10 juli 2010 tot en met 16 juli 2010

10 juli 2010: Karö naar Vastervik
Vanavond komen Lianne en Lodewijk aan boord, en daarom zetten we koers naar een klein stadje om het voor hen makkelijker te maken om op te stappen. Ze laten de auto bij de haven staan en na een week moeten ze dan met de bus/trein weer terug naar Vastervik om het Fiatje 500 weer op te pikken. Dus een veilig plekje zoeken. Het was voor ons een tochtje van 19 mijl en we hebben afwisselend gezeild/motorzeilen. Pal voor de haven stak er een harde wind op en was het moeilijk afmeren aan een hekboei. Eerst de Tai-Pan, gelukkig kwamen er wel mensen op de steiger helpen, en daarna de Rondo. Dat verliep niet helemaal soepel. De eerste poging om vast te haken aan de boei mislukte, de tweede keer ging het wel, maar inmiddels was de Rondo door de harde wind bovenop de hekboei van de Tai-Pan gedreven, en dat is niet goed voor het onderlijf van je bootje. Het is allemaal weer goed gekomen en Hanneke en André konden nipt voorkomen dat de havenmeester de lijn van de Tai-Pan door ging snijden om de hekboei vrij te maken van de Rondo. De havenmeester was niet erg gecharmeerd van onze afmeer manoeuvre en het gekke was dat Leo een beetje de volle laag van hem kreeg, terwijl het ons bootje was die de problemen had veroorzaakt. (stiekem gelachen, achteraf). Lianne en Lodewijk waren er om een uur of vijf, en hadden de auto volgestouwd met lekkere dingen zoals wijn, bier, dropjes. Lieve kinderen hebben wij. Weten precies wat hun ouders nodig hebben. De supermarkt op de haven stelde een barbecue beschikbaar op hun terras, de bedoeling was natuurlijk wel dat we daar vlees gingen inslaan. Dit was supergemakkelijk en al rap zaten we met ons zessen aan een ronde tafel, met gemakkelijke stoelen wederom te genieten. En verhalen te vertellen aan onze opstappers.
11 juli 2010: rustdag in Vastervik
De rustdag was even nodig voor de was, voor Lianne en Lody om bij te komen van de reis, maar vooral om ons voor te bereiden op de WK-finale. De twee boten werden al tijdig versierd met oranje vlaggetjes, zodat duidelijk werd dat wij de Hollanders waren die in de finale zaten. Het leverde vele gesprekjes op met vooral Zweden, die allemaal zeiden dat ze voor Holland waren. Overdag zijn we met ons vieren in de rubberboot naar het stadje gevaren om te verkennen in welke kroeg we het beste voetbal konden kijken. Ook nog naar een rots gevaren om daar te zonnen en te zwemmen (uiteindelijk was alleen Lody een bikkel), het water was berekoud. Daarna zijn Lody en ik in de auto naar een grote supermarkt gereden om ons flink te bevoorraden, met ons vieren heb ik wel wat meer nodig, en we willen hierna 2 dagen achtereen baaien opzoeken, dus dan geen gelegenheid tot shoppen. Intussen hadden André en Lianne puin geruimd aan boord en gekookt. Na het eten , hebben we ons in het oranje getooid, ballonnen opgeblazen en zo in de rubberboot naar het centrum. De toeter mee. Vanuit de haven hebben we wat bekijks gehad, het zag er knettergek uit: vier in oranje gehulde gekken die luid toeterend in een klein bootje rondvoeren. Hanneke en Leo kwamen op de fiets achter ons aan. Onze Zweedse buren zouden ook naar de kroeg komen,wat een plezier hebben we gehad. In de kroeg kwamen nog wat meer Hollanders, wat dat betreft kon het niet meer stuk. Nu ja, de uitslag kennen we allemaal, maar het was voor ons een geweldige belevenis.
