Van Kristiansand naar Helgoland

Van Kristiansand naar Helgoland.

15 juli 2012
Vandaag wilden we eigenlijk naar een baai gaan in de buurt, om vandaar uit de volgende dag te vertrekken voor onze oversteek naar Thyboron (Denemarken). Het waait echter zo hard dat we besluiten er maar niet aan te beginnen en lekker te blijven liggen. Van hieruit kunnen we ook goed oversteken naar Denemarken, we hebben een stroom- en wateraansluiting, dus kunnen de boot en onszelf goed voorbereiden voor de thuisreis die we al hoppend van haven naar haven langs de Deense en Duitse kust willen doen. Als het weer dan ook nog maar een beetje meewerkt, bv. lekker windje, kleine golven, zonnetje. Het zou me gelukkig maken. Vandaag dus hier nog een rustdag. Het waait wel heel hard, maar gelukkig ook een beetje zonnig. In de haven is het wel onrustig en woelig door de harde wind. Velen willen een plekje in de haven hebben om zo goed vast te liggen met dit weer. Het is nu moeilijk om aan te leggen, dus iedereen heeft wel wat hulp nodig en zelf let je goed op, dat je eigen boot niet beschadigd raakt door manoeuvres van anderen of door de kant te raken door de golven en wind. ‘s Middags besloten we om een flinke wandeling te maken op het schiereiland waar 2 dagen geleden het concert werd gehouden. Een mooi wandelgebied met veel bos en rotsen, wel even weer wat klimmen en regelmatig buiten adem, maar eenmaal boven keek je uit op de zee en de fjorden rondom Kristiansand. Zo sta je aan zee en zo loop je in de bossen. Deze keer was ik aan de beurt voor een ”teken”bezoek, 2 op mijn voet, maar ze kregen niet de kans om me te prikken. Ik had ze door, wel ging het weer overal kriebelen bij ons. Die avond de route voor de volgende dag in de plotter gezet, watertank vol en de buren, die met een lijn aan ons vast lagen, gewaarschuwd dat we vroeg wilden vertrekken.

16 juli 2012
Om kwart over vier ‘s morgens vertrokken met als doel Thyboron, een afstand van 88 mijl. Ik heb Lianne een sms gestuurd, zodat er iemand is die weet dat wij voor een lange tocht op zee zijn. Afspraak is dan dat wij het onmiddellijk laten weten als wij aangekomen zijn, hoort ze niets dan kan ze “alarm” slaan. We moesten de oversteek maken door het Skagerak, een berucht gebied waar harde wind en hoge golven konden staan. Als we een paar uurtjes verder zouden zijn, dan zou het rustiger worden. Zo waren althans de weersvoorspellingen. Nog een dag wachten kon niet, dan kwamen we door de wind voorlopig niet uit Noorwegen weg (vindt onze baas niet leuk). Maar het werd ons al snel duidelijk dat het niet zou meezitten vandaag, de wind trok aan tot 6 en er waren echt hele hoge golven, soms tot ruim 2 meter hoog. We waren blij dat we met dubbel gereefd grootzeil waren vertrokken en ook de fok hebben we maar voor een klein stukje uitgedaan. De golven waren zo hoog dat de stuurautomaat het niet meer aankon, dus dat werd zelf werken voor ons. André heeft het grootste gedeelte van de dag zelf gestuurd, hij zat zelf aangelijnd in de boot. We kregen te maken met forse buien, waarin de wind aantrok tot ruim windkracht 7. We probeerden in zo’n bui de fok helemaal naar binnen te draaien, maar