Camaret sur Mer naar Hondarribia (Spanje)

20 juni en 21 juni, Camaret sur Mer

Twee fijne dagen gehad. We hadden een mooie ligplaats in het haventje dat in het dorp lag. Rustig aan gedaan, gewandeld, gelezen en weer wat voorraad ingeslagen. Het weer was niet slecht als je aan de lijntjes vast lag. Het was daar wel steeds mistig dus goed om niet uit te varen. Over en weer een borreltje gedaan met de Zeline en afspraken gemaakt voor het vervolg van de reis.


Camaret sur Mer naar St. Evette, 28 mijl

Met Hans en Wilma van de Zeline afgesproken dat we om 14:00 uur uit zouden varen. Om half twee eerst diesel getankt, we hebben er al zoveel motoruren op zitten dus met volle tank op weg. Het luisterde nauw hoe laat we bij de doorgang Raz de Sein moesten zijn. In verband met zeer sterke stromingen en grote golven aldaar kun je er eigenlijk alleen goed langs met stil water (bij de wisseling eb/vloed). En ja hoor, toen we uitvoeren stak er weer mist op, gelukkig bleef er nog een beetje zicht, stoom-, boeg- en heklicht aangezet en de radar bijgezet. En het was inderdaad weer moteren. Onderweg kregen we ook nog wat onweer en ik heb de mobieltjes, ipad ed. maar weer eens in de oven gelegd (kooi van Faraday). Om zes uur kwamen we aan bij Raz de Sein, helemaal volgens schema en we voeren er heel rustig door zonder grote golven o.i.d. en gingen de hoek om in oostelijke richting en dat was het moment dat we konden zeilen en hoe. De Zeline en de Rondo gingen als een speer andere boten voorbij. Ook zeilden we de Rasant en de Senta voorbij, twee Hollandse boten die we regelmatig tegenkomen. Jos van de Rasant heeft toen schitterende zeilfoto’s van ons en de Zeline gemaakt en deze aan ons gemaild.

Na 2 uurtjes zeilen kwamen we bij St. Evette aan en daar hebben we een meerboei opgepikt. De Zeline was er iets eerder dan wij en lag al vast toen wij onze kunstjes nog moesten vertonen. Ik ga dan met een lijn languit in het midden van het gangboord liggen om zo onderdoor de lijn door de ring van de meerboei te kunnen halen. André moet dan zo dicht mogelijk langs de boei varen en dan de boot stilhouden en dat is moeilijk want vanachter het stuurwiel kan hij de boei niet zien als we er vlakbij zijn. Deze keer kon de Zeline André coachen vanaf hun boot en zo hebben we de manoeuvre in één keer kunnen uitvoeren. Voor het liggen aan de meerboei moest overigens wel betaald worden, met een klein bootje kwam iemand het geld innen. We hebben zeer onrustig geslapen door binnenlopende deining.


23 juni, St. Evette – Concarneau, 33 mijl

Om half acht zijn we vertrokken voor een lange zeiltrip van 52 mijl naar Ile de Groix. De weersberichten beloofden een mooie wind voor ons. Niet dus: wat viel dat tegen, alleen maar op de motor varen en vanaf het moment dat we de Golf van Biskaje invoeren regen en nog eens regen. Ook onweer, dus de spullen weer de oven in. Na een paar uur waren we het zat en hebben we via de marifoonkanaal contact opgenomen met de Zeline om te overleggen of we zo verder gingen. Samen besloten om plan B (in principe heeft André altijd een plan B voorbereid) in werking te stellen en dat hield niet verder gaan en koers zetten naar Concarneau. Met een paar uurtjes waren we er.
Het weer knapte gelukkig op en het zag er heel leuk uit. Concarneau is de derde vissershaven van Frankrijk. Er zijn dan ook vele visrestaurants, museum la Peche, visafslag en scheepswerven. Een leuke sfeer, ook door de oude ommuurde binnenstad en dus hadden we er geen spijt van dat we dit plaatsje als tussenstop hadden genomen. We hebben nog een telefoonwinkel bezocht voor een datakaart voor de mifi (mobiele wifi router) maar dat lukt allemaal niet hier in Frankrijk. Zij zagen geen kans het ding aan de praat te krijgen.


24 Juni Concarneau – Port Tudy, Ile de Groix, 28 mijl

‘s Morgens vroeg ben ik op zoek gegaan naar de bakker maar stuitte op een leuke markt waar ze ook brood verkochten. Lekker stevig boerenbrood weer even anders dan het heerlijke luchtige Franse brood.
Een uurtje later samen met de Zeline uitgevaren richting Ile de Groix.
Een paar mijl uit de kust spot André dolfijnen bij de Zeline in de buurt. Hij zag ze doordat er een groep Jan van Genten op één plek steeds de zee indoken , er werd blijkbaar een school vissen naar de oppervlakte gejaagd door de dolfijnen. Van boven werd die school belaagd door de vogels en van onderen door de dolfijnen. Terwijl André door de verrekijker naar de dolfijnen zat te kijken zag ik ineens 2 dolfijnen bij onze boot zwemmen. Dit zijn prachtige momenten.

