3 juli tot en met 9 juli 2010

3 juli 2010 : rustdag in Söderköping
Eindelijk hebben we de fietsen tevoorschijn gehaald en ja hoor, waar hebben we gefietst? Langs het Götakanaal. Nu gingen wij eens sneller dan de boten en maar zwaaien! We zijn naar Mem gefietst om daar voor de verandering eens naar het sluizen te kijken, in Mem is de laatste sluis en dan ben je het Götakanaal uit. We hebben die dag ook nog lekker gewandeld, wasje gedraaid, voorraad aangevuld en we waren er weer klaar voor.
4 juli 2010: Söderköping naar Arkosund
Vandaag dus het Götakanaal uitgevaren.. We hadden nog 3 sluisjes te gaan, en bij de allerlaatste sluis in Mem, hebben we misschien wel de langste wachttijd gehad (ca. drie kwartier). De Passagiersboot “de Juno” moest schutten en deze boot heeft voorrang.
Maar wat hebben we van het Götakanaal genoten, wie doet dit ons na. Het hele traject praktisch stralend, warm weer, de buiskap steeds naar beneden, alleen op Hanneke’s verjaardag vanwege de harde wind opgezet. Met dit weer ziet ook alles er zo sprookjesachtig uit: de huizen aan de kant, de natuur, bos, rotsen, meren, al die fietsers en wandelaars op het pad langs het Götakanaal (allemaal vriendelijk en zwaaien). De joggers en fietsers waren menigmaal sneller dan wij. Maar dat deerde niet. Al met al van Göteborg tot en met Mem, 64 sluizen, tal van bruggen, mooi weer en een hoop ervaringen rijker. Blij dat we dit gedaan hebben.
Vanaf nu gaan we de zee weer op en het scherengebied in en zakken we af langs de oostkust van Zweden. We wilden in eerste instantie nog noordelijker gaan en dan naar Stockholm, maar dit kostte te veel tijd, die we liever in dit gebied besteden. Dus géén Stockholm. In het scherengebied gaan we zeker proberen te ankeren en hopelijk dan met wat meer succes. Vandaag eerst iets noordelijker naar Arkosund, wij kunnen niet anders, er ligt een brug op onze route waar de Rondo niet onderdoor kan, de Tai-Pan wel, maar de bemanning is solidair met ons. We hebben voor het eerst weer eens gezeild. Lekker. In Arkosund nog een flinke wandeling gemaakt. Onze Zweedse buurman had een mooi boek, met luchtfoto’s van baaien waarin je veilig kon ankeren. We mochten het inkijken en hebben van de gelegenheid (Leo) gebruik gemaakt om mooie plekjes uit dat boek zelf even te fotograferen. Dit werkte prima. Leo heeft het voor ons weer op een stick gezet en wij weer op onze laptop. Wat een techniek aan boord.
5 juli 2010: Arkosund naar Häsko
Vandaag is onze dochter Lianne jarig, en dus gebeld en gezongen voor haar. Lianne en Lody komen over een paar dagen een weekje meezeilen/varen. Wij verheugen ons daar natuurlijk op. We hadden vandaag als bestemming het eiland Häsko, uit het boek van de buurman. Aan de hand van de foto schoven we voorzichtig de baai in, en hebben uiteindelijk aangelegd met het hekanker uit en 2 vaste lijnen naar de kant, vastgemaakt aan 2 bomen. De Tai-Pan ernaast, met één lijn om een rots en één lijn om een boom. Zij hebben nog een extra ankertje uitgebracht aan de achterkant en wij hebben nog een lijn helemaal naar de overkant gebracht zodat beide boten echt goed vastlagen. Dit klinkt gemakkelijk, maar het was lang geleden dat we dit gedaan hadden, en we hebben alle vier nog groot respect voor die akelige rotsen in het water. Ja en daar lig je dan (zie foto), het doet niet onder voor Turkije/Griekenland. We hebben ook nog wel aan Lianne gedacht, toen we jaren geleden in Turkije op deze manier gingen aanleggen. Met grootste moeite hadden we haar aan de kant gekregen zodat zij een lijn kon bevestigen om de boot snel vast te leggen omdat wij door de wind dreigden af te drijven. Zodra zij op de kant was begon zij hard te gillen: Papa, papa, een beest! En wij maar roepen , maak vast die lijn, dat is belangrijker! Nou, dit zou mij dus ook kunnen overkomen, want ik ben nu diegene die van de boot af moet zien te komen, op wie weet wat voor rare plekken. Maar goed, het is allemaal gelukt, we hebben de rubberboot opgeblazen en André ging lekker roeien, rotsen klimmen, omgeving bekijken. Mooi,mooi,mooi! ‘s Avonds hebben we gezamenlijk bubbels gedronken op de verjaardag van Lianne en gebbq`d op de rotsen.
