .

Weer terug bij de boot zijn we ons gaan voorbereiden op de lange tocht van morgen. Er moet weer gerekend worden met wat stroming, wind, tij. Maar na een paar dagen op dezelfde plek gelegen te hebben vinden we het altijd weer fijn om de lijnen los te gooien.


22 augustus, Quiberon – Iles de Glenan, 56 mijl

Iles de Glenan, een archipel van eilandjes, mooie stranden, rotsen. Het wordt ook wel de Franse Scillies genoemd. Het leek ons mooi om daar voor een strandje te ankeren en een dag te blijven liggen. Met de bijboot naar de kant en eventueel te barbecuen. Maar eerst nog de reis ernaar toe.
Om goed acht uur vertrokken, er lag een boot nog langszij tegen ons aan maar die hadden we gisteren al gewaarschuwd en inderdaad maakten ze op tijd de lijntjes los zodat we uit konden varen.

Het werd een hete dag, weinig wind en ook nog van achteren dus motorzeilen. In de middag kon de gennaker opgezet worden. Dat was lang geleden maar wat een prachtig gezicht zo’n mooi dun zeil. De motor kon uit en langzaam konden we zo verder varen. En hierna kregen we de hoofdprijs. Wel zes keer is er een groep dolfijnen bij onze boot geweest. En spelen bij de boeg, eronderdoor, voorlangs, springen uit het water, blazen. Twee moederdolfijnen waarbij de baby’s onder de buik van de moeder mee zwommen. We zaten samen voor op de boot te genieten van dit schouwspel. Sjonnie, onze autopilot moest het maar even helemaal alleen doen.

We hadden verwacht dat er bij de eilanden voor het strand maar een paar boten zouden ankeren maar het lag er bij onze aankomst helemaal vol. Voor het eerst zagen we weer een Hollandse boot. Even later kwam er nog één. We hadden onze vaarplannen tijdens de zeiltrip al bijgesteld en wilden toch de volgende dag doorvaren, daarna te gaan ankeren bij St. Evette om vervolgens de dag erna de kaap om te varen en de Raz de Sein te trotseren. Dus geen barbecueën. Gezien het getij hoefden we morgen pas om twaalf uur uit te varen.
Echter later op de avond kwam André op het onzalige idee om twee etappes in een keer te doen dus in één keer door te varen door de Raz de Sein naar Camaret sur Mer. Dit had te maken met de weersvoorspelling. Zucht: wekker om kwart over zes.


23 augustus, Iles de Glenan – Camaret sur mer, 58 mijl

Tegen zeven uur anker op. Het werd net licht. We zagen dat de andere Nederlandse boot met een Franse boot aan het “worstelen” was, waarschijnlijk hadden ze de ankerlijnen over elkaar zitten.
Het zou een lange dag worden met als voorwaarde dat we om 14:00 uur bij de Raz de Sein moesten zijn, dat was het stil water (zie verslag heenweg), anders kom je er niet door of heb je last van grote brekers. Qua zeilen zat het weer niet mee, weinig wind weer van achteren, van alles met de zeilen geprobeerd maar de motor mocht het werk doen. Wel ter afleiding weer dolfijnen bij de boot gezien.

Het is gelukt om op tijd bij Raz de Sein aan te komen en na deze gepasseerd te zijn konden we eindelijk zeilen. Dit was tevens het einde van ons ”rondje” Golf van Biskaje omdat wij nu richting Kanaal gingen en daar hebben we op gepaste wijze een drankje op genomen.
Om een uur of vijf kwamen we aan bij Camaret en tot onze verbazing waren beide havens bijna vol. Gelukkig kregen we nog een plekje toegewezen.


24 augustus, Camaret sur Mer.

Vandaag blijven we hier, er staat een flinke wind en we moeten er tegen invaren. De stroming wordt hier ook weer heftig. Een rustdag kunnen we wel gebruiken. De was moest gedaan worden, echter toen die hing ging het regenen. Allerlei klusjes in en om de boot. En veel overleg met de buurman, een Chileen die in Engeland woont, altijd gezellig. Hij wilde wel graag met ons opvaren maar heeft zelf mankementen aan zijn boot en die kunnen pas de volgende dag verholpen worden en wij gaan toch echt morgenvroeg al weg.