dat was zo zwaar zodat het alleen maar lukte met behulp van de lier. De fok is niet onbeschadigd uit die strijd gekomen, er was een zeilzakje uitgescheurd, en we hoopten maar dat het zeillatje er nog in zat. Er was geen sprake van dat we dat op deze heftige zee nu konden gaan controleren. De wind bleef 6 of meer, we werden heen en weer geslingerd door de hoge golven en konden ook echt niet meer de kajuit in ( je werd gelanceerd of je werd zeeziek). De hele dag hebben we ook nauwelijks gegeten of gedronken. We hadden er door dit weer overigens ook geen zin in. Op een bepaald moment vlogen de lijnen van de fok in de knoop en zat er niets anders op dan dat André (aangelijnd) naar voren moest om het uit elkaar te halen. Ik moest de boot in de wind sturen. Dré kreeg hoge golven over zich heen, op de windmeter stond windkracht 6 tot 7. Ik dacht dit nooit meer, maar je hebt geen keus en de klus was weer geklaard. Dit tochtje ging zo uren door. Laat in de middag werd het rustiger, het windje werd kracht 5 en we kwamen een beetje bij. We waren inmiddels al voor de kust van Denemarken gekomen en dachten dit tochtje toch redelijk te kunnen beëindigen. Tot opeens vanuit het niets de wind begon te gieren en stond er weer een windje 6 tot 7 uit het noordwesten met de daarbij behorende hoge golven. We moesten Thyboron binnenlopen en dit wordt afgeraden met sterke wind uit het noordwesten doordat er dan zeer grote golven bij de haveningang ontstaan. We konden echter nergens anders meer naar toe, we waren bekaf. We besloten het grootzeil binnen te halen en dan op de fok de aanloop van Thyboron te doen. Dit hield in dat Dré (aangelijnd) weer naar voren moest, om het grootzeil naar beneden te trekken. Dit lukt namelijk niet helemaal vanuit de kuip en ik de boot weer met de kop in de wind houden. Nou, dit was verschrikkelijk, echt hele hoge golven, waar ik de boot in moet sturen, m’n mannetje voorop en tot overmaat van ramp ontdekte ik precies op de plek waar wij manoeuvreerden, 2 vissersvlaggetjes (waar visnetten aan vast zitten die je echt niet in je schroef wilde krijgen). Dus die moest ik ontwijken, als ik ze al zag door de hoge golven. Ik weet niet wat het was, goed “zeemanschap” of geluk o.i.d., maar het feit is dat het lukte en we konden rustig aan de aanloop van Thyboron beginnen. Hier hadden we ook al over gelezen, en we wisten wat we konden verwachten. Daarom had ik de luikjes voor de kajuitingang gezet, er was een grote kans dat de golven in de kuip zouden spoelen, dus een goede meid is voorbereid. Dré en ik waren allebei aangelijnd en ik kan gelukkig nu zeggen dat het prima ging. Eén echte schuiver op de golven hebben we gehad, maar de rest heeft André goed op kunnen vangen en wij waren in rustig water. We vonden na 15 uur stevig zeilen een plekje langszij een steiger, gelukkig kregen we hulp bij het aanleggen. We hebben elkaar even vastgehouden en toen maar snel een borreltje genomen. We hebben het toch maar gedaan, maar zelfs André zei: dat dit niet leuk meer was. We waren te moe om te eten en snel de kids bericht van onze aankomst gegeven. Gelukkig belde Lianne ons nog en konden we het van ons afpraten.