6 juli 2010: Häsko naar Harstena
Vandaag varen we naar Harstena, we hebben alle pilots geraadpleegd en dit moest mooi zijn, je kunt er in een baai liggen maar ook aan een steiger. We zien wel hoe het uitkomt. Het zijn nu iedere keer maar kleine stukjes die we varen, maar we willen zoveel en zolang als mogelijk genieten van de scheren. Voor het eerst is het weer wat minder, het miezerde en een grijze lucht. Gedegen overleg tussen de Rondo en de Tai-Pan over de manier hoe we weg konden komen uit de baai. Wij lagen nm. aan lager wal en mochten niet verder wegdrijven i.v.m. de ondieptenaast ons. Het is allemaal prima gelukt. Harstena is een klein eilandje, een oud vissersdorpje waar men vroeger van de robbenvangst leefde. Het dorpje is tegenwoordig voornamelijk zomers bewoond. Er staan een aantal houten huisjes, geen verharde wegen. Het dorpje straalt gewoon een sfeer uit van lang geleden. Wel voetpaden. André en ik hebben wandeling gemaakt, over en naast de voetpaden, op een gegeven moment werden we belaagd door een zwerm muggen, rennend en slaand zijn we weggekomen. We vonden een bakkerijtje, leek wel zo uit de middeleeuwen. Hier werd alleen in de zomermaanden wat brood gebakken, daar hebben we de volgende morgen natuurlijk wat broodjes gehaald. ’s Avonds voetbal gekeken.
7 juli 2010: Harstena naar Valdemarsvik
Onze wc lekte wat en van onze buurman (een grunniger) kregen we zomaar een reserve onderdeel. Ik moest mijn oordeel weer intrekken, want ik vond het een stugge man (geen woord teveel) maar dit was nu weer bijzonder aardig. We werden bij het wegvaren nog gefeliciteerd door Duitsers in verband met de overwinning op Uruguay en ze zeiden tot zondag bij de finale! Op naar Valdemarsvik, een tochtje van 27 mijl, we konden zeilen, weliswaar heel langzaam, maar toch. Wat geeft dat met zulk warm weer en de koffie klaar. Het laatste stuk van 12 mijl moesten we een fjord afvaren , prachtig beboste rotsen. We hadden in de pilots gelezen, dat je dit niet moest missen. De wind stond wederom verkeerd, dus weer motoren. Valdemarsvik zelf was een lieflijk klein stadje, en we hebben daar ons gauw weer bevoorraad. André kon gelukkig daar weer mjuckglas (softijs) kopen, het was al 5 dagen geleden dat hij er één gehad had. ’s Avonds belt Lianne, dat ze toch komen, het was even de vraag vanwege de WK-feesten die in Amsterdam natuurlijk volop gevierd worden. Nou, wij er blij mee, en ik kreeg ook nog via de mail bericht van mijn broer dat hij in september gaat trouwen. Nou, een avondje wel. Hanneke en Leo kwamen nog langs om te palaveren, en we hebben maar even op alle heuglijke feiten van die dag een wijntje gedronken.
8 juli 2010 Valdemarsvik naar Lilla Alö
Een vaartochtje van 8 mijl. We hadden weer volop water, accu’s weer gevuld, de koelkast lekker koud en vol, dus tijd voor een baaitje. Het weer blijft prachtig. Lilla Alö is een kleine scheer aan de noordoever van Valdemarsviken. Hier heb je een mooi beschutte ankerbaai. En wat mooi, ik weet niet hoe vaak ik het al beschreven heb, maar met dit mooie weer, is alles hier zo mooi, de natuur, rotsen, bos huisjes, het water. In deze baai hebben we geankerd. Er lag al een local, dat is voor mij een teken, hé, hier kan het. We maken natuurlijk ook zelf gebruik van zeer gedetailleerde kaarten. We lagen nu in één keer vast en dan is er stilte. Genieten! Lekker wat gelezen en André gaat er dan op uit met de rubberboot en scharrelt de baai wat rond. Ook zie je dan Leo ineens langs roeien. Om zes uur zijn Dré en ik even naar de Tai-Pan gevaren, we vonden het tijd voor een borrel en palaver. `s Avonds is het een genot om buiten te zitten en te kijken naar de zonsondergang, de vogelgeluiden te beluisteren. Maar denk maar niet dat je in Zweden met de schemering (heel laat) zomaar buiten kunt zitten. De muggen komen dan. Dus helemaal tot de kin ingepakt in een plaid, en dan maar kijken. Voor de boot hebben we vele horren nodig.
9 juli 2010: van Lilla Alö naar Karö
Weer een klein tochtje, maar wel weer bijzondere, door smalle, beboeide stukken. We zijn 3 Zweedse Dehlers tegengekomen. De zweden zwaaien dan ook heel enthousiast. De baai die we uitgezocht hadden, lag verkeerd in de wind, dus gauw iets anders uitgezocht. Weer mooier kan eigenlijk niet, maar geweldig. Leo voer voorop en heeft met zijn kaartplotter ons veilig om de onderliggende rotsen geloodst. Ankers in één keer vast en dan lig je er weer. Vanmiddag toch even gezwommen, echt heel koud, maar het moest een keer gebeuren en je frist ervan op. Met de dinghys hebben de mannen een bbq-plek opgezocht, en tegen de avond hebben we alle etenswaren en drinken in de rubberboot gelegd en naar de rotsen gevaren en wederom lekker en gezellig gegeten. En dan `s avonds nog even in de kuip nagenieten. Wat een rijkdom.