24 juni 2010 tot en met 26 juni 2010

24 juni: Läckö naar Sjotorp
Mooi weer vandaag en dus windstil. Toch hebben we nog even kunnen motorzeilen, wel lekker, we moesten zo’n 30 mijl overbruggen. Tijdens de tocht gaan André en ik soms af en toe even in de kajuit om even je mail, weerberichten ed. te bekijken. Soms maak ik een deel van het reisverslag in orde. Ook heb ik met lijntjes geoefend om straks in de sluizen onberispelijke knopen te kunnen maken. Het is toch gek hoe je op verschillende manieren dezelfde steek (knoop) kunt maken, Ik oefen de paalsteek uit een boekje, André doet het zo en Leo kent weer een andere manier. Met als gevolg dat ik ze allemaal door elkaar haal, dus ik hou me maar bij m’n boekje. In Sjotorp gaat het sluizenwerk van het Götakanaal beginnen. Het Gtakanaal verbindt Sjotorp”, aan het Vänernmeer met Mem, aan de oostkust van Zweden. Tussen deze 2 plaatsen liggen 58 sluizen en zo’n 28 beweegbare bruggen, en daar is het Götakanaal zo bekend van. Er zijn 2 sluizen die met de hand bediend moeten worden, bij Borensberg en bij Tätorp. Bij heel wat sluizen krijgen we te maken met een sluistrap, d.w.z. dat wanneer je van de ene sluiskolk geschut bent, je zo de andere sluis weer invaart en weer geschut kan worden. Er is een sluis bij waar maar liefst 7 sluiskolken achter elkaar komen. Tot en met het Vätternmeer moet we omhoog bij de sluizen, en bij deze sluizen is de methode, dat ik bij het begin van de sluis met 2 lijnen (voor en achter) in m’n hand afstap, en dan met de boot meeloop aan de kant en dan de lijnen aan de kant vastleg. De achterlijn belegd André strak aan boord en de voorlijn loopt via een blok op het voordek naar een lier in de kuip. Wanneer de kolk gevuld wordt, moet Dré de voorlijn binnenlieren. Op dat moment is er voor mij niets meer te doen, ik sta op grote hoogte, toe te kijken hoe André met de Rondo naar boven gestuwd wordt. Vandaag was de primeur maar slechts voor één sluis. Morgen gaat het vele sluizenwerk beginnen. In Sjotorp hebben we een haventje gezocht en bij het eten hebben we gesmuld van de gerookt sikh, die we bij Spiken ( een vissersplaatje naast Läckö) hebben gekocht. ’s Avonds zaten we helemaal klaar voor de voetbalwedstrijd, in ’t oranje, Hanneke en Leo zijn nog gefotografeerd door Zweden, maar het feest ging niet door. Geen Ned./Kameroen maar Denemarken/Japan werd uitgezonden. Nou, daar zaten we dan in vol ornaat! Die wedstrijd maar gekeken en op de Wereldomroep trachten te volgen wat de Nederlanders deden.

25 juni: Sjotorp naar Töreboda
Vandaag het echte sluizenwerk, zo’n 20 sluizen, bruggen weet ik niet meer, hebben we gehad. We voeren in een konvooi van 4 schepen, en iedere keer moesten Hanneke en ik soms in een rare spagaath van de boot af met onze 2 lijnen in de hand. En de mannen maar lieren. Ik heb André nog gewaarschuwd, dat hij moest opletten i.p.v. een muisarm geen sluisarm te krijgen En dit gaat soms een paar kolken achter elkaar. Ik moest de lijnen dan weer vastpakken en meelopen naar de volgende sluiskolk. Echt , een ervaring om nooit te vergeten, maar het was wel zo dat Hanneke en ik na een paar uur ontzettend moe waren, gewoon van alle ongewone dingen die we deden, beetje van de spanning. Tussendoor zijn we even gestopt om te lunchen, dan moet je wel de sluiswachter even op de hoogte brengen, omdat we dan het konvooi onderbreken. We hebben aangelegd bij een miniatuur Götäkanaal voor kinderen, erg leuk om te zien. We kregen die middag ook nog even problemen met de motor van de Rondo, we hadden geen koelwater meer. Gelukkig had André redelijk snel door, dat het kwam door luchtaanzuiging bij het vullen van de sluiskolk. In Töraboda hebben we afgemeerd, het was genoeg voor vandaag. We wilden nog het midzomernachtfeest meevieren, maar helaas in dit dorpje werd niets gevierd.