17 juli 2012
We hebben de klok rondgeslapen. De wind ging nog steeds tekeer en geen sprake van uitvaren. Een dame van het havenbureau kwam langs om te zeggen dat we hier niet mocht liggen, de plek was bedoeld voor de visserschepen. Ik had echter geen zin om met die wind te verhalen en we lagen lekker beschut. Dus aangegeven dat ik dat alleen maar deed als de wind minder werd, beetje mopperend ging ze weg. We hebben het ook later niet gedaan die dag, de andere ligplaatsen waren aan lager wal of onbeschut. We hebben daardoor wel het risico gelopen dat we die nacht alsnog moesten verhalen als er een vissersboot aan zou komen doch er gebeurde niets. Dré ging de volgende dag voor vertrek de hele boot controleren , er kan heel wat stuk of losgaan met zulke tochten. Hij ontdekte dat de stuurautomaat niet meer goed werkte, de roerstandwijzer zat los en was defect geraakt, dit kon hij niet zelf repareren. Toch heeft hij het wel zo in elkaar gezet, dat we de stuurautomaat wel konden gebruiken al zou hij niet zo exact meer zijn. Ik kwam tot de ontdekking dat er in de voorpunt wat water was binnengekomen, matrassen nat, kussens nat en wat er allemaal nog meer ligt. Ik kon niet ontdekken waar het gelekt had, dit is iets voor als we weer in Makkum zijn. Voorlopig eerst maar zien om alles weer droog te krijgen en maar hopen dat we niet weer van die bakken met water over zouden krijgen. We zijn weer begonnen met de voorbereiding van de volgende tocht. Doel was Hvide Sand, een vissersplaatsje aan de deense westkust, 52 mijl verderop. De weerberichten blijven ongunstig maar we moeten verder. We besluiten rond elf uur ’s morgens te vertrekken, de wind zou dan iets afnemen.

18 juli 2012
Vers brood gehaald, rustig ontbeten, koffie en thee gemaakt voor de tocht naar Hvide Sand en we konden weer. Het uitvaren van Thyboron was weer spectaculair, we trotseerden de hoge golven zeer beheerst, goede stuurmanskunst van Dré. Ook buiten stonden er nog hoge golven en we probeerden een stuk verder de zee op te komen omdat het de golven daar vaak wat lager zijn dan vlak bij de kust. De golven dempten de snelheid behoorlijk dus de motor maar bij gezet en aldus motorzeilend werd het een eindeloze tocht waarbij je alleen maar wilt dat je er bijna bent. In plaats van, zoals je in de zomer gewend bent, lekker in je t-shirt en korte broek op de boot te zitten, hadden we nu steeds warme kleding en volledig zeilpak nodig en nog was het koud. Bijna Hvide Sand bereikt werden we getrakteerd op stevige hoosbuien. Om kwart over zeven konden we aanleggen, in een bui. Het was een hele kleine steiger, er lag één zeilboot, een Noor. Deze kwam, ondanks de regen, naar buiten om te helpen. Ik in mijn beste Engels om hem te bedanken en hij antwoordde in onvervalst Nederlands. Weer een Hollander die in Noorwegen woont. Hij (Ben) was met zijn twee kinderen ( 9 en 12 jaar) onderweg naar Nederland. Die nacht hebben we zo diep geslapen dat we niets gemerkt hebben van het vertrek van de vele vissersboten om ons heen. Hvide Sand is een klein vissersdorp, waar in de haven maar een paar plekken zijn voor passanten. Zelf moet je voor de overnachting geld in een envelop en brievenbus doen bij de steiger. Tot mijn stomme verbazing zag ik, toen ik nog even ging rondwandelen, een complex met allemaal (mode)winkels. Het misstaat volledig, zo naast de kleine, nogal smerige vissershaven. De volgende dag bleek, dat er in de buurt een groot vakantiepark was met veel, vooral Duitse toeristen. Overdag stroomt het dorpje dan ook vol. We vonden ook de bakkerij waarvan we gelezen hadden dat je daar gratis kon internetten, dus een weerbericht binnenhalen was geen probleem. Intussen had ik ook al uitgevonden dat het baggerschip wat achter ons lag, onbeveiligde Wifi had, dus gauw weerbericht, nu.nl, mail en Wordfeud binnenhalen.