We hebben deze zeiltrip merendeels op de motor gevaren.
De haven van Ile de Groix heeft een zeer nauwe ingang. In de eerste voorhaven liggen moorings, dan is er weer een doorgang waar je in een box kunt liggen. Echter geen plekje vrij voor ons. Inmiddels had de Zeline toestemming van de havenmeester gekregen om langszij te gaan liggen daar waar een rood lint was gespannen pal voor de reddingboot met verboden af te meren. Wij mochten van de havenmeester tegen de Zeline aanliggen en zo hadden we een mooi plekje, echter de volgende dag moesten we dan gaan verhalen naar boxen die dan wel vrij zouden komen. Prima, morgen zien we wel weer. Al met al knap van ons dat we dit rappe Frans begrepen of misschien dachten begrepen te hebben.


25 juni, Ile de Groix

Vandaag blijven we op dit eiland, pakken de fietsjes en gaan het eiland verkennen. Maar eerst moesten we zorgen dat we een ligpaats in een box kregen. Vrij vroeg vertrekken er boten maar al snel worden die plekken opgevuld. Ik ben met de handmarifoon naar de passantensteiger met de boxen gelopen en zag dat een Hollandse boot zich voor vertrek aan het gereedmaken was. Moment dat hij de motor startte heb ik de Rondo opgeroepen om naar deze plek te komen. Hans van de Zeline voer voor het gemak mee op de Rondo dus dat was snel geregeld en even later hebben we ook een ligplaats bemachtigd voor de Zeline. En daarna konden we weg.
Het was prachtig fietsweer. Ile de Groix is een bloemeneiland, wat mooi, wat ruikt het heerlijk. Onderweg troffen we een klein tentje zo aan de kant van de straat, wat plastic tuinstoelen, parasol erboven en daar konden we een crêpe eten. Het zag er zo simpel uit maar toch leuk en zo’n klein hapje was lekker. En dan maar weer fietsen,. Soms ging ik even lopen, al die bulten op dat is niet mijn hobby.


26 juni, Ile de Groix – Ile Houat, 28 mijl

Vandaag wilden we naar Ile de Houat varen, een klein eilandje waar we voor het strand wilden ankeren en als het even kon barbecueën. De informatie over al deze havens halen we uit de Reeds, een Engelse pilot en uit een vaargids van Clemens Kok, die we van Peter en Ria geleend hebben. Ook vragen we veel informatie aan locals. Besloten werd om pas om twaalf uur te vertrekken, bij aankomst aldaar zouden de meeste weekendzeilers dan wel weer terug naar huis varen zodat er bij het strand een ankerplek voor ons vrij zou zijn. Dat was er ook wel maar ik heb nog nooit zoveel boten bij elkaar zien ankeren. Het lag er helemaal vol. We hebben overigens de hele trip kunnen zeilen, het ging hard maar comfortabel. Heerlijk.
De ankers van zowel de Zeline als de Rondo lagen even later vrij snel en gemakkelijk vast dus we konden ons aanlegbiertje drinken. We zagen nog een vermakelijk spektakel: Op de Zeline was een val losgeschoten en Wilma moest de mast in. Stoer hoor. Hans heeft later zijn rubberboot opgeblazen en kwam even buurten, we hebben het barbecueën afgeblazen, te koud.


27 juni, Ile Houat – Ile dÝeu, 47 mijl

Vandaag zouden we blijven liggen maar het was geen mooi weer, we hadden slecht geslapen door inlopende golven dus hebben we per marifoon opgeroepen naar de Zeline en afgesproken dat we ankerop zouden gaan en naar Ile dÝeu zouden varen. Een zeiltrip van 47 mijl. Een juiste beslissing, het bleek een schitterende zeildag te worden. Aangenaam windje, steeds zo’n 6 a7 knopen gevaren en we konden de Zeline grotendeels maar niet helemaal bijhouden. De Zeline is een vrij groot zeilschip, type Koopmans 42, van 12 meter, zelf helemaal afgebouwd naar het voorbeeld van de bekende Jantine. Mooie grote zeilen, echt een “graag zouden willen hebben” schip. Door hun grotere zeiloppervlak in combinatie met hun lengte en hun ophaalbaar zwaard kunnen zij vaak hogere snelheden bereiken dan voor ons mogelijk is.
Aangekomen op het eiland bleek de haven erg vol en kregen wij een plekje langszij een Franse boot. De volgende dag konden we een box uitzoeken.


