Spanje

6 juli, Hondarribia

Heerlijk en lang geslapen, weer helemaal bijgekomen van de lange zeiltrip. Het was tijd om een stukje Spanje te verkennen. We zijn nu in Baskenland en voor ons is het wel wat verwarrend. De plaatsen hebben namelijk 2 namen, Hondaribbia heet ook Fuentarribia De één is Spaans en de ander Baskisch. Ook kregen wij de tip dat we 2 gastenvlaggen moesten ophangen, de Baskische en Spaanse. Dat werd erg op prijs gesteld. Wij beheersen de Spaanse taal niet, het Baskisch ook niet dus dat maakte voor ons niet veel uit. Wel jammer dat het Engels hier ook niet begrepen wordt, maar goed we kunnen ons verstaanbaar maken met handen, voeten, gebaren. Dat geeft soms vermakelijke taferelen.

Hondaribbia: toen we gisteren de baai invoeren konden we kiezen voor een haventje bakboord uit of stuurboord uit. Bakboord haventje was Frans en stuurboord Spanje. Wij dus stuurboord. Spanje was immers het doel. Maar vandaag wilde ik toch nog even naar Frankrijk, ik was immers onverwacht al in Spanje beland maar wilde nog graag wat pakken Franse wijn (heel belangrijk) inslaan. Maar geen probleem, wij op de fiets de baai rond en zo Frankrijk weer binnengefietst. Naar de supermarché, wijn in de fietstas en toen met het pontje weer terug naar Spanje. Vodafone bleef maar smsen: welkom in Spanje, welkom in Frankrijk, welkom in Spanje. Bij terugkomst op de boot was de temperatuur inmiddels flink gestegen. Achter de haven lag een mooi strand, we hebben daar heerlijk gezwommen en geluierd. In het dorp nog een ijsje gehaald en terug naar de boot. Morgen gaan we weer varen. De Baskische kust van Noord Spanje verkennen.


7 juli, Hondaribbia – San Sebastian, 11 mijl

Ons plan is om wat rond te scharrelen langs deze kust, geen grote afstanden te varen. We wilden genieten van het Baskische leven, wijntjes, tapas e.d.
Weinig wind, we wilden graag zeilen, kruisen geprobeerd maar het zeilen lukte niet dus de motor maar aan. Tot onze grote vreugde zagen we wel dolfijnen, Ze sprongen hoog uit het water. Blijft een machtig gezicht.
In de pilots hadden we gelezen dat er in de haven van St. Sebastian maar één kleine ponton zou zijn waar 2 boten konden aanleggen. Anders moet je een mooring pakken maar door inlopende golven geeft dat veel deining dus niet echt gerieflijk. Bij het binnenlopen van de haven werden we erop gewezen dat er een nieuw haventje was aangelegd. Geweldig, een steiger met stroom en water. Er werd ons ook verteld dat het erg goedkoop was, dat viel achteraf vies tegen.

San Sebastian (in het Baskisch Donastia) is één van de oudste badplaatsen in Spanje en zeer geliefd bij de toeristen. Het staat vooral bekend als de plek waar je tapas moet eten omdat je hier de ene tapasbar na de andere hebt. Tapas heten hier overigens pinxtos.
Er is tegenover onze ligplaats het oude gedeelte van de stad (Parte Vieja), hier speelt het uitgaansleven zich af, zeer smalle middeleeuwse straatjes vol met cafés, tapasbars en restaurantjes.
In het nieuwe gedeelte was alles vrij modern, grote kledingzaken ed. Wij hebben ons dus vooral uitstekend vermaakt in de oude stad. In de avond werd het heel druk en gezellig. Uiteraard heerlijke tapas gegeten en ook nog de voetbal kunnen volgen in een café (met ook de nodige wijntjes).