12 juli 2010: Vastervik naar Sparö
Een tochtje van 4,5 mijl. We gaan niet zo ver want we willen volop genieten van dit scherengebied en zoveel mogelijk baaitjes aandoen. Eerst nog even getankt en daarna waren met een uurtje in een baai. De Tai-Pan lag het eerst vast, hekanker uit en 2 lijnen aan de kant. Wij zouden er naast gaan liggen en we waren er bijna, ik kon m’n lijnen al aan Hanneke en Leo geven, toen we weer eens een rotsje hadden gevonden en aangetikt. Dus gauw achteruit. Uiteindelijk zijn wij in de buurt van de Tai-Pan gaan ankeren. Het weer blijft maar warm, onvoorstelbaar, dus het was lekker zonnen, zwemmen, lezen en ’s avonds een bbq op de rotsen. Ik ben blij dat het mooie weer nu aanhoudt want ik wilde graag dat Lianne en Lody dit ook zouden meemaken.
13 juli 2010: Sparö naar Stora Vippholmen
Voor het vertrek werd er eerst nog door de jongelui gezwommen, het weer was aanvankelijk wat bewolkt maar éénmaal in de volgende baai volop zonnig en warm. We wilden nu weer met lange lijnen naar de kant en het hekanker uit en na diverse pogingen gedaan te hebben om een goede plek te vinden is het gelukt. Je moet niet alleen naar onderliggende rotsen kijken maar ook goed door hebben waar de wind vandaan komt. Vandaag hebben we overigens gezien dat ook de Zweden wel rotsen kunnen raken. We hebben nu ook lekker allemaal gezwommen, nou ja, een rondje om de boot. Voor het eerst zagen we een watertemperatuur van 20 graden, i.p.v. 17 graden. Onze buitendouchezak hadden we al voor op het dek opgehangen en daaronder konden we lekker af en toe even opfrissen. Het rubberbootje wordt nu ook goed gebruikt door Lianne en Lodewijk. Het is leuk om met het bootje de baai te verkennen en weer ergens aan te leggen en dan wat rotsen omhoog te klimmen. André en ik dachten ook een eindje te gaan wandelen maar op de rotsen kom je niet ver, was vrij steil en toen we ook nog een slang zagen wegkronkelen voor onze voeten, vonden wij het al gauw weer genoeg en gingen weer lekker op de Rondo vertoeven met een glaasje.
14 juli 2010: St. Vippholmen naar Figeholm
Alleen Lody durfde het aan om een frisse ochtendduik voor het vertrek in de baai te nemen. 2 Zweedse boten die naast ons lagen, kregen problemen met het wegvaren. Ze zaten vast op de rotsbodem. 1 boot moest echt door een andere boot met een lange lijn worden vlotgetrokken. We zagen het schip opwippen toen het loskwam. Overigens had ook de Tai-Pan enige problemen gehad omdat hun hekanker niet bleek te houden en zij aan de voorkant tegen de rots kwamen. De Zweedse buurman heeft nog wel een lijntje aan de Tai-Pan vastgemaakt maar dat bleek niet echt te helpen. Daarop zat er niets anders op dan het hekanker opnieuw uit te brengen. Hierbij heeft André geholpen door met het rubberbootje het anker van de Tai-Pan op te halen en een eind naar buiten te brengen en opnieuw te laten zakken. Ondertussen hielden Leo en Hanneke met behulp van de motor hun boot vrij van de rotsen. Hierna bleek ook de Tai-Pan weer stevig verankerd te liggen. Gelukkig kregen de Tai-Pan en de Rondo later geen problemen bij het vertrek, alleen zat onze hekanker wel erg vast in de bodem en hadden we heel wat spierkracht van Lody en André en motorvermogen nodig om het anker weer los te krijgen. We ontdekten ook dat onze dieptemeter het niet meer deed, en als je iets nodig heb hier in de scheren dat is het toch wel : de dieptemeter. We hebben de Tai-Pan gewaarschuwd, zodat zij voor konden gaan en ons waarschuwen voor ondieptes. Het was een prachtig scherengebied waar we doorkwamen met zeer smalle geulen, rotsje links, rotsje rechts. Ook mooi voor onze opstappers om dit te kunnen zien. In Figeholm hebben we aan een hekboei afgemeerd in een kleine verenigingshaven. Het ligt aan het eind van de Fägelöfjärden. Het zou een lieflijk, klein dorpje zijn, maar dat viel enigszins tegen. Er was wel een klein scheepvaartmuseum over de zeilvaartgeschiedenis van dit plaatsje. Je zag er o.a. ook logboeken/kasboeken liggen van een kapitein uit 1860. Lodewijk en Lianne zijn er even later met de rubberboot op uit getrokken om te gaan zwemmen, maar binnen een paar meter hadden ze al aangelegd aan een lege hekboei (te warm om te roeien) en zijn daar in het water geplonsd. Op hetzelfde moment kwam er een veerpontje aanvaren en kregen ze een beetje op hun falie van de kapitein, een stortvloed van Zweedse woorden, ze verstonden hem natuurlijk niet, maar het kwam er op neer dat dit toch echt niet kon (denken wij). Vanaf de Rondo hebben we dit spektakel met enig leedvermaak aangezien. Na veel uitproberen en ergernis van André heeft hij de dieptemeter weer aan de praat gekregen. Het vermoeden rees dat één van ons wat teveel op de knopjes heeft gedrukt. De dag weer afgesloten met de bekende bbq op de kade.