28 juni, 29 juni, Ile d ‘Yeu

Op dit eiland bleven we wat langer, eerst geregeld dat we een ligplaats in een box kregen, het is mooi weer, fietsen weer tevoorschijn gehaald. We hebben beide dagen het eiland op de fiets verkend, weer een plaatje. Op een mooi strand hebben we onze meegebrachte broodjes opgegeten en netjes een flesje water erbij gedronken. Met bier op fietsen in de heuvels is geen feest. Tijdens het fietsen kwamen we weer bekenden tegen van de boot Red Spirit, ook zij varen al vanaf Guernsey dezelfde route en af en toe kom je elkaar tegen. Leuk hoor. In het dorp op een terras een pilsje gedronken en hij smaakte zeer goed.


30 juni, Ile D’Yeu - Les Sables d’Olonne, 30 mijl

Dré is ‘s morgens op pad gegaan om vers brood te kopen. Om half tien uitgevaren en het was weer een mooi zeilwindje voor ons. De motor is al dagen niet meer gebruikt alleen wel bij in- en uitvaren van de havens. We zagen dat Hans met de Zeline bijna een zeilboot ramde. Hij was niet aan het opletten want hij was bezig om foto’s van ons te maken. Hij werd tot orde geroepen d.m.v. een toeter door de angstige schipper vanaf het andere schip. Lachen voor ons! De Zeline liep met het zeilen nu op ons uit maar dat mag hoor. Konden zij mooi een ligplaats zoeken. Zij hadden een tip gekregen van een engelsman welke haven we het beste konden nemen dus dat was gemakkelijk. Prima haventje, leuk stadje, veel winkels en hele mooie kleding. We liepen langs het strand, de zon ging schijnen en ik had veel zin om even de zee in te duiken maar had helaas geen zwemkleding bij me.

Les Sables d’Olonne staat bekend als centrum van de zeilsport in Frankrijk. Hier vinden ook de zeilwedstrijden plaats van de Vendeé Globe (een wedstrijd voor solozeilers om de wereld) . Toen we langs de pier voeren konden we ons ook indenken hoe de duizenden mensen er hadden gestaan om de solozeilers te begroeten die weer binnenkwamen na de voltooide wereldreis.


1 juli. Les Sables d’Olonne

Vandaag hier gebleven we hebben een watersportwinkel bezocht, zijn er vele hier. We hadden echter weer het verkeerde tijdstip uitgezocht. Men sluit hier de winkels ´s middags een paar uur. Je wordt vriendelijk verzocht om de winkel te verlaten. Dit is al de tweede keer dat ons dat overkomt, we moeten er even aan wennen. Eenmaal buiten was de lol eraf. Miezerige regen waar je toch goed nat van wordt. We hebben de pont genomen voor de terugtocht naar onze haven. Zaten lekker droog.


2 juli, Le Sables d’Olonne – Ile de Ré, 25.6 mijl

Om twaalf uur vertrokken, ik vind dat wel lekker. We hoeven ’s morgens niet zo gehaast doen, kunnen nog naar de bakker. Met het getij valt het hier wel mee, dus vrijer om te beslissen hoe laat je wilt gaan. De trip gezeild, deze keer konden we de Zeline niet helemaal bijhouden maar hielden haar wel steeds in het zicht.

Ile de Ré is het noordelijkste eiland van de Frans-Atlantische kust, een Frans pareltje. We wilden gaan ankeren aldaar maar de wind kwam uit de verkeerde hoek en we besloten om er maar op te gokken dat we een plekje zouden krijgen in de zeer drukke haven van St. Martin-de-Ré. Nou dat is gelukt maar hoe: voor de zeilers onder ons die het oude Vlieland haventje kennen, dit was hetzelfde. André moest de Rondo tussen andere schepen proppen, dat was zweten, zowel voor- als achter maar enkele decimeters ruimte over. Lijnen , springen, lijnen naar de kant, zo strak mogelijk want als er wind zou opsteken dan was er geen houden aan en zouden we de andere boten raken. Compleet ingebouwd en er kwam ook nog een boot langszij bij ons en wij lagen al tegen een motorboot aan. De Zeline lag in een andere rij aan de buitenkant en moesten wel over zes boten heenstappen voor ze aan de wal waren. Ook niet zo prettig dus. Bovendien moesten zij om half zes al de boot verhalen omdat de mensen naast hun wilden vertrekken.

De haven wordt omringd door gezellige terrasjes die ’s avonds volop bezet zijn. We liepen later nog door een Marché, een grote hal waar ze allerlei versproducten verkochten. Vis, groente, brood, kaas. Het zag er zo mooi uit. Om negen uur in de avond hebben we een pub opgezocht om voetbal te kijken, Duitsland tegen Italië. Dat werd dus een latertje door de verlenging en de strafschoppen.


3 juli, Ile de Ré – Ile d’Oleron, 16 mijl

We hoefden pas om twee uur weg. Dit haventje is afgesloten met een sluisdeur om droogvallen te voorkomen. De deuren gaan een paar uur open rond hoogwater en daar moet je met de planning wel rekening mee houden.
We hebben koffiegedronken bij de Zeline, een heel geklim over andere boten voor we er waren. We dachten eigenlijk dat dit een afscheid zou worden want zij gaan niet door richting Spanje. Maar ze hadden besloten om nog één trip samen op te varen. Fijn, wij vonden het leuk. André bespreekt steeds de trip met Hans die we gingen maken en het afstemmen op elkaar is altijd heel waardevol.

Om half twee ging de sluisdeur open en konden we uitvaren na weer een gedoe van eruit komen. Behulpzame mensen, aardig maar ze gooien de lijnen al los terwijl dat niet moet en dat is voor André niet gemakkelijk om zonder schade eruit te komen. Ik mopper dan in het Nederlands op die lui, ze verstaan me toch niet.
We zeilden het eerste stuk hoog aan de wind, moesten een hoge brug onderdoor en daarna de koers verleggen en het bleek niet meer bezeilbaar te zijn. De motor aan, zeilen ingehaald. We gingen naar St. Denis D’Oleron, een leuk haventje waar je ook weer rekening mee moet haven met invaren wegens een drempel die voor de ingang ligt. In de pilots kunnen we precies lezen en uitrekenen op welke tijd we er langs kunnen. Deze haven is een goede uitvalsbasis voor de verdere tocht zuidwaarts. Wij besluiten dan ook, gezien de weersberichten, dat morgen voor ons de dag is om de lange oversteek te maken naar Spanje waarbij we ook ’s nachts moeten doorvaren. Afscheid nemen dus van de Zeline na drie weken samen opgevaren te hebben. We doen dat met een wijntje op de Rondo en spreken af dat we elkaar in Nederland eens gaan opzoeken.


4 juli, 5 juli, Ile dÓleron – Hondaribbia, 171 mijl

Om half acht vertrokken, eerst nog diesel getankt en daarna uitgezwaaid door Hans en Wilma. De weerberichten hadden voor de eerste uren weinig wind voorspeld maar om vijf uur zou het aantrekken. De eerste uren hebben we alles geprobeerd, grootzeil, fok, motorzeilen, uiteindelijk zeilen geruimd en ontspannen op de motor verder. Om half vijf stak de wind inderdaad op en kwam van achteren en zette stevig door. Zeilen weer gehesen. Het grootzeil vastgezet met bulletalie en de giekrem, fok uitgeboomd en zo maakten we heel wat zeemijlen. Echter de wind nam verder toe en de golven werden steeds groter en dat was niet wij verwachtten omdat dit niet voorspeld was. We besloten voor de nacht om een rif te zetten en de fok binnen te halen. Wederom een goede beslissing, het is wel even een gedoe om de boot in de wind te sturen omdat de golven inmiddels behoorlijk hoog geworden waren. André moet dan voorop bij de mast de ring van het rif vastzetten waarbij hij zich moest aanlijnen maar het lukte goed. Het grootzeil klappert dan tijdens zo’n manoeuvre met veel geweld en er komt veel water over maar toen het weer vastzat was het varen een stuk comfortabeler geworden en voor de nacht was dat wel zo prettig.
Zonsondergang is natuurlijk altijd mooi op zee. Ik heb onderweg nog een warme hap kunnen maken. Tussendoor steeds naar buiten om frisse lucht te happen omdat koken onder in een flink slingerende boot nogal onaangenaam is.

Veel geslapen hebben we niet deze tocht, ik ben zo gespannen dat me dat niet lukt, wel heb ik in de kajuit gelegen met mijn ogen dicht. André is de hele nacht in de kuip gebleven en heeft steeds korte stukjes kunnen rusten. Hij zet dan een kookwekker en als die afgaat dan kijkt hij of er geen andere schepen te dichtbij komen e.d. Daarna probeert hij te rusten tot de kookwekker weer afgaat. Zo gaat het de hele nacht door.
We hadden aanvankelijk koers gezet op Cap Breton, nog wel Frankrijk, maar toen we daar rond acht uur ’s morgens in de buurt waren lokte Spanje wel heel erg, 25 mijl verder varen en we waren er. Allebei om de beurt nog een half uurtje op de bank geslapen en om twaalf uur aangelegd in Hondarribia, Spanje! Tegen de Franse grens aan. 171 mijl gevaren in bijna 30 uur. Gelijk de korte broek aan, warmte gevonden!