8 juli, San Sebastiaan

We blijven nog een dag hier, nog veel te zien en te doen. Echter het heeft vannacht geregend en nu blijft het miezeren, gelukkig is het niet koud. De ochtend kan ik nu besteden om aan het verslag te werken. Een wasje gedaan. Toen ik de was stond uit te spoelen op de steiger hoorde ik een klagend miauwen, Dré kwam eraan lopen en zei: ja, ik hoorde net een plons. Een heel jong poesje was blijkbaar van de kademuur in het water gevallen, hij probeerde de rotsmuur omhoog te klimmen maar dat ging hem niet lukken. Dit kon ik niet aanzien en stond al in mijn onderbroek om in het water te springen en hem daar weg te halen. André bleef kalmer en is bij de havenmeester een schepnet gaan halen. Het lukt in eerste instantie niet, het beestje was doodsbenauwd en wilde niet in het net en bleef zich een paar meter boven het water vastklampen aan de kademuur. Toen heeft André hem met het net van de wand getikt zodat hij weer in het water viel en toen kon hij hem makkelijk opscheppen. Toch gelukt dus en André bracht hem daarna weer naar boven op de kade maar het beestje was zo van slag dat het direct weer naar de rand van de kade kroop. André heeft het poesje toen opgepakt en ver weg achter een paar huizen weer losgelaten.

Het was mooi weer geworden, we wilden een eind gaan wandelen, een burcht bekijken, dus de wandelschoenen aan en op weg. Eerst nog kijken of het poesje er nog was en ach, hij was onder in een regenpijp gekropen, alleen zijn kontje stak er nog uit. Zielig maar we konden niets meer doen. We hebben toen een wandeltocht de berg opgemaakt, eventjes flink klimmen goed voor onze botten en spieren. Terug beneden toch maar weer langs het poesje. We zagen twee Spaanse dames staan, één met het poesje op de arm, een servetje eromheen gewikkeld. Ze hadden de dierenbescherming gebeld en die kwamen hem ophalen. Gelukkig maar.

Het is eindelijk gelukt om een datakaart te kopen en te installeren voor onze mifi. Een goedkoop telefoonwinkeltje en de verkoper deed alle mogelijke moeite om het toch voor elkaar te krijgen. Wat ze in Frankrijk niet lukte bij de officiële Orange-winkels lukt hem binnen een paar minuten.

In het nieuwe gedeelte van de stad later nog een extra zwembroek voor André gekocht en daarna bijkomen op de boot. Er is veel te zien vanaf de boot, kleine jongetjes springen van de hoge kade het water in, volwassenen gooien muntstukjes in het water en zij duiken die op. Een groot gejuich iedere keer als het lukt. ’s Avonds uiteraard in de stad nog wat tapas gegeten en een wijntje gedronken.


9 juli, San Sebastian – Guetaria, 9 mijl

Om half tien vertrokken en om twaalf uur waren we er al. Er was geen wind dus de motor aan. André kon onderweg zijn vislijntje achter de boot uitgooien echter weer geen vis in de pan vanavond.
Guetaria is een mooi oud haventje langs de Baskische kust, van oudsher was het de thuishaven van de walvisvaarders.
Het werd warm weer, achter de haven was een strandje, dus de tas gepakt, in zee gezwommen en geluierd op het strand.


10 juli, Guataria – Mutriko, 10 mijl

Een uurtje gezeild daarna de motor weer aan. De wind begint hier vaak ’s middags aan te trekken, maar wij vinden het fijn om in de ochtend te vertrekken zodat je ’s middag nog het nieuwe haventje en dorpje kunt verkennen. Hier ook weer een middeleeuws stadje, een gezellig centrum met veel trappetjes en pleintjes. Ik voelde mijn spieren goed met al dat traplopen. Echter het is ons opgevallen dat er in al die stadjes liften en roltrappen zijn, zodat iedereen in de bovenstad en onderstad kan komen ook al ben je niet goed ter been. Wij proberen sportief te blijven.
’s Avonds weer voetbal gekeken, de finale in een cafeetje, eerst hebben we buiten gekeken, raam van het café was open, we hebben een tafel en 2 stoelen ervoor gezet en zo gekeken. Binnen was het niet te harden van de hitte. In de haven lag er een groep van 6 Franse boten om ons heen en zij zaten ook allemaal in het café te kijken. Toen Frankrijk uiteindelijk verloor gingen ze zeer stilletjes maar snel naar hun boten terug. Géén feestje op de steiger dus.