15 juli 2010: Figeholm naar Borgholm
Vandaag verlieten we het scherengebied. Ik had dit niet willen missen en zal vaak nog naar de foto’s kijken. We hebben nu ook alle methodes van ankeren/afmeren meegemaakt: hoofdanker, hekanker, hekboei, vingerlingen en lange lijnen naar de kant. Borgholm is een “mondain” zeil- en toeristencentrum op het eiland Öland. De hele tocht (zo’n 30 mijl) er naar toe hebben we (Lodewijk) heerlijk kunnen zeilen. Dat was een tijdje geleden. Borgholm was een zeer levendig stadje, heel wat drukker dan wij gewend waren in de scheren. Dré en ik hebben eerst nog in het stadje rondgewandeld en genoten van een heerlijke grote mjökglas (softijs), ja dat is iets dat we niet in de baaien konden krijgen. Ook hebben we samen nog een flinke wandeling omhoog gemaakt door de bossen naar de ruïnes van een machtige burcht. We hadden echter geen puf meer om het slot te gaan bekijken.
16 juli 2010: Borgholm naar Kalmar
Vandaag maken we weer de oversteek terug naar het vasteland. We vertrekken vroeg, want het is vandaag de laatste dag voor onze opstappers en de auto moet weer opgehaald worden uit Vastervik. Een tochtje van zo’n 15 mijl. Prachtig weer en de zee is als een spiegeltje. Dus motoren. Lianne en Lody hebben zich met de bootzitjes voor op het dek geïnstalleerd en zo genoten van het varen. Er werd ze door mij ook nog koffie geserveerd, kon dus niet beter voor hen. Kalmar is een handels- en industriestad. We meerden af in het centrum van de stad, gauw naar het toeristenbureau ( pal voor onze ligplaats) om info op te vragen over hoe te komen in Vastervik. We hadden afgesproken dat ik met Lianne mee zou gaan om de auto op te halen. Ik vond het wel lekker om even van de boot af te zijn en wat anders te zien dan water. Het bleek, dat we twee en een half uur met de bus moesten reizen, dan naar de haven lopen en vervolgens weer twee uur terug met de auto. Dus flesjes water mee, leesboekjes en wat eten. De heren zouden intussen inkopen gaan doen. Én, ze hebben ons netjes uitgezwaaid. We hebben heerlijk gelezen in de bus, er zaten 106 (!) haltes tussen, maar gelukkig stopte de bus alleen als het nodig was. Om zeven uur waren we terug en we gingen weer eens barbecuen op de kade. Het werd een afscheidsbbq, want niet alleen onze opstappers gingen weg. Ook de Tai-Pan en de Rondo gingen uit elkaar. De Rondo wil wat langere rakken maken, om zodoende ook Polen nog aan te gaan doen en de Tai-Pan wil rustig in kleinere stukjes langs de oostkust naar beneden zakken. We hebben 7 weken samen opgevaren, met veel plezier, veel overleg, veel bbq’s, en dit zullen we niet gauw vergeten en ik denk ook dat we nog vele malen samen zullen komen, de foto’s bekijken, bubbles drinken etc. Niet uitgesloten is dat we elkaar deze reis toch nog eens tegenkomen omdat we uiteindelijk toch allen weer terug moeten naar Nederland. In ieder geval, ik had de gezelligheid van Hanneke en Leo niet willen missen. Bedankt lieve mensen van de Tai-Pan.