17 juli 2010

17 juli 2010: Vastervik naar Bergkvara
Om zes uur ‘s morgens vertrokken Lianne en Lodewijk in hun Tigra Fiatje. We hebben ze uitgezwaaid, wel vroeg hoor, en zelf hebben we een half uurtje later ook het ruime sop gekozen. Hanneke en Leo waren inmiddels ook wakker en zij hebben ons uitgezwaaid met de Nederlandse vlag. Dit was toch wel een wat vreemd moment nu ik me realiseerde dat wij verder onze reis alleen zouden vervolgen.
We konden gelijk de zeilen zetten en met een flinke snelheid surften we door het water. Het doel was Sandvig, een mijl of 35. Het zag er prima uit edoch: Lianne smste vanuit de auto: “Wij hebben noodweer, hevig onweer. Blijf nog maar even liggen in de haven”. Maar ja, we waren al weg. En ja, na nog een half uur zagen wij de lucht ook zwart worden, maar wel ver voor ons. Een stille hoop dat het langs zou trekken hadden we nog. We hebben de zeilen geruimd, telefoons ed. weer in de oven. Dus goed voorbereid. Maar we hebben het over ons heen gehad. Verschrikkelijk, onweren, er waren bliksemflitsen links en rechts van ons, heftige buien. De radar was weliswaar aan maar we zagen nagenoeg niets meer. We schuilden zoveel als het kon onder onze buiskap. Na enige tijd dachten we het gaat wel weer, maar nee hoor steeds opnieuw. Internet verbinding deed het en we zagen op de buienradar dat het voorlopig zo zou blijven. Dit leek ons niet veilig meer en we hebben toen maar de eerste de beste haven in de buurt opgezocht en aldaar afgemeerd. Om 11 uur lagen de lijntjes weer vast en toen zagen we ook de smsjes van L en L: “Ga aub terug, het is heel erg” en van de Tai-Pan: “Hoe is het, wij hebben noodweer”. En dat was allemaal om 8 uur ‘s morgens. Snel allen een smsje gedaan dat we weer met de lijntjes aan de kade vast zaten. We lagen in een heel klein haventje, Bergkvara, met een kermis voor onze neus en we werden gewaarschuwd: vanaf 16:00 uur was er een groot popfestival en dat zou tot 3 uur ’s nachts duren. Nou ja, weer verder varen was geen optie. Achteraf was het daar best gezellig en stond de muziektent gunstig opgesteld, dus konden we wel slapen. Lodewijk en Lianne sms`ten dezelfde avond nog dat ze thuis waren dus daar hoefde ik me géén zorgen meer over te maken. Het weer leek ook weer op te knappen.
18 juli: Bergkvara naar Utklippan
Op tijd vertrokken en het grootste deel van het traject rustig kunnen zeilen. Het was een lange afstand, maar was vrij ontspannen te doen. Totdat we een beetje in de buurt kwamen. Het laatste stuk moesten we tegen de wind in kruisen met de motor aan, tegen hoge golven in, wel met grootzeil op, dat maakt het wat gemakkelijker. Wat na het ronden van de zuidpunt van Zweden aanvankelijk een klein stukje leek, was nog twee en een half uur varen en zeer oncomfortabel. Maar het is gelukt. Utklippan is een vuurtoreneilandje onder het zuidoostelijke puntje van Zweden. Het bestaat uit 2 eilandjes gescheiden door een nauwe opening met op één van de eilandjes een “haventje”. Het haventje is een piepkleine havenkom en is eigenlijk een vierkante bak, uitgehakt uit rotsen. Er zijn 2 zeer nauwe haveningangen. En aan de kant waar wij binnenkwamen lagen nogal wat onderwaterrotsen die ik , omdat ik niet goed had geluisterd naar André, ook nog weer even probeerde aan te tikken. Niet gelukt hoor. Je kon daar in de haven een roeibootje pakken om dan op het andere eilandje bij een visser gerookte paling te kopen. Dat ging niet door, ze vertelden ons daar op het eilandje dat de visser wel langs zou komen met vis, maar dat was ook een fabeltje. Wat ons wel gelukt is om met het roeibootje de rotsen te raken, ach ja, we hebben enige ervaring. Het was een zeer bijzondere plek, zo midden in de zee, om daar te overnachten. De wind ging wel enorm te keer, we lagen aan lager wal en dat maakt het wel moeilijk om de volgende dag weer weg te komen, de strategie hebben we al vooraf besproken, maar eerst maar eens lekker slapen.
