24 juli 2010 tot en met 30 juli 2010

24 juli: rustdag te Swinoujscie
We werden gewekt door een harde wind en regen. Heerlijk dat we niet gepland hadden om het water op te gaan. We hebben lekker een paar uurtjes gerommeld, gelezen en geïnternet. Tot onze verbazing hadden we hier in de haven een zeer snelle internetverbinding, dus dat was weer gemakkelijk om het verslag te plaatsen, evt. foto’s toe te voegen. Het weblog even weer bijwerken ed. Toen het weer wat opknapte zijn we op pad gegaan om de stad te verkennen, we moesten geld pinnen, Zloty’s deze keer. Dit geld was ons onbekend, dus even wennen. Het had wat voeten in de aarde omdat André z’n pincode niet meer wist, en na 2 foutmeldingen heb ik mijn pasje maar geprobeerd en ja hoor dat lukte. Even iets over Swinoujscie: het is de meest westelijke zeehaven van Polen, de stad zelf ligt op het uiterste puntje van het voornamelijk Duitse eiland Usedom. Na de Tweede Wereldoorlog zijn er opnieuw grenzen vastgesteld,de grens Oder-Neisse en daarbij kwam het door Duitsers zo geliefde Swinemunde (Pools: Swinoujscie) in handen van Polen. De stad zelf deed een beetje haveloos aan, grauw. De winkels waren al om twee uur gesloten. Op advies van anderen hebben we de promenade opgezocht. Deze ligt iets buiten de stad. Deze strandpromenade geeft weer een heel ander beeld, een hele lange moderne promenade, loopt parallel met het strand, vele mensen die daar lopen te flaneren, vol met eethuisjes en drinktentjes. Wij hebben ook zo’n eethuisje bezocht uiteraard en voor een paar euro krijg je eten en drinken. Bijzonder is dat alles met plastic gaat, plastic borden, bestek en bierglazen. De hoeveelheid eten die je besteld wordt gewogen en zo wordt de prijs bepaald. ’s Avonds hebben we een wat mooiere eetgelegenheid opgezocht, de spijskaart was moeilijk te lezen, maar we hebben lekker gegeten en gedronken voor weinig geld.
25 juli 2010: nog een dag Swinoujscie
Het was weer mooi weer, wel nog een harde wind. Ik heb een wasje gedraaid en André heeft wat geklust. Ik heb voor mezelf nog een mooie rugtas gekocht bij een kraampje in de stad, waar overigens weer alle winkels gesloten waren. Wel jammer want ik had toch wel even willen snuffelen in de Poolse winkels. Daarna een lange strandwandeling gemaakt. Het was zondag en bijzonder druk, zo ook weer op de strandpromenade. We hebben een terrasje gepikt, en maar gekeken. Zoveel mensen die daar voorbij lopen, zoveel kleine kinderen. Het was heel boeiend en we hebben genoten. Weer zoveel anders dan in Zweden. Na ook nog in zo’n eethuisje wat gegeten te hebben hebben we koffie gedronken bij Café Amsterdam. Dré nam een lekkere Irish coffee en nog een cognac. Hier was dat goed te betalen. Ik kreeg nog even contact met een Ier. Ik dacht dat het een Hollander was omdat hij een Grolsch shirtje droeg. Hij wilde weten waar ik woonde en na mijn antwoord: Almelo, kwam hij gelijk met Oh ja: Hengelo, Enschede! Het kan niet gekker, we zijn in Polen, hij is een Ier en kent Almelo. Eenmaal terug bij de haven hebben we van onze laatste Zloty’s nog bier en gegrilde worst van de bbq. gekocht. We kregen nog een telefoontje van Detlef: hij was in Freest en als wij de volgende dag ook kwamen dan zou hij nog een dag blijven. Komt goed uit, dat was ook ons plan.