19 juli 2012
Vandaag voeren we van Hvide Sand naar Esbjerg, een zeilrak van 52 mijl. Wel weer veel, maar er ligt geen ander haventje tussen en we moeten toch maken dat we verder komen, willen we uiteindelijk op tijd in Almelo zijn. Eerst nog gauw naar de bakker, André ging mee voor het weerbericht, bij de bakker hadden ze twee computers staan die je vrij kon gebruiken én ze verkochten heerlijk brood. Voordat we vertrokken hebben we de in het Skagerak beschadigde HA-fok verwisseld voor de keerfok omdat we niet wilden dat hij verder zou beschadigen. Om 10 uur het ruime sop gekozen. Eenmaal op zee bleek de wind weer eens anders dan voorspeld. We rekenden op flinke wind, maar er was veel zon (ook niet verkeerd) maar nagenoeg geen wind. Dus de motor maar weer aan. We moesten door het Horns Rev (een uitgebreid zandbankengebied halverwege de Deense westkust). Je kunt dan kiezen uit 2 geulen, een kleine binnendoor of een grotere verder naar buiten. Andre had de route door de grote geul in de plotter gezet vanwege de voorspelde harde wind. Toen die wind er echter niet was, gauw de route verlegd naar de kleine geul binnendoor, dat scheelt weer wat mijlen. Het geluk was wederom niet met ons, toen we in de buurt van de geul kwamen stak de wind toch behoorlijk op en bovendien ontdekten we dat de beloofde boeien door de geul er niet (meer) waren. Wat zijn we toch blij met onze nieuwe plotter, het kost wat, maar je hebt ook wat, zeker gemoedsrust. We hebben keurig ons uitgezette lijntje op de plotter gevolgd en de diepte bleek voldoende te zijn terwijl we om ons heen de branding op de zandbanken zagen slaan. De wind bleef doorstaan en toen we uit de geul waren, konden we weer lekker zeilen na urenlang op de motor gevaren te hebben. Spoedig moesten we in een grote betonde geul varen in de aanloop naar Esbjerg. Sterke stroom tegen dus dat schoot ook al niet op. Pal voor Esbjerg zagen we op een zandbank talloze zeehonden liggen, veel jonkies waren erbij. Met de verrekijker konden we ze heel goed zien, blijft leuk om naar te kijken, zeker als je al urenlang alleen water hebt gezien. In de beschrijving van havens stond dat we in Esbjerg in een vissershaven konden liggen, met geluk aan een vissersbootje vast en anders met lange lijnen aan een hoge kade. Tot onze verbazing voeren we een jachthaventje binnen waar we in een gewone box konden liggen. Om half tien waren we er, moe, te moe om nog te koken, dus een boterham, douchen en naar bed.

20 juli 2012
We moesten weer door en dat wilden we ook wel, dit was geen oord om te blijven en bovendien zou onze volgende haven in Duitsland zijn en het idee dat we daar op een lekker terrasje konden zitten (met betaalbare prijzen) trok ons wel aan. Voor we vertrokken heeft André eerst met een karretje van de haven een jerrycan met diesel gehaald. Hij moest daarvoor wel ver weg want het duurde lang voordat hij terug was. Ons doel was het Duits eiland Sylt, en daar het plaatsje List. Een, in Duitsland, zeer bekend toeristenoord. We moesten daarvoor 39 mijl afleggen, we kwamen nu weer echt in getijdengebied dus het werd weer rekening houden met eb/vloed en stroming. Dat was in Noorwegen lekker, daar had je bijna nergens last van en ging en kwam je zoals het uitkwam. Er stond een stevige ruime wind, windkracht 5/6 en we hebben in één keer door kunnen zeilen naar het havenplaatsje List. Het was erg spannend of we wel de haven in mochten, omdat het zo klein was en er maar voor een paar passanten plaats was. Pal voor het haventje lag er het cruiseschip “Europa”voor anker. Vanaf dit schip gingen er steeds kleine bootjes naar de haven om de passagiers van het grote schip heen en weer te brengen naar List. De ingang van het haventje is zo smal en onoverzichtelijk dat het even goed kijken is of je erdoor kunt. Als je er uit vaart dan ben je ook verplicht om te toeteren. We moesten even wachten en dan naar binnen. Er was nog precies 1 plekje voor ons, langszij een Duits zeiljacht, die overigens als thuishaven Monnickendam had en bovendien ook