!9 juli 2010: Utklippan naar Gudhjem (Denemarken)
Om 6 uur vertrokken voor een tocht van 58 mijl. De wind was gaan liggen zodat het vertrek vanaf lager wal geen enkel probleem opleverde en de zee leek even een spiegeltje. Nadat we de lijnen en fenders opgeruimd hadden en het grootzeil gezet hadden, ben ik weer naar bed gegaan. Slapen lukt weliswaar niet meer maar ik kon lekker nog even gaan liggen. En André vindt het helemaal niet erg om even alleen met de boot bezig te zijn. Al gauw kon de motor uit en het bleek een schitterende zeildag te worden. We hebben over de tocht 10 uur gedaan, alleen maar gezeild en hard ook. Het laatste stuk moesten we zelfs een rif steken. Om 4 uur ’s middags liepen we het haventje Gudhjem, een klein vissersplaatsje op het Deense eiland Bornholm, binnen. Het is hoogseizoen en dit is een geliefd eiland, voor Denen, Duitsers en Zweden. Het eiland Bornholm is niet meer dan één zeildag verwijderd van Zweden, Denemarken, Duitsland en Polen. Het heeft 20 mooie, soms piepkleine haventjes. Sommige kunnen wij niet eens naar binnen omdat het maar een diepte heeft van één meter. Ieder haventje is een rotshaventje (ooit uitgehakt) en ligt aan kleine visserijplaatsjes. Je ziet als je aankomt varen schoorstenen van vroegere visrokerijen en in ieder dorpje is er nog wel één in gebruik en dat ruik je ook. Het haventje in Gudhjem lag behoorlijk vol, maar de havenmeester loodste ons nog naar een plekje, langszij een andere boot. Voor en achter ons konden ze geen kant meer op. Dit is het oude Vlielandwerk, zo stapelen en passen en meten. Maar we lagen. Vermoeid, maar voldaan.
20 juli: rustdag in Gudhjem.
Gudjhem is een klein van oudsher vissersplaatsje. Steile straatjes en vakwerkhuisjes. Ook bijzonder toeristisch. Veerbootjes en rondvaarbootjes naar een ander eiland Christiansö zorgen voor veel mensen die rondlopen in het haventje. We werden op tijd gewekt door de buurman die met zijn boot wegwilde en ja, toen moesten wij onze boot verhalen. Onze achterburen, die een mooie plek aan de kade hadden, zeiden dat zij over een uur weggingen zodat wij hun plekje dan konden innemen. En zo ben je dan weer even bezig op je rustdag. Vandaag hebben we ook weer de fietsen tevoorschijn gehaald maar dat bleek voor mij hier geen succes. Het is hier zo heuvelachtig dat ik er grootste moeite mee had om met m’n vouwfiets omhoog te komen. Vervelend voor André, maar ik redde het niet. We hebben daarna nog lekker gelezen aan boord, wat gewandeld, geslapen. Kortom: een klassieke rustdag.
21 juli: Gudhjem naar Nexö
Nexö ligt aan de zuidoostkust van het eiland Bornholm. Het zou maar een klein stukje zijn (14 mijl) en het knabbelde weer 3 uur vaartijd af van de route die we de volgende dag wilden varen naar Polen. Het zat ons niet mee, we kregen buien over ons heen, we dachten te kruisen, maar door de draaiende wind bracht ons dat nog verder weg en uiteindelijk de motor maar weer aan. Uiteindelijk hebben we er lang over gedaan maar we hadden die dag echt geen haast. Nexö Hafen is de grootste visserijhaven van het eiland en dat hebben we ook gemerkt doordat er steeds vissersbootjes achter ons langs voeren, met hordes meeuwen eromheen. De “möwenscheisse” hebben we natuurlijk ook op onze boot gekregen maar dat hoort erbij. We konden ook verse vis op de steiger kopen maar ik wilde liever niet. Lody en André hadden in Kalmar ook vis gekocht en de boot heeft 2 dagen gestonken van het bakken. Om een uur of vijf kregen we Duitse buren (Detlef en Kathleen) met hun boot “Streitfall”. Vanaf het moment dat ze vast lagen is er contact geweest tussen de Rondo en de Streitfall. De biertjes werden uitgewisseld, de Beerenburg en de Ouzo werd getest op smaak en de dames gingen aan een lekkere koude Duitse sekt. Wel bleef ieder gewoon op de eigen boot zitten, al verdwenen de mannen af en toe bij ons naar binnen want er moesten weerberichten vanaf het internet binnengehaald worden. Hoe het kon weten we niet maar ons Zweedse internetsimmetje werkte hier op het Deense Bornholm nog steeds. Halverwege de avond kwam aan de ander kant van ons nog een Duitse boot aan met 2 oude mannetjes er op. De bemanningen van beide Duitse boten kenden elkaar van een andere haven dus dat werd een hartelijke begroeting, maar de mannetjes waren zo moe dat ze gelijk hun kooi indoken. Wij hadden inmiddels besloten, gezien de weerberichten, morgen niet uit te varen. Zouden we ooit Polen halen?