25 augustus, Camaret sur Mer – L’Aberwrac’h, 34 mijl

Om zeven uur vertrokken weer op de motor. Vrij direct na ons vertrek werd de Rondo via de marifoon opgeroepen door de kustwacht. We werden verzocht om onze koers meer noordelijker aan te houden. Ze zeiden niet waarom. Al vrij snel zagen we waarom: in de verte zagen we een Franse onderzeeboot komen aanvaren begeleid door kustwacht en een klein marineschip. Leuk om te zien al moesten we dan ook afstand nemen. Toen het schip voorbij was werden we weer opgeroepen en bedankt dat we hadden meegewerkt.

We kregen stroom mee maar wind tegen, niet heftig gelukkig. Opeens hoorden we iets tikken op de boot alsof er iets naar beneden viel. Oei, maar gelukkig zag ik een boutje in het gangboord liggen. Belangrijk was nu dat we wisten waar dit boutje uitgevallen was. Ik zag in mijn verbeelding de mast al omlaag zwiepen omdat iets van de bevestiging losgekomen was. Het was maar een klein boutje dus dat gevaar zat er niet in. Het bleek na veel kijken uit het harpje van de grootzeilval te komen. Dat viel mee, kon bij aankomst wel weer gemonteerd worden.
Even later hoorde ik gerommel onder de boot en direct erna een vrij harde knal. We sprongen overeind, de motor vrij gezet en ik heb meteen achter de boot gekeken of er iets weg dreef. Niets te zien, de schrik zat er goed in. Andre heeft eerst binnen bij de motor alles geïnspecteerd, gekeken of we water maakten, daarna buiten weer alles bekeken maar er was niets te vinden. De motor weer in de versnelling gezet en doorvaren. Wat we nu weer geraakt hebben?

Even daarna kwam er opeens mist opzetten en ontdekten we dat onze radar het niet meer deed. En die heb je nodig in de mist, zeker nu we weer in Het Kanaal varen. André kreeg hem niet meer aan de praat. Gelukkig hebben we AIS, die veel schepen signaleert, maar dat is niet voldoende. De mist werd steeds dikker. Beiden stonden we op de uitkijk en zagen de andere schepen echt pas op het laatste moment. Vele Fransozen hebben geen AIS aan boord.

Vlak voor het invaren van de ons aangewezen box in de haven van L’Aberwrac’h begon de autopilot opeens heel hard te piepen. We kwamen er niet achter waarom.
Het is goed gegaan maar ik vond het geen topdag vandaag.


26 augustus, L’Aberwrac’h - Roscoff , 31 mijl

We moesten weer vroeg, bij zonopkomst, vertrekken en binnen 5 minuten na uitvaren waren we beiden klaarwakker. Klaarwakker van grote schrik.
Ik was voorop de boot bezig om de fenders en lijnen weer op te ruimen in de ankerbak en André vaart dan heel rustig de haven uit. Ik keek om me heen en zag de Rondo opeens een vreemde koers varen recht op een grote boot af die daar voor anker lag, ik keek achter me en zag André net binnen in de boot verdwijnen. Ik spurtte (vloog bijna) naar het achterschip, de autopilot van automatisch af en gaf een slinger aan het roer. Dit was echt kantje boord, Dré kwam verschrikt naar buiten en ook zijn hartverzakking was dichtbij.
Dré ging alleen even naar binnen om de verlichting aan te zetten en had daartoe de autopilot even ingeschakeld en dit is op deze manier nooit een probleem. Nu was er ergens iets misgegaan. We ontdekten dat de autopilot volkomen van slag was, het kompas van de autopilot, dat in een kastje in onze slaapcabine zit, werkte niet en hij stuurde ons alle kanten op. Dit kon niet waar zijn, we hebben dat ding echt nodig op deze lange zeiltrips. André heeft onderweg van alles geprobeerd en de handleidingen er bij gehaald. Op een gegeven moment deed hij het wel weer maar het kompas bleef helemaal verkeerd aangeven. We konden er even niet op vertrouwen. Weer een klusje voor André.

Het was “dolfijn-weer”, in de dubbele betekenis, lekker weer en weer dolfijnen bij de boot, springen, spelen. De zoveelste dag al. Het is nu zo erg dat toen ik André riep dat ik weer dolfijnen zag hij niet eens meer boven kwam kijken. Te druk met wat belangrijkers. We raken verwend.