nog een beetje Nederlands spraken. En op de steiger stond Ben met z’n kinderen, Benjamin en Vanessa, weer klaar om ons te helpen met de lijntjes vastmaken. Hij was vanuit Hvide Sand in één keer doorgevaren naar Sylt en had dus de nacht doorgezeild. Wat waren we blij dat we hier konden liggen. We hadden het laatste plekje toegewezen gekregen. Het was mooi weer en we waren beland in een andere wereld. Vol met toeristen, vol met terrasjes, winkels en lekker weer. Wat een contrast na al die stilte en natuur van Noorwegen. En we vonden het leuk (voor eventjes dan). We hebben daar eventjes rondgewandeld, een broodje vis gegeten en weer naar de boot. We zouden hier één dag blijven liggen en wilden nu heerlijk relaxen en tevens vanuit de boot kijken naar al die mensen die we zagen lopen. ’s Avonds kwam Ben aan boord met de kinderen, onze ervaringen uitgewisseld en plannen gemaakt voor over 2 dagen. Om elf uur zijn we nog naar de kade gelopen om te kijken naar een groots vuurwerk op zee. Dit werd gedaan als afscheid voor het cruiseschip “Europa”. Het schip zou die nacht met hoogwater vertrekken.

21 juli 2012
Een rust(geniet) dag op Sylt. We waren dus in List op het eiland Sylt. List ligt op de noordoostpunt van het eiland. Het is ook het noordelijkste plaatsje van Duitsland. List is een zeer toeristisch haventje met rondom allemaal visstalletjes, terrasjes, winkels en restaurants. En nu we niet meer zelf aan het vissen zijn, is dit wel erg lekker. We hebben de euro’s maar gauw tevoorschijn gehaald. Vandaag spelen we echt toerist. André verraste me vanmorgen door me mee te nemen naar een terras voor een fruhstuck. We zaten in een strandstoel met verse broodjes, een eitje, ach je kent het wel. Heerlijk. Daarna hebben we eerst even een lekker stuk gewandeld. We hadden alle tijd, mooi weer en dit was wel even lekker hoor na al die lange vermoeiende tochten van de afgelopen week. Weer op de Rondo, terug, klopte er een man op de boot waar we tegenaan lagen. Onze buren waren er niet en de man wilde toen André spreken. Hij bleek van de Duitse tv zender NDR te zijn en hij vroeg of hij ons mocht interviewen over ons verblijf hier op Sylt omdat hij bezig was met een reportage over de bezoekers van het eiland. Prima en ’s avonds om 6 uur zou hij met zijn cameraploeg komen. Spannend. Ik ben daarna nog even alleen gaan shoppen, niets gekocht maar heerlijk om op mijn gemak eens alle winkeltjes te bekijken. Daarna André opgehaald en hebben we een paar vis tappas gegeten, daarbij kregen we een glas prosecco. Dit tikte behoorlijk aan, daarna nog een biertje op een terras in de zon, dit was voor mij genoeg om nu eventjes te moeten slapen op de boot. Anders zou er van het hele interview niets terechtkomen. Intussen hebben Ben en André maar weer de weerberichten bekeken want ja, we moesten weer verder. Het volgende doel was voor hem en voor ons Helgoland, 63 mijl. Exact om zes uur kwam de cameraploeg aan boord. De regisseur, cameravrouw en geluidsman. We hebben even met de regisseur gepraat in de kuip. Het zou een uitzending over Sylt worden, met name hoe de mensen naar Sylt komen, per trein, per veerboot of met de auto. Er werd in de reportage een zijsprongetje gemaakt naar mensen die, zoals wij, met eigen boot het eiland bezochten. Het was leuk om dit mee te maken, we moesten voorop de punt van de boot gaan staan, in het zonnetje en daar werd gefilmd. De regisseur stelde ons om en om vragen, die we in ons beste Duits probeerden te beantwoorden. Daarna werden er opnames gemaakt van ons terwijl we in de kuip zaten te drinken en te praten en ook nog vanaf de steiger. Uiteindelijk zal er hoogstwaarschijnlijk maar een klein stukje over ons uitgezonden worden, maar grappig was het wel. In februari komt het op de tv. Die avond zijn we natuurlijk uit gaan eten. We hebben de hele dag niets anders gedaan lijkt wel, maar ja, dit zat er in Noorwegen niet in. Veel te duur daar. Dit was een verwendag, heerlijk. Op tijd naar bed, want morgen moesten we vroeg op in verband met hoogwater.