11 juli, Mutriko – Bermeo, 18 mijl

Het heeft geregend vannacht en is nog bewolkt. Ook de korte zeiltrip valt tegen, tegen de wind in op de motor, wat een gehobbel op de golven en miezerige regen. Het is maar een klein stukje gelukkig. Aangekomen in Bermeo zien we tot onze verbazing weer een nieuw haventje, het blijkt dat de organisatie EKP hier langs de noordkust nieuwe kleine haventjes heeft aangelegd, altijd water en stroom, soms wifi, sanitaire voorzieningen niet altijd even handig, maar wel iedere keer 30 euro per nacht. Ankeren is geen optie in verband met binnenlopende golven.

Het is weer zo’n middeleeuws stadje, we genieten ervan om er door te lopen. Je ziet steeds weer nieuwe dingen, kerkjes, huizen, poorten. Nauwe steegjes met ontelbare trapjes naar boven, oud, wasgoed uit de ramen en daaronder gewoon eethuisjes en cafés.

Het weer blijft bewolkt en in de avond gaat het regenen. Voor het eerst doen we de kuiptent weer dicht, het werd fris.


12 juli, Bermeo

Het was nat en grauw vanmorgen. We besluiten om niet uit te varen maar het naburig stadje Guernica te bezoeken. Vanaf Bermeo met de trein naar Guernica, ongeveer een half uur. Bij het station werden we uiterst vriendelijk geholpen door een dame bij het kopen van tickets uit een automaat. Ze zei wel dat we nu direct door de poortjes moesten want de trein ging vertrekken. Ze ging zelf ook door de poortjes, ze bleek de machinist te zijn. De trein reed over een smalspoorlijn door tunnels en langs prachtig natuurgebied van de rivierarm, stopte bij heel veel klein stationnetjes. Opvallend was dat de trein zo netjes was.

Guernica: Vroeger een bolwerk van Baskisch nationalisme, deze stad is ook bekend door een schilderij van Picasso , hij kreeg een opdracht om een kunstwerk te maken naar aanleiding van het bombardement in 1937. De historische binnenstad van Guernica is op marktdag plat gebombardeerd door het Duitse legioen Condor. Picasso heeft daar een schilderij over gemaakt in vlakken van wit, grijs en zwart , hij wilde het gevoel uitdrukken. Het originele schilderij hangt in Museo Reina Sofia te Madrid.

We hebben mooie dingen gezien en ’s middags onszelf getrakteerd op een Menu del dia, een dagmenu voor 12 euro, drie gangen inclusief een fles wijn. We konden in de trein nauwelijks de ogen open houden, in de warmte ’s middags een fles wijn soldaat maken dat is slaapverwekkend.
Eenmaal terug bij de boot besloten we om daar niet te blijven liggen, we zagen in de voorhaven een vrije mooring en zijn daar gaan liggen. Beetje de kosten drukken.


13 juli, Bermeo – Bilbao, 25 mijl

Géén fijne zeiltrip gehad, hoge golven, hoog aan de wind. We moesten om een paar kapen heen varen. Maar geprobeerd om verder de zee op te varen maar het werd er niet veel rustiger van. Kregen fikse regenbuien over ons heen. Via kanaal 16 werd de Rondo opgeroepen waarschijnlijk door de kerncentrale die in de buurt lag. We kwamen te dicht bij van wat zij vonden verboden gebied, waren i.d.d. allemaal gele boeitjes. We konden niet verstaan wat ze zeiden en de Engelse taal beheersen ze niet. We zijn toen maar buiten de boeitjes gaan varen wel een stukje om maar ze riepen ons niet meer op.

In Bilbao in de haven Las Areetas gaan liggen, grote haven, water en stroom voorradig, maar toen we op het haventerrein aankwamen zagen we één grote zooi van spullen, opgebokte boten die daar werden afgespoten of geverfd. Milieu bescherming kennen ze hier niet. Tot echt onze grote schrik moesten we 50 euro per nacht betalen. De wasmachine was gratis, maar toen ik daar keek was ik er gelijk klaar mee, ik zou er zelfs geen vaatdoekje in willen wassen. De douchesleutel was zoek maar we mochten dan douchen bij de jachtclub aan de overkant. Dat was wel luxe, maar we besloten hier één nacht te blijven, de volgende dag voorraad inslaan, de stad bezoeken en dan ‘s avonds in de baai voor anker te gaan.