26 juli 2010: Swinousjcie naar Freest
We gingen Polen al weer uit, maar wel tevreden. Blij dat we het gedaan hebben al is het door tijdgebrek beperkt gebleven tot één haven in Polen. Om 8 uur konden we tanken en daarna vertrokken naar Freest, het was 30 mijl varen, géén wind dus op de motor. Vlak voor Freest zijn we bijna vastgelopen ( leve de diepte alarm meter), dit kwam doordat de betonning zeer onduidelijk was. We hadden er juist overleg over gehad en we waren het erover eens dat we zo moesten varen. Dus niet! Nou ja, gas eraf, achteruit gevaren en route aangepast. Eénmaal in Freest hartelijk verwelkomd door de bemanning van de Streitfall. Ze hadden een plek tegen hun boot aan voor ons vrijgehouden. Er lag nog een boot met bekenden van hun. Freest ligt aan de ingang van de Peenestroom, het is een klein, doch volop in bedrijf zijnde vissershaventje. Je kunt direct vanaf de vissersboten verse vis en gerookte vis kopen. André is met onze Duitse kennissen op stap gegaan naar een visrokerij en heeft daar voor mij een heerlijke, grote, gerookte paling gekocht. Later op de dag kwamen er nog 3 boten met bekenden van de Duitsers. De crew van de 5 boten woonden allemaal in hetzelfde dorpje, Ueckermuende, en we hadden er ineens veel Duitse vrienden bij. ’s Avonds op de kade met 3 boten samen gegeten en later kwamen de anderen er ook bij zitten. Het werd een gezellig feest tot half één ’s nachts. De Duitsers hebben veel lol gehad toen ik ze vertelde dat Dré en ik op maandag altijd een alkoholvrije dag hadden. Bij iedere slok die ik nam een hoop kommentaar en een ZUM WOHL. De stemming zat er goed in, we hebben zelfs nog wat shantyliederen gezongen. Of de bemanningen van de overige boten dit gewaardeerd hebben?
27 juli 2010: rustdag in Freest
De volgende ochtend moesten we verhalen. We lagen nm. op de plek van de reddingsboot die later op de ochtend zou komen. Bijna al onze duitse vrienden gingen vanmorgen weg, maar één boot bleef, de Elma, met bemanningsleden Manfred en Elga. Zij moesten ook een nieuwe plek zoeken en samen hebben we wel een heel mooi ligplaatsje gekregen. Uitkijkend op de Greifswalder Bodden, even over een hekje stappen, een paar rotsen en je was op het strand met heerlijk zwemwater. Dit was werkelijk een plekje waar ik zo wel een week zou willen blijven. De bedrijvigheid van de vissers, de zee, maar natuurlijk ook het mooie weer wat we nog steeds hadden. ’s Middags zijn we met het veerpontje naar Peenemunde gegaan. Peenemunde ligt op het noordelijkst puntje van Usedom en het is een historisch plekje. Hier vindt je een stukje geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog terug. André had er vroeger al veel over gelezen, hij wilde graag gaan kijken. In Peenemunde is er voor en tijdens de tweede wereldoorlog in het geheim veel onderzoek gedaan naar mogelijkheden om een raket de ruimte in te sturen. Hier werden toen ook de V1 en V2 ontwikkeld en gebouwd. Om dit allemaal mogelijk te maken is er een zeer grote elektriciteitscentrale gebouwd. Dit werd o.a. mogelijk gemaakt door dwangarbeiders waarvan velen de dood vonden. In Peenemunde is nu een museum op de plek waar het vroeger allemaal plaatsgevonden heeft. Wij vonden het beiden interessant om te zien en eens te lezen hope dat vroeger allemaal gegaan is. Daarna met het pontje weer terug naar de boot, we hadden geen contanten meer en we ontdekten dat we nergens met ons pasje konden betalen en er waren geen betaalautomaten. In de supermarkt heeft Manfred ons geld geleend zodat we in ieder geval onze boodschappen konden betalen. Dré heeft de fiets gepakt om in een naburig dorp geld te kunnen pinnen. Daar heeft hij het voor elkaar gekregen om weer z’n pincode verkeerd in te toetsen, zodat z’n pasje nu geblokkeerd is. Gelukkig had hij ook zijn creditcard meegenomen en hadden we weer contanten. Dus konden we weer lekker uit eten. ’s Avonds heeft Manfred nog lange tijd bij ons in de kuip gezeten en maar vertellen. Wij allemaal helemaal ingepakt in een plaid, niet tegen de kou, maar de muggen waren de reden.