26 juni 2010: Töraboda naar Brösund

Vandaag zou het onze ankerdag zijn. Eindelijk, daar hadden we echt zin in. We kunnen in het Götakanaal nooit eerder door de bruggen of de sluizen dan negen uur ’s morgens. Heerlijk vind ik dat. Net toen we wilden vertrekken en zagen we een passagiersschip, de Wilhelm Tham, aankomen. Het zijn klassieke witte kanaalboten, volgehangen met stammetjes die als stootwil dienen. We hebben netjes achteraangesloten, het leek ons wel handig omdat de bruggen voor deze boten snel een opening geven. Nou dit hebben we geweten. Aan de ene kant was het geweldig om te zien hoe deze boten door de smalle brugopeningen voeren, hij had echt niets over aan de zijkanten, en éénmaal heeft hij even klemgezeten, maar dit schip voer zeer, zeer langzaam en we hebben over een klein stukje heel lang gedaan. Maar het was een bijzonder stukje natuur waar we doorheen kwamen, sommige stukken zo smal, dat boten elkaar niet konden passeren. Goed, toen we hierdoor heen waren hebben we onderweg ergens afgemeerd om te lunchen, benen te strekken en het vervolgtraject te bespreken. We gingen het meer Viken op, volgens de gegevens het hoogste meer ter wereld dat je kunt bezeilen. De Tai-Pan heeft nog even hun Genua eruit getrokken om echt te kunnen memoreren: we hebben op het hoogste punt gezeild. Daar wilden we de nacht doorbrengen achter ons anker. Gezamenlijk hebben we een ankerplek afgesproken. Hellas de praktijk bleek anders. De Tai-Pan had het anker al laten vallen en lag vast, en net voordat wij het anker lieten vallen, voeren we met een forse klap met de kiel op een rots. Deze was niet aangegeven op de kaart. Achteruitslaan getracht zo snel mogelijk dieper water te bereiken. Dit ging in eerste instantie goed maar wederom liepen wij met een misselijkmakend gebonk op een aantal rotsen. Ik wist niet meer hoe ik het had, stond met m’n handen voor de ogen voorop de punt. We hobbelden over de rotsen heen en het ergste was dat het roerblad toen de rotsen raakte. We dachten toen dat we muurvast lagen maar met een beetje gas geven kwamen we wel los. Inmiddels hadden we gehoord dat de Tai- Pan ook al een klap tegen de rotsen had gemaakt, maar zij waren inmiddels heel voorzichtig uit de gevarenzone gekomen. Via de marifoon gaf Leo een beetje door hoe hij had gevaren, en we hebben heel voorzichtig geprobeerd zijn koers na te varen. Dat is gelukt. De kiel kan wel wat hebben maar het roerblad niet. Wat schrikken, dat was niet zomaar over. Ik was behoorlijk aangedaan. Toen we een beetje vrijgevaren waren, even een voorlopige conclusie getrokken: het roer doet het nog en als het even kan, wil André zwemmend even onder de boot naar de kiel en het roer kijken. Vandaag niet meer. We hebben uiteindelijk afgemeerd vlak voor een brug, en toen hadden Hanneke en Leo heel lief de fles champagne (voor een bijzondere gelegenheid, dus voor de verjaardag van Hanneke op 30 juni) al koud gezet, en die hebben we op de rotervaring maar toch voorlopige goede afloop soldaat gemaakt.