14 juli, Bilbao

Vandaag de metro genomen, weer werden we uiterst vriendelijk geholpen met het kopen van de tickets. Het was een half uur met de metro. Als eerste wilden we het Guggenheim museum zien, in ieder geval van buiten. Dit is de trots van Bilbao, werd in 1990 gebouwd . Een prachtig gebouw, voorzien van titaniumplaten op dakbedekking en paneelwanden. Niets is recht, de wanden niet, alles hangt, zweeft. De vormen zijn rond of halfrond. De zon scheen erop en ja: mooi.
Ook in Bilbao weer een historisch centrum: Siete Calles met winkels, restaurants en natuurlijk tapas bars. Ook hebben we nog een oudheidkundig museum bezocht. Er is zoveel te zien we moesten een keuze maken . Je zou hier nog dagen kunnen vertoeven, gelukkig dat het niet te heet was.

Ook hier hebben we een menu del dia genomen en daarna met de metro terug naar de boot. Alle apparatuur goed opgeladen, water bijgevuld en de boot gaan verhalen naar de baai om te gaan ankeren. We gaan natuurlijk niet weer zoveel betalen. De dieseltank dachten we nog te vullen, maar het lukte niet met de pinpasjes, Een Spaans echtpaar met een motorboot kwam ons helpen maar dat ging ook niet, hij wist nog een andere pomp en hij stond erop om voor ons uit te varen om de dieselpomp te wijzen. Zo vriendelijk allemaal. Echter daar lukte het ook niet met onze pasjes. Dan de baai maar in en ankeren. Dat ging vrij snel echter toen André naar voren op de boot liep om te controleren of het anker hield scheurde hij langs de reling zijn broek open, zijn broekzak ook en daar zat nog zijn pinpas in. Zat, ja want die was nu wel verdwenen in het zeewater van de baai. Een briefje van 10 euro bleef nog wel zitten. Die hebben we nog.


15 juli, Bilbao voor anker

We lagen als enige boot voor anker, er waren wel meerboeien maar die leken ons niet sterk genoeg voor onze Rondo en we hebben een prima anker. Vanmorgen probeerde een Georgische zeilboot te ankeren bij ons, eerst aan ons gevraagd lukt dat hier en daarna hij het anker uit. Maar zijn anker hield niet, vaak geprobeerd en uiteindelijk liep hij maar de haven binnen.
Met de bijboot zijn we aan wal gegaan en naar het strand, zwemmen en rondkijken. Wat een luxe hebben we toch. Weer op de boot genieten we in de kuip van het uitzicht, van alle bedrijvigheid van boten die de haven invaren, zeilen ruimen e.d. en als het donker wordt van de vele lichtjes die de stad en boulevard verlichten.


16 juli, Bilbao – Castro Urdiales, 10 mijl

Vandaag anker opgegaan en een klein stukje verder gevaren.
Het was eigenlijk om de hoek van Bilbao, de motor aan, geen wind dus heerlijk met een kop koffie genoten van op het rustige water varen.
We wisten dat er geen steiger zou zijn maar wel tegen betaling moorings. Dan kon je ook gebruik maken van de watertaxi van de jachtclub. Maar het was er druk, geen mooring meer vrij, ankeren was wel mogelijk aan de binnenkant van de pier. We mochten de watertaxi steeds oproepen als we naar de wal wilden. Het beviel ons gelijk daar, heel gezellig, het was zaterdag en ik wilde direct de wal op om inkopen te doen. Winkels sluiten vroeg en op zondag is er geen supermarkt meer open. We hadden al een paar dagen voor anker gelegen dus maar weer aanvullen.

Castro Urdiales ook weer zo’n echt Noord Spaans havenstadje, grote boulevard langs de zeekant, veel wandelaars, zwemmers die vanaf de hoge kade het water insprongen. Vanaf de boot keken we uit op het strand, nou één potje met pieren. We besloten maar om vanaf de boot te gaan zwemmen, dat was ook wel nodig om af te koelen. Af en toe een rondje boot dus.
Om zes uur in de avond hoorden we muziek, een grote optocht van versierde boten en vanuit een luidspreker hoorden we steeds een stem die het over Maria had. Het bleek vandaag het feest van de zee te zijn: El Carmen werd gevierd. Er werden offertjes gestrooid in de zee, mooie bloemen en wij zaten eersterangs vanaf onze ankerplek en aanschouwden het spektakel.