28 juli 2010: Freest naar Seedorf
Afscheid genomen van Manfred en Elga, misschien zouden we ze in Stralsund weer terugzien. Tochtje van 20 mijl, onderweg even wat getwijfeld over de route, er werd behoorlijk gebaggerd en er lagen zoveel vreemde boeien, maar of we er nu langs mochten? Uiteindelijk zijn we omgedraaid en hebben een kleine omweg genomen. In Seedorf in een klein haventje aangelegd. Seedorf ligt op Rügen in een diepe inham in de noord- oosthoek van de Greifswalder Bodden. We waren er op tijd en we zijn direct op de fiets gestapt, richting Sellin. Natuurlijk weer bultje op,maar nu redde André het ook niet op z’n vouwfietsje, dus ook lopen. Sellin is een mooie, opgeknapt badplaats. Veel toerisme. We zijn naar het strand gefietst. Een mooie lange pier, met restaurants erop. Daar hebben we een pilsje gedronken al zittend in een mooie Duitse strandkorf. Heel apart. Op de terugweg hebben we bij een visrokerij een lekkere gerookte roodbaars gekocht.
29 juli 2010: Seedorf naar Stralsund
We zijn heel vroeg vertrokken i.v.m. de brugopening in Stralsund om 12:00 uur. Deze brug opent maar een paar keer per dag. Het regende een beetje maar éénmaal uit de beschutting , hadden we hoge golven, wind tegen en aan lager wal. Dit was géén pretje. We hebben overwogen om terug te gaan, of een ander haventje in de buurt aan te lopen, maar dat was geen echte optie. De boot maakt enorme klappen en we liepen soms maar anderhalve knoop daardoor. Onze hoop om de brugopening te halen was snel verdwenen. Toen we iets verder de zee op kwamen werden de golven iets vriendelijker, maar nog steeds er tegenin. Na 3 uur varen bereikten we de Strelasund (de vaarweg naar Stralsund) en konden we stuurboord uit. De fok kon erbij gezet worden en ineens gingen we met 6 knopen er vandoor. We hebben de brugopening toch nog gehaald hierdoor. En om 13:00 uur konden we de lijntjes aan de steiger vastleggen. We lagen nu naast een Duitse Dehler 36, genaamd Ronja. ’s Middags hebben we even de stad verkend, maar het was regenachtig en we waren moe. Dus op tijd naar bed.
30 juli 2010: rustdag
Stralsund is een Hanzestad en de meest centrale stad in het Boddengebied. In Stralsund wordt er al jarenlang hard gewerkt om de binnenstad in de oude glorie te herstellen. Mooie panden en kerken hoor. Prachtig om daar rond te wandelen. Aan de kade ligt het voormalig marineopleidingsschip de Gorch Fock. Hij is te bezichtigen. Wij zijn naar het Ozeaneum geweest. Een groot maritiem museum met reusachtige aquaria, waar de onderwaterwereld getoond wordt. We hebben er een paar uur rondgelopen, mooi en interessant. Ik kan alleen maar schrijven, ga zelf maar eens kijken. ’s Avonds lekker gegeten in een lokaal zeemansrestaurantje met shantymuziek op de achtergrond. Weer terug op de Rondo nog een wijntje in de kuip gedronken. We hebben heerlijk gelachen met de bemanningen van 2 boten naast ons. Ze raakten behoorlijk aangeschoten, maar wat shantyliederen zingen lukte nog. We zijn op tijd gestopt want we wilden ‘s morgens vroeg weg met niet al teveel drank in ons lijf.