22 juli 2012
Om 5 uur vertrokken op weg naar Helgoland, 68 zeemijlen. Het was uitgaand tij, dus lekker de stroming mee. Het werd deze dag toch weer meer motoren of motorzeilen dan verwacht omdat de wind behoorlijk afgenomen was. Het weer bleef lekker en dit was de eerste keer sinds Noorwegen zonder zeilpak aan. We konden ook de reven uit het grootzeil halen. Om 18:00 uur bereikten we Helgoland, eerst nog even langs de dieselpomp, maar helaas deze was al gesloten. Dus verder naar de haven. We konden langszij andere boten als vijfde in een rij en we hebben een lange lijn naar de kant uitgebracht. Dat is veiliger als je met zoveel boten aan elkaar vastligt. Eigenlijk moet je dit om de drie boten doen, maar dat was niet gebeurd. Zo’n twee uur later kwam Ben met de kids ook aan en hij kon naast ons afmeren. Morgen blijven we hier liggen en dan hopen we daarna in één keer door te kunnen varen naar Makkum.

23 juli 2012
We werden wakker met prachtig weer. Lekker bij de “inselbackerei” verse warme broodjes gekocht. Toen we weer op de Rondo kwamen, moeste we direct aan het werk. Als je met zovelen aan elkaar ligt en er moet dan iemand tussenuit die weg wil, dan is dat een heel gedoe. Je moet het dan ook altijd tijdig aankondigen dat je weg wilt. Het heeft ook wel z’n charme hoor, al die boten weer los, de lange lijnen los, en even later weer alles vast. Het gevolg was dat we inmiddels als tweede in de rij lagen, dus hoefden we maar 1 boot meer over te klimmen om op de steiger te komen. Deze boot van Hollanders lag er al drie weken met motorpech dus we hoefden niet bang te zijn dat zij ineens weg wilden. Ik zag ook de Calypso op Helgoland liggen, zij zijn ook lid van de Dehlerclub en ik had hen daar al een paar keer ontmoet. Ik wilde er dus heen om een praatje te maken, maar ineens zag ik ze wegvaren. Ook hoorden we dat 2 dagen hiervoor er een aantal Dehlers hadden gelegen die samen op reis waren. We waren natuurlijk benieuwd of het bekenden waren, maar de namen van de boten waren niet bekend. We hebben deze dag gewandeld en geshopt op Helgoland. In mijn verslag van 2 jaar geleden heb ik Helgoland uitvoerig beschreven, dus dat hou ik nu even voor gezien. Toen waren we samen daar met Hanneke en Leo van de Tai Pan en waren we onderweg naar Zweden. Nu zit onze vakantie er bijna op en rest ons nog de terugweg naar Makkum. Daar hopen we morgen aan te beginnen, 150 mijl. Er liggen inmiddels wel bijna 10 boten tegen ons aan, dus dat wordt feest als wij morgen willen vertrekken. Eerst morgenvroeg de ronde over die boten doen om aan te kondigen dat we om negen uur willen vertrekken.