In de avond zijn we weer met de watertaxi de wal opgegaan om
het avondvertier in de stad mee te maken. Nou dat hebben we geweten, bomvol met mensen, heel veel lawaai maar een fantastische sfeer. We hebben wat rode wijntjes genomen buiten op straat. Wij genoten en om twaalf uur ’s nachts bracht de watertaxi ons weer aan boord.


17 juli, voor anker Castro Urdiales

Vandaag hier gebleven, André volgt al dagen nauwgezet de weerberichten en windrichting zodat wij een gerieflijke oversteek door de Golf van Biskaje terug kunnen maken naar Frankrijk. Hij komt steeds uit op 18 juli, het weer blijft stabiel. Dus vandaag maar uitrusten en morgen en overmorgen varen.

We zijn nog een paar keer naar de wal geweest, gegeten en gedronken. Gezwommen rond de boot en de boot klaargemaakt voor vertrek.
Dit plekje was voor mij één van de mooiste hier samen met San Sebastian.

Sedert wij afscheid hebben genomen van de Zeline hebben we nauwelijks contact kunnen maken met anderen. We zien ook geen Nederlanders meer, geen Engelsen, wel Fransen en Spanjolen. Eén keer, in Bilbao zag André een Nederlandse boot en jawel uit onze thuishaven. Leuk dacht Dré, maar deze man was nu niet echt spraakzaam en de lol was er gauw af. Dan maar niet.

Wat ons opviel in Spanje was de wandelsport. In alle havens hebben we zeer veel mensen zien lopen met een hele stevige wandelpas, het was geen snelwandelen. Deze mensen waren ook heel strikt in hun route, bijna marcherend omdraaien als ze op het einde van de pier waren, nooit stoppen. Dit ging de hele dag door. Maar ook op strand zagen we het, ze liepen in zwembroek, badpak, aan het einde van het strand omdraaien en weer terug en zo een paar keer.
Ook roeien was hier een veel gedane sport en lange afstandzwemmers hebben we veel gezien.


18 juli, vertrek uit Castro Urdiales, 181 mijl

Om acht uur ’s morgens anker opgegaan. Eenmaal buiten de pier de kids geïnformeerd dat we uitgevaren waren. Lianne reageerde meteen en we hebben toen maar even gebeld. Dat was prettig. Boven verwachting konden we gelijk stevig zeilen. Daar hadden we niet op gerekend. Fijn. Dat schiet dan op. De golfslag leek wel een beetje op IJsselmeergolven in plaats van oceaandeining. Heel rustig nu, terwijl er twee dagen geleden heel veel swell(deining) had gestaan. Dat had ik gehoord van de Rasant via de app. Zij waren nu in Spanje aangekomen.

Om half vijf ’s middag riep André dat hij walvissen zag. Geweldig en wat bijzonder. Dré heeft er drie gezien, al spuitend en ik één. Wat een grote beesten zeg en wat een buitenkansje dat wij dat zagen.
Het werd even later zo warm dat we hebben zelfs een zonnezeiltje moesten bevestigen tijdens het varen.
Om een uur of zes ging de wind liggen en moest de motor aan. Ik heb nu rustig eten kunnen koken en we hebben de boot klaargemaakt voor de nacht. Pal voor het donker werd hebben we een rif in het zeil gezet, de wind zou aantrekken tot 5 en we wilden voorbereid zijn. Het klopte allemaal precies en we konden enkele uren later weer stevig zeilen. Ik heb af en toe in de kajuit geslapen en André in de kuip weer met zijn kookwekkertje. Een heldere nacht, volle maan dus het werd niet pikdonker. De zee is helemaal leeg, d.wz. geen boten te zien. De hele overtocht hebben we slechts 2 zeilboten en 2 vrachtschepen gezien. In de ochtend kwamen nog 2 dolfijnen voor onze boeg spelen. Weer een leuke afleiding.

Om half twee ’s middags lagen we voor het eiland Ile ‘d Oleron, even het anker uitgegooid, we konden pas om goed twee uur naar binnen in verband met een drempel voor de haven. Er moest eerst meer water staan. De zeilen ondertussen maar geruimd, brood met gebakken eieren gegeten en toen was het tijd om naar binnen te varen. Weer terug in Frankrijk. 181 mijl in 30 uur, Mooi.

Een prachtige tijd gehad in Spanje, veel gezien, mooi weer, lekker eten en drinken. We hadden het niet willen missen.