We hebben gelukkig sommige stukken heerlijk kunnen zeilen. Eenmaal in de haven van Roscoff zagen we een Hollandse boot dicht bij ons liggen. Gezellig, over en weer lekker gekletst en konden we wat problemen bij hun boot en ons boot bespreken. Op een gegeven moment zei Ina, van de Hollandse boot, dat zij wel eens afwijkingen had gehad in hun autopilot door een cola blikje en ook door de e-reader. Als het dicht bij het kompas ligt dan geeft dat afwijkingen. We deden er allemaal wat lacherig over maar ’s avonds zei ik tegen André: laten we het gaan testen met jouw e-reader. Dus de navigatie instrumenten aangezet, de e-reader in de buurt van het kompas en BINGO: grote afwijkingen in de autopilot en als ik de e-reader weghaalde dan was het weer ok. Dus dat was het, de e-reader heeft op ons bed per ongeluk op een andere plek gelegen, tegen het kastje aan, en dat had ons, en anderen, bijna veel schade opgeleverd. We hebben Ina hartelijk bedankt voor haar tip. In de avond hebben we bij hen aan boord nog een kopje koffie en een wijntje gedronken.

De volgende dag zijn we in Roscoff gebleven, windstil en de hele dag op de motor varen hadden we geen zin in. Uitgeslapen, klusjes, gewandeld en een hapje gegeten in het dorpje.


28 augustus, Roscoff – Lezardrieux, 47 mijl

Om negen uur vertrokken. Er stond een stevige wind maar dan van achteren. In de voorhaven het grootzeil gezet en eenmaal buiten de bulletalie eraan. We gingen als een speer en we hadden in eerste instantie de stroom nog tegen.
Uiteindelijk hebben we zelfs – op de golven - de snelheid gehaald van 10.2 knopen. Geweldig. Af en toe een regenbuitje dat was minder, maar we konden continu zeilen. Er stonden wel gigantisch hoge golven, kwamen gelukkig van achteren, en soms surfden we er met hoge snelheid overheen. Tegen half vijf waren we bij de mooring op de rivier dichtbij de haven van Lezardrieux waar we in juni ook al hadden gelegen. Hoewel het nu hoogseizoen is was deze (“onze”) mooring nog steeds vrij en zien we wel of we weggestuurd worden, lekker goedkoop. Een uurtje later kwam de Beagle voorbij, de Chileen die we in Camaret hadden ontmoet, en hij wilde weer samen met ons opvaren naar Jersey Engeland. Prima, morgen nemen we via de marifoon contact op want zij varen nu verder en gaan in de haven liggen.


29 augustus, Lezardrieux Jersey, 47 mijl

We hadden een heerlijke avond zo vastliggend aan de mooring. Deze rivier is prachtig en we hebben genoten in de kuip. Ook zie je nog veel boten voorbijvaren.
Vandaag zijn we al vroeg naar de haven van Lezardrieux gevaren. Dat is maar een klein stukje want ik wilde daar even aanleggen om in het dorp brood en wijn kopen.
Dat is allemaal gelukt en om 11 uur zijn we uitgevaren op weg naar Jersey, één van de Kanaaleilanden. We hebben een schitterende zeiltrip gehad, mooi zonnig weer, windje 3 tot 4 en stroom mee. Ik heb heerlijk kunnen lezen maar zeker weer dichtbij de kust was het weer oppassen voor de visboeitjes.
Dichtbij de haven van Jersey zette André de motor aan omdat we de zeilen wilden ruimen. Ai, probleem er kwam geen koelwater uit de uitlaat dus de motorkoeling deed het blijkbaar niet. Dus onmiddellijk de motor weer uitgezet en Dré is binnen gaan kijken wat er aan de hand was. Alles leek met de motor in orde. Dus weer gestart en even veel gas gegeven en het koelwater spoot er opeens weer uit. Gelukkig, er zit hier veel troep in de zee en waarschijnlijk was dat het probleem
We hebben afgemeerd aan de buiten passantensteiger, daar wilde Pablo, de Chileen, ook gaan liggen want hij wilde de volgende dag verder.
Als je de haven binnenvaart dan moet je weer rekening houden met de drempel voor de haven en dan kun je niet weg wanneer het jou uitkomt. Na een uur kwam Pablo binnenvaren en kwam langszij ons liggen. Hij wilde van de zeiltrip een wedstrijdje maken maar kreeg al gauw door dat hij ons niet kon inhalen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij wat later was vertrokken maar hij heeft wel een grotere boot en zeilen.
Wij blijven een dag liggen, dit eiland kennen we nog niet dus dit willen we gaan verkennen voor we verder gaan..