22 juli 2010: rust/klussendag te Nexö
Lekker uitgeslapen, André heeft de dinghy schoongemaakt, weer ingerold en op het voordek van de boot bevestigd omdat we die voorlopig toch niet meer nodig zouden hebben. Verder de buitenboord motor weer beveiligd met een slot. De bemanning van de Streitfall besloot ook om te blijven en de oude mannetjes aan de andere kant waren ook aan het klussen. ’s Middags zijn we met Detlef en Kathleen gaan fietsen, naar Svaneke. Ook zo’n klein visserijplaatsje met een haventje. Onderweg zat er nog een haventje tussen en die leek zo mogelijk nog kleiner, zeker de ingang maar André heeft me verzekerd dat ook wij daar in konden varen als het moest. Gelukkig, mijn lijntjes lagen stevig vast in Nexö. In Svaneke hebben wij bij een rokerij lekker gerookte vis gegeten. Ik had gerookte zalm met kartoffelsalat, heerlijk, en een lokaal Deens biertje erbij. Het fietsen hier was goed te doen, lang zo heuvelachtig niet en toch wel langs leuke plekjes. Weer terug bij de boot, hebben Kathleen en ik inkopen gedaan voor de bbq. op de kade. Tijdens het barbecueën op de kade kwamen ook de oude mannetjes terug van hun fietstocht en we hebben ze gevraagd of ze bij ons kwamen zitten, mee-eten wilden ze niet maar aanschuiven wel. Ze wilden graag een Grolschje proberen en ze haalden van hun boot Lets bier. Het waren twee ervaren zeerotten, één was behoorlijk doof en kreeg de helft niet mee, maar de ander was een verteller. Hij was geloof ik op alle zeeën geweest en bleef vertellen. Zeer bijzonder deze avond. Wel op tijd gestopt want wij wilden om 6 uur uitvaren.
23 juli 2010: Nexö naar Swinoujscie (Swinemünde) .
72 mijl voor de boeg, niet mijn hobby, maar we wilden toch graag Polen aandoen. Weer een nieuw land voor ons. We wilden, gezien het vroege tijdstip, heel zachtjes vertrekken, maar zoals ze al aangekondigd hadden, de buurmannen van beide boten stonden klaar om ons uit te zwaaien. Het oude mannetje: in pyjama, zonder gebitje. Geweldig. Wat maak je soms bijzondere contacten. Het miezerde wat, niet echt prettig weer. We hebben zo’n 2 uur kunnen zeilen, met af en toe een beetje regen. Daarna was het motoren, of motorzeilen. Onderweg zijn we 2 keer via de marifoon opgeroepen door de Streitfall, zij waren, omdat ze toch wakker waren, ook maar vertrokken, richting Rügen. De tweede keer dat ze opriepen vertelden ze dat ze prachtig aan het zeilen waren , zeven knopen. Gek toch. Zij moesten iets noordelijker dan wij en zij zeilen en wij het hele traject praktisch op de motor omdat er nagenoeg geen wind was. Maar het was niet ongerieflijk, rustige golven, dus lekker gelezen ed. Opmerkelijk vonden wij dat we 72 mijl lang maar 1 zeilboot gezien hebben en 2 grote schepen. Een compleet lege zee. Alleen op de wereld? Om half zeven waren we over. Polen gehaald! De douane zwaaide vriendelijk naar ons dus we konden rustig doorvaren en daarna aanleggen in de jachthaven en een biertje drinken. Een